กึ๊งก่องง..กึ๊งก่องง..
ผูกคอท่องทุกที่ไป
กึ๊งก่องง..กึ๊งก่องง..
คล้องไว้กันหลงไปดง ไหน
กระทั่งเพลงพื้นๆจังหวะหัวใจ
ยังเปลี่ยนเพี้ยนไปเป็นกึ๊งก่อง
ก่องง..กึ๊งก่องงง..
(ฟังสิ)
ฉันมีเจ้าของหัวใจ
ก่องง.. กึ๊ง ก่องงง..
(ฟังสิ)
ท่านเซนต์วาเลนไทน์
วุฒาภรณ์
ไร้คำพิศวาสจนหยาดหยด
มาหลั่งรดหัวใจปีใหม่นี้
มองรอบข้าง ด่างดำถูกย่ำยี
ล้วนแต่มีทุกข์แน่นเต็มแผ่นดิน
จะขอพรที่ไหนจากในหล้า
จะวอนฟ้าชั้นไหนก็ไม่สิ้น
จะวอนเทพตนใดให้ได้ยิน
จะดีดดิ้นกี่ครั้งยั้งจะพอ
หากว่าตนไม่กลัวฝ่าขวากหนาม
หากว่าตนเดินตามแต่ร้องขอ
หากว่าตนงอเท้าเฝ้าคอยรอ
หากว่าตน งอนง้อรอปราณี
ย่อมต้องกล้าสืบสานการต่อสู้
ย่อมจะรู้แนวทางสร้างศักดิ์ศรี
ย่อมต้องสู้ความชั่วด้วยความดี
ย่อมต้องมีเหตุผล ช่วยดลใจ
จึงย่อมอยู่บนโลกคลายโศกสิ้น
จึงโบยบินด้วยฝันอันยิ่งใหญ่
จึงเสรีความคิดวิจิตรไกล
จึงสมพรปีใหม่มดังใจคิด
สายธารสิโป
คมเลนส์
ประวัติศาสตร์อาจมีในหลายด้าน
แต่คนที่ทำงานไม่เคยจะเอ่ยออกนาม
คนที่แบกหามลุยน้ำลุยโคลนคนที่สรรค์สร้าง
จากป่าเป็นเมืองรุ่งเรืองงามเพียงเวียงวัง
ด้วยเลือดด้วยเนื้อของคนทำทาง
ถางทาง ตั้งต้นให้คนต่อไป
จากป่าเปลี่ยวเที่ยวไปในทุกถิ่น
ดังโบกโบยบินพื้นดินเป็นถิ่นอาศัย
หนาวเหน็บเจ็บใจภัยร้ายนานาชีวาว้าเหว่
เช้าค่ำจำเจเร่ไปให้คนเดินตาม
ทุกย่างก้าวเขาเหมือนเงาเรืองราม
ฝังนามฝังร่างอยู่กลางแผ่นดิน
"เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
บริสุทธิ์มาจุติ ตกน้ำผลิพราวหยดใส
กลั่นทิพย์จากทิวไพร ค่อยรวม ไหลเป็นสายริน
รินหลั่งพื้นฝั่งผา เลี้ยวเลาะมาลัดซอกหิน
สูงส่งโรยลงดิน เป็นน้ำตกอุทกธาร
ต้นธารแห่งชีวิต แนบสถิตวนาศาสนติ์
ซึมซับดับกันดาร ชอุ่มอุ้มพุ่มรากใบ
สัตว์ป่าก็ผาสุก มีร่มรุกข์ร่วมอาศัย
ฉ่ำชื้นทั้งผืนไพร ในลำนำลเนาธาร
จิระนันท์ พิตรปรีชา
รู้อยู่และรู้ทำ
คือหลักค้ำประกันคน
ไม่รวยและไม่จน
แต่อยู่ได้ สบายดี
เหล่าใดไม่รู้อยู่
ไม่รู้ทำตามควรมี
เหล่านั้นแหละทันที
จะทุกข์ยากระยำเยิน
ตัวอย่างฝรั่งมี
นิวซีแลนด์ที่จำเริญ
กีวีกับแอปเปิ้ล
แลขนแกะคือกิจการ
ขายได้กำไรดี
มีมูลค่ามหาศาล
ประชากรแค่สามล้าน
เป็นอยู่สุขสราญรมย์
สังเวชประเทศเรา
เหมือนเมามายอยู่งายงม
ยกย่
องนิยมชม
แต่ชาติอื่นทุกคืนวัน
ทุเรียนเงาะมังคุด
ละมุดส้ม มะยมมะดัน
อกร่องมะม่วงมัน
สัปปะรดแลส้มโอ
ยังเหลือหลากอยู่อักโข
รัฐมนตรีรัฐมนโท
ค้าขายไม่เคยเป็น
จึงเป็น รองเป็นเบี้ยล่าง
กินพลางโกงกันพลาง
ไม่รู้อยู่ไม่รู้ทำ!!
"เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์"
เหนี่ยวแรงจ้วงพายในสายน้ำ
วาดซ้ำนำส่งให้ตรงที่
เรี่ยว แรงแข็งขันมานานปี
บัดนี้อ่อนล้าชราลง
สองมือถือพายไม่ถนัด
จ้วงขัดวาดขืนฝืนแรงส่ง
เรือน้อยลอยขวางคว้างเป็นวง
ไม่เบน หัวตรงยังปลายทาง
ค่อยค่อยลอยลำในน้ำนิ่ง
อ้อยอิ่งขวาบ่ายเบนซ้ายบ้าง
โรงแรงฝีพายแทบวายวาง
ยายชราฝ้าฟางยังพายเรือ
เย็นเยือกน้ำค้างจนคางสั่น
ตะวันเผาไหม้ยายมิเบื่อ
ดึกดื่นเพียงใดยายเอื้อเฟื้อ
ร้อนเหลือส่งคนข้ามสองฝั่งคลอง
อวลกลิ่นอายครำ ของน้ำเน่า
กับลำนำเก่าการลอยล่อง
เสียงเหรียญฟังเล่นเป็นทำนอง
เสียงท้องหลานนั่นสำคัญนัก
ดึกแล้วเด็กน้อยจึงผล็อย หลับ
ยายขยับเนื้ออุ่นให้หนุนตัก
"โอละเห่ เปลไม่มีนี่หลานรัก
นอนพักกับยายไม่ต้องกลัว
โตขึ้นจะให้ได้ศึกษา
เป็นมหาบัณฑิต ไม่คิดชั่ว
ไม่ดีอย่าได้ไปเมามัว
เลี้ยงตัวเลี้ยงยายในทางดี
จะพายเรือน้อยคอยเลี้ยงเจ้า
เก็บเอาเงินทองให้ถ้วนถี่"
แล้วเอื้อมหยิบ ขันในทันที
นับดีดียังได้ไม่ถึงร้อย
..เบิ่งฟ้า..ปรายฝัน..ใช่วันเก่า
เวิ้งว้างบางเบายายเหงาหงอย
วาบจิตตอกย้ำ-คำหลานน้อย
" ถ้าพลอยยายตายไปใครจะเลี้ยง"
***
วันนี้ น้ำคำดำกว่าเก่า
คลองเน่าวาดพายไม่อาจเลี่ยง
เด็กน้อยจ้วงพายจนไหล่เอียง
แว่ว เสียงจากยายไม่มีแล้ว...
วิกรมาทิตย์
ภูผาผงาด ชวนตระหนก
อุทยานยะเยือก สะทกสั่น
แมงกวี ถวิลถึงเพลงพระจันทร์
บอบบางกระสันกับทุกอ่อนไหว
เหินห่างกับสงครามนอกอุทยาน
ทุกดอกไม้จึงแย้มบานอยู่สดใส
นานนานที ค่อยมีโจรขโมยลูกไม้
เด็ดลูกไปต้นเต็มสวนยังอยู่ยืน
วันต่อไปลูกไม้ในมือขโมยจะพร่างพันธุ์
เป็นสวนขวัญแผ่ขยายหลายสิบหมื่น
ถึงไร้คนถนอมปลอบปลุกทุกวันคืน
ไม้จะตื่นค่อยเติบเองในมิช้า
เพ้ย..นักสู้ผู้คมดาบคดงอ
อย่าฟูมฟายวอนขอแทนผองข้า
สงครามใหญ่ในมหานัครา
ทำรสชาติลูกไม้ปร่าหรือไม่เลย
ไม้หนึ่ง ก.กุนที
| ทำบุญต้องเบาใจ | มีมากได้ถึงสิบทาง |
| ทำทานนั้นหนึ่งอย่าง | มิบังคับนับเต็ม ใจ |
| ศีลมีรักษามั่น | ภาวนานั้นมีเรื่อยไป |
| เป็นบุญบ่มในใจ | แจ่มใสดีมีค่าคุณ |
| อ่อนน้อมถ่อมตนควร | เคารพล้วนละเคือง ขุ่น |
| ขวนขวายงานเกื้อกูล | แผ่ผลบุญกุศลทำ |
| อนุโมทนาบุญ | ฟังธรรมคุ้นเคยประจำ |
| ทำทานด้วยให้ธรรม | คำชี้นำประโยชน์ มี |
| ความเห็นถูกตรงธรรม | เชื่อผลกรรมทำทวี |
| สิบอย่างบุญแบบนี้ | กิริยาน่าทำกัน. |
ฟ้าสีครามน้ำสีเขียวท่ามเกลียวคลื่น
ยังคงขลังอยู่ยั่งยืน_วันคืน ผ่าน
ทรายสีทอง_สะท้อนแสงแต่งแต้มลาน
ไร้หมอกม่านกั้นขวางทางตะวัน
ฟองสีขาวราวดอกฝ้ายขยายกลีบ
"หนุ่ม"เร่งรีบวิ่งไล่ ฟายฟองนั่น
"สาว"เริงร่าหน้าระรื่นแสนตื้นตัน
จูงมือกันลงเล่นน้ำฉ่ำอุรา
นั่นคือภาพสาวหนุ่มเพียงคู่หนึ่ง
ที่เขาทึ่งกับทะเล ณ เบื้องหน้า
ชวนกันเที่ยวในวันหยุดสุดสัปดาห์
หลังจากเหนื่อยเมื่อยล้ามากับงาน
เขามาสูดอากาศบริสุทธิ์
เขามาจุดไฟฝันอันแสน หวาน
มาลืมเรื่องวุ่นวายเมื่อวันวาน
มาเบิกบานให้เต็มอิ่มที่ริมทะเล
สาวร้องเพลงไพเราะเสนาะโสต
"โอ้ทะเลใครว่าโหด_นั่นคลื่น เห่..."
ฝ่ายเจ้าหนุ่มไม่ยอมแพ้(แม้โมเม)
แล้วครวญเพลง "ตังเก" เร่งหารัก
เป็นความสุขสุดแสนโรแมนติก
ท่ามระริกระลอกคลื่นที่ ร้อยถัก
ท่ามสีเขียวของน้ำใสกว้างไกลนัก
อยากจะวักมากักตุนไว้เติมใจ
ชมฟ้าครามน้ำเขียวและเกลียวคลื่น
จนผ่านวันผ่านคืนสู่ วันใหม่
"และวันนี้ เราจากลาทะเลไป
สู่นาครที่กว้างใหญ่และวุ่นวายฯ"
สมิหลา ชลาทัศน์
ด้วยรักแท้ที่แม่มอบแด่ลูก
เฝ้าพันผูกฟูมฟักสร้างนิสัย
แม่รักลูกมอบไว้ในดวงใจ
หวังเพียงให้ลูกดี..แค่นี้พอ
นาฏยา ภูมิภาค จ.ชลบุรี
23 ก.พ.2541
ยลโฉมงามใต้แสงที่พราวพร่าง
เธอโชว์ร่างร้องรำทำเหยงเหยง
พอฝืนฟังแกล้มเหล้า เคล้าครื้นเครง
จังหวะเพลงเร่งเร้าสะเด่าใจ
ฉันยิ้มให้ตัวเองที่หาญกล้า
เสน่หาพาใจให้อ่อนไหว
เผยอยิ้มยื่นหน้าพร้อมมาลัย
ดวงฤทัยวาบหวิวสะเทิ้นอาย
พอหมดคิวเธอร้องรีบมานั่ง
ฉันรีบสั่งดริ๊งให้ดีใจหาย
เธอฉอเลาะออดอ้อนอิงแนบกาย
ฉันลืมยายที่บ้านในทันที
ฉันฝากรักเธอไม่ปัดหรือขัดขืน
เริงระรื่นชื่นใจแสนสุขขี
ฉันเกี่ยวก้อยค่อยประคองสู่ฉิมพลี
ดวงฤดีปรีดิ์เปรมสุขสำราญ
อีกสองวันจึงรู้ฤทธิ์มารศรี
ต้องรีบรี่ไปหาหมอช่วยสมาน
แม่โฉมยงฝากหนองในไว้เบอะบาน
ทรมานแทบตายหายซ่าเลย
"ชบาดำ"
พระลักษณ์รามสั่งส้มตำกับยำหน่อ
ฝ่ายพระลอสั่งลาบกับตับหวาน
พ่อขุนช้างร้องลั่น..ไส้ตันจาน
เจ้าเงาะร่านระริกมาอีกคน
ท้าวแสนปมอิดเอื้อนพระเพื่อนแพง
ท้าวผาแดงกอดรจนาหน้าหมองหม่น
ตะเภาแก้วโอบบ่าท้าวสามล
ขุนแผนด้นเหาะข้ามรั้วกลัวไม่ทัน
อิเหนาสั่งเนื้อแดดเดียวข้าวเหนียวกล่อง
พระสังข์ทองรูปหล่อขอหมูหัน
พระจันทโครพเปิดผอบพลัน
ชาละวันโดดก๋ามากลางวง
สั่งลาบเลือดก้อยกุ้งผักบุ้งป่า
เจ้าไกรทองให้เจ้าตาอุ้มมาส่ง
ทศกัณฐ์สั่งลิ้นย่างอย่าง งง งง
ทิณวงศ์สงสัยใครจะเมา
มาร่วมวงสังสรรค์กันกลางป่า
เพราะลุงต่วย ชวนมาร่วมดื่มเหล้า
เชื่อมสัมพันไมตรีพี่น้องเรา
ตายไปแล้วถูกเผา เหล้าอดกิน
รัศมี ชื่นชอบ
ทุกค่ำคืนตื่นใจข่มไม่หลับ
คอยนึกนับเรื่องหลังทั้งขมหวาน
ความอาวรณ์ซ้อนถ่วงหนักดวงมาน
คำสัญญาสาบานหลอนอารมณ์
โอ้ความรักศักดิ์สิทธิ์มากพิษร้าย
รสหวานกลับกลายหมดเป็นรสขม
เจ็บปวดหน่วงทรวงในใจระทม
มีความตรมน้ำตาคอยอาทร
เชื่อสัญญาว่าแท้ไม่แปรเปลี่ยน
เพราะร่วมเขียนด้วยใจใช่อักษร
สาบานจักรักมั่นนิรันดร
อ้างอมรดินฟ้ามารับรู้
จวบประจักษ์รักราสัญญาร้าง
อกอ้างว้างรันทดทนอดสู
เขาลืมเลยเฉยไปไม่เหลียวดู
เคยเคียงคู่เปรมปลื้มเขาลืมแล้ว
ผลเกิดตามความรักประจักษ์ค่า
คือน้ำตาความตรมโศกซมแซ่ม
ลายรอบแผลแส้สวาทฟาดฝากแนว
ไม่มีแววชื่นหวานให้พานพบ
คร่ำครวญหาสิ่งหวงที่ล่วงหาย
แสนเสียดายจนจิตคิดไม่จบ
ถ้อยเคยพร่ำบำเรอคราเธอคบ
ยัง ไม่ลบลางเลือนเหมือนสัญญา
อนงค์นุช ภูวรานนท์
ด.ญ.จันทร
เด็กชายนัยน์ตาดูจึงตกตื่น
เดี๋ยวนั่งเดี๋ยวผลุดยืน กับเสียงเปรื่อง
เดี๋ยวชี้เดี๋ยวจ้องถามอยู่เนืองเนือง
กับหน้าต่างเริ่มเรื่องการเดินทาง
เริ่มจากบ้านแออัดหน้าสถานี
กับ แรงลมเริ่มมี- ทุ่งแผ่กว้าง
กับทิวเขาหลวงที่ทอดอยู่เลือนราง
ในหมอกฟ้าเวิ้งว้างด้านขวามือ
เขาถามว่า ทำไม ทุ่ง ต้นไม้
และเขาหลวงวิ่งได้กระนั้นหรือ
เขาถามว่านกยางปีกกระพือ
ลงกลางทุ่งนั้นคือของใครกัน
เขาถามว่าบ้านพ่ออยู่ ที่ไหน
และทำไมพ่อต้องไปที่บ้านนั่น
ทำไมพ่อต้องกลับไปหามัน
ในเมือเขาและพ่อนั้นต้องจากมา
เขาบอกว่าบ้าง เขาอยู่ภูเขาหลวง
และทุกสิ่งทั้งปวงมีคุณค่า
เขาบอกว่าบ้านเขาไม่มีทุ่งนา
แต่ เงาะ มังคุดและป่าบ้านเขามี
เขา บอกว่าบ้านที่อยู่เขามีทวด
แต่ทำไมทวด ต้องมีอยู่อีกที่
ทำไมบ้านคนจึงเรียกสถานี
และรถไฟจอดที่นี่อีกทำไม-
ธัช ธาดา
"มิมีอะไรหรอกครับรับไว้เถอะ"
ดูงะเงอะสองตาท่า ฉงน
คงคิดว่าตัวเราเขลาแผกชน
มาจากหนแห่งป่าวนาใด
ฉันยิ้มยิ้มสุภาพมิหยาบหยาม
แล้วบอกความให้สิ้นข้อ สงสัย
"ขอบคุณครับเชิญรับคืนกลับไป"
ไม่เป็นไรผมนี้มีเงินเดือน
มีหน้าที่บริการท่านแล้วครับ
รับไม่รับเงินท่านงานก็ เหมือน-
กันทุกท่านที่มามิช้าเชือน
ไม่บิดเบือนให้ประชาหน้าทุกข์ทน
เขาหายไปไม่นานถูกขานเรียก
มีโทร.เรียกให้ไป พบสบสับสน
นายใหญ่ต้องการตัวรีบพาตน
นายของคนซึ่งยื่นซองนั่งมองตา
อยู่ข้างโต๊ะนายใหญ่ใจของฉัน
เริ่มไหว หวั่นเป็นไฉนอย่างไรหวา
แนะนำแขกแล้วนายฉันจำนรรจา
ท่านถามว่าเรื่องนั้นเป็นฉันใด
ผมเรียนท่านอ่านตรวจทานแล้ว ครับ
เรื่องเสร็จสรรพมิบกพร่องทำนองไหน
"เออช่วยดู" นายตอบและ "ขอบใจ"
"ไม่มีอะไร" เท่านี้ที่เรียกมา
ขณะกลัว ฉันคิดพินิจเหตุ
เกิดอาเพศซองนั้นหรือคือปัญหา
ราชการงานเมืองเรื่องนานา
บุคลากรรัฐบอกชัดเจน
คนยังไม่ไว้วาง ใจในตัวเจ้า
อะไรเล่าพอจะเห็นเป็นโล่ห์เขน
จะคุ้มภัยในเราเหล่าอ้ายเณร
ความพิเรนทร์นั้นจึงไม่ถึงตน
ถ้านายดีมิรับ ซองต้องดีแน่
ถ้านายแย่ต้องส่งส่วยซวยคือผล
แต่ช่างเถิดเกิดอะไรไม่กังวล
ค่าของคนเกียรติศักดิ์รักของเรา
ไชย มงคล ปัญญ์ประทีป
"ลุงหนอม" จากบ้านนาชวน "ป้านุ้ย"
มาขุดคุ้ย เศษขยะไร้แขยง
เพียรทำมาหากิน "แถวดินแดง"
ส่วน "ยายแฟง" นั่งขายถ่าน "สะพานดำ"
นั่น "น้าน้อย" "พ่อเจ้าทับ" จ้าง ลับมีด
เหล็กหินกรีดฝนมันเช้ายันค่ำ
ผ่านคลองเตยเห็น "น้าชม" ขายส้มตำ
เป็น "นางรำ" หุ่นเข้าท่า "สาวมาลี"
โน่น "น้องน้อย" อยู่ซอยทรัพย์กับ "บุญสม"
บางขุนพรมเจอ "วิภา" มาอยู่นี่
มุ่งขายตัวกันเพลินเพราะเงินดี
"จบปอสี่" อยู่บ้านเพียงแค่เลี้ยง ควาย
แก๊งงัดแงะ "แกละ" ตั้งตัวเป็นหัวหน้า
ชาวกรุงพาหวาดหวั่นจนขวัญหาย
"หญิงลูกสาม" ทำก่อสร้างพังทลาย
ตก ตึกตายสะเทือนขวัญน่าหวั่นเกรง
ลมร้อนโรย "ทุย" บดเอื้องเหลืองรวงข้าว
หยุดเรื่องราวอันยาวเหยียดอันเครียดเคร่ง
ชีวิต ของแต่ละคนอลเวง
ชุบตัวเองกลับบ้านตน..เถิดคนดอย
"เอกบรม"
คาราวานล้านดาวมาพราวพร่าง
ละล่องแดนแขวนคว้างหว่างเวหา
คาราวานหิ่งห้อยพริบพร้อยพา
ละเล่นแสงแหล่งระย้าไพร
ท่วมตะเกียงวอมแวมคืนแรมร้าง
ขับมืดอำพรางสว่างไสว
โอ้ค่ำคืนนี้หนอรออีกไกล
กว่าบรรจบภพใหม่บรรเจิดตะวัน
สะบัดพรมลมลอดมาพรอดผิว
ผะแผ่วพลิ้วคว้างน้ำค้างขวัญ
คนใกล้สางกลางสวนรัญจวนจันทร์
กึ่งจริงกึ่งฝันอยู่โดยเดียว
คะนึงหน่วงห้วงหนึงอยู่ซึ้งลึก
คะเนนึกห้วงนั้นพลันเปล่าเปลี่ยว
คำนวนนับชาติภพคำรบเดียว
ชีพนี้เหลือเพียงเสี้ยวธุลีทราย
สัญจรจากฟากฝันแห่งวันเก่า
มานั่งเหงานิ่งงันชมจันทร์ฉาย
น้ำค้างห่มลมเคล้าเร้าระบาย
ชมความงามง่ายง่ายสงัดวัน
เคยบ้างหรือไม่หัวใจถาม
เสาะพบความงามช่วงสั้นสั้น
ในบางเสี้ยวนาทีหนอชีวัน
หลังรบราฆ่าฟันกับวันเวลา
ช่วงนั้นอาจเสี้ยวนาทีแห่งชีวิต
อันเลิศล้ำสัมฤทธิ์มหิทธิค่า
กว่าช่วงกาลนานยาวทุกคราวมา
จากสัญจรอ่อนล้ามายาวนาน
ประทับภาพผ่องเพ็ญอันเด่นดวง
ประทีบดาวพราวร่วงมหาศาล
ประเทืองไว้ในนิมิตสนิทวาร
ท่องทะยานไปหว่านใจไว้โพ้นฟ้า
โสตถิเทพ แสวงประเทือง
อาจมิใช่บทกวีที่แสนหวาน
เพราะขาดจินตนาการ ละเอียดอ่อน
แค่เก็บความในใจใส่บทกลอน
ทุกวรรคตอนเหล่านี้คือชีวา
ยิ่งมิใช่บทกวีเพื่อชีวิต
เพราะมืดมิดสัจธรรมที่ล้ำค่า
เป็นได้เพียงลำนำธรรมดา
ตามประสาคนที่มีหัวใจ
ประสาคนดื่มด่ำธรรมชาติ
จนมิอาจเก็บซ่อนความอ่อนไหว
รักสายน้ำขุนเขา ลำเนาไพร
รักดอกไม้ทุกดอกรักหมอกบาง
รักกระทั่งกิ่งไม้และใบหญ้า
รักลำแสงอุษาเมื่อฟ้าสาง
รักกรวดหินเม็ดทรายที่รายทาง
รักน้ำค้างทุกหยด รักบทกวี
แค่ฟังเสียงนกกาก็ว่าหวาน
เคลิ้มวิญญาณหลงไหลได้เต็มที่
เห็นแสงดาวพราวฟ้ายามราตรี
สวย กว่าแสงแห่งมณีเจียรนัย
และรักคนที่รักสิ่งเหล่านี้
เพราะว่ามีความคิดฝันร่วมกันได้
สบตากันเท่านั้นก็พอเข้าใจ
ต้องบอกไหมว่าฉัน นั้นรักเธอ
เสริมศักดิ์ เปลี่ยนภู่
ขอความคิดสนิทนำดั่งน้ำนิ่ง
ขอความจริง สัจธรรมเชิดฉ่ำฉาย
ประเสริฐพรพระพุทธประภัสสรพราย
"ตายก่อนตาย" ตื่นรู้อยู่นิรันดร์
ทานซึ่งกระแสธารธรรมชาติ
ทานกิเลสลึกประหลาดปราศจากฝัน
บริสุทธิ์กรุณาปัญญาธรรม
ทุกข์ดับพลันอนันตกาลนิพพานพราว
"เมื่อไร้กรอบไม้โพธิ์ ประกอบกาย
เมื่อร้างรายกระจกใจใดจักหนาว
ไม่ต้องเช็ดชำระฝุ่นอันขุ่นคาว
ฝุ่นก็ราวจะลงจับความดับเย็น"
คนโลกนี้ หลงลมภาพสมมติ
อัตตาผุดสัญญาโผล่ความโง่เห็น
เวทนาอุปาทานวิญญาณกระเซ็น
สังขารจึ่งคงเข็ญเป็นวัฏฏะ เวียน
เพราะยึดอยู่ว่าตัวกูคือของกู
จึงทุกข์อยู่เพราะกูหลอกกูล้นเศียร
มีศรัทธามีศีลธรรมมีความเพียร
อีกบทเรียนแห่ง ปัญญาหาไม่เจอ
จึงบันทึกทุกบรรทัดเป็นสัจจะ
คือธรรมะธรรมชาติประกาศเสนอ
คือรอยทรายรายเรียงเพียงใจเธอ
ค้น ให้เจอในรอยทรายก่อนสายลม
ธีระชัย มะโนมะยา
โบราณท่านสอนไว้ให้ไหว้กราบ
สุภาพอ่อนโยนยิ่งเป็นมิ่งขวัญ
อชัญาสัยไมตรีมีต่อกัน
เสริมเสน่ห์ สร้างสรรค์ในตัวตน
ผู้ใหญ่สมัยก่อนสอนเชื่อได้
ยกมือไหว้ไม่เสียมือถือกุศล
สมเป็นปูชนียบุคคล
ดีเลิศล้นคุณธรรมประจำใจ
ยุค ไฮเทคยั่วย้อม..คอมพิวเตอร์
คนซื่อหาว่าเซ่อเป็นบ้าใบ้
คนดีโดนดับดวงอับไป
คนจัญไรได้ดีมีเต็มเมือง
"ปูชนีย์" สมัยใหม่ใช้แบบ นี้
คือ "ปู" กับ "ชะนี" ฟุ้งฟูเฟื่อง
"ปู" เดินคดเคี้ยวเลี้ยวขุ่นเคือง
พาลหาเรื่องเดินไม่ตรงลูกหลงทาง
"ชะนี" ร้องโอดโอยโหย สะอื้น
หวังหยิบยื่นมรรคผลคนรอบข้าง
ผลประโยชน์ใส่ตนจนพุงกาง
ไม่เว้นวางป่าลั่นหวั่นประวิง
"บุก" คือ รุกล้ำซ้ำก้าวก่าย
"คน" ให้วุ่นวายยิ่งยุ่งยิ่ง
"ปู-ชะนี-บุก-คน" สับสนจริง
ขอท้วงติงไหว้ใครดูให้ดี
ต้องทนไหว้..อสัตย์..อยากกัดนิ้ว
เลือดทระนงโลดลิ่วเสีย ศักดิ์ศรี
สิบนิ้ว..ขอกราบผู้ปูชนีย์
เลือกไว้แต่คนที่..ควรบูชา
นิ่มนวล เวชปาน
สายหมอกของยามเช้า
ยังคลี่ห่มหมู่ไม้บนดอยสูงอยู่หรือ
ผีเสื้อในสวนดอกไม้หน้าบ้านเล่าแม่
ยังขยับปีกเป็น เพลงเห่กล่อมอยู่หรือเปล่า
แม่จ๋า..ลูกกำลังเดินทางมากับรถไฟสายความฝัน
ผ่านเมือง ผ่านทุ่งนา ผ่านทุ่งดอกหญ้าสีขาว
ผ่านภูเขาและดอกไม้
ภาพของแม่และทุกคนที่นั่งผิงไฟในคืนหนาว
ยังแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ
อีกไม่นานแล้วล่ะแม่
ลูกจะได้ซบ ตักอันอบอุ่บของแม่
..หลับฝัน..
ค่ำคืนนี้เราจะได้อุ่นไอไฟจากกองฟืนด้วยกัน
และหลับฝัน ในอ้อมกอดแห่งความอบอุ่น
ท่ามกลาง บทเพลงแห่ง..ความรัก
ปิยารัตน์ สอนใจ
ผิวเจ้าอ่อนละมุนละไมอำไพนัก
จะฟูมฟักเจ้านี้เช่นลูกหลาน
ทนุถนอม กล่อมแก้วใจให้เบิกบาน
และสืบสานรักแท้แทนแม่เจ้า
แม้ไม่รู้เหตุผลคนเป็นแม่
เธอพ่ายแพ้สิ่งใดจึงขลาดเขลา
ทอด ทิ้งดวงฤดีนี้ไว้แต่วัยเยาว์
ดอกโศกเจ้าโศกเศร้าราวร้าวทรวง
เอาเถอะเจ้าจงนอนก่อนฟ้าสาง
ฟ้ารุ่งรางสว่างแล้วในแมน สรวง
จะปลุกเจ้าให้เข้าใจในโลกลวง
เจ้าพุ่มพวงหลับเถิดหนาอย่าอาวรณ์
เมื่อเจ้าตื่นขึ้นมาอย่าร้องไห้
เจ้าจะได้ดื่ม นมน้อยที่คอยป้อน
แม้มิใช่นมแม่เจ้าอย่าเว้าวอน
เจ้าจงนอนกินให้สบายใจ
เพราะชีวิตถูกลิขิตเป็นปริศนา
เจ้าจงกล้า จะฝ่าฟันวันฟ้าใหม่
ยอมรับกับอดีตที่เป็นไป
เมื่อฟ้าใสจะเข้าใจในชีวิต
"เสาวรี"
ในยามสายสายหมอกออกจางจาง
แลป่า กว้างกว้างไกลหาใจถวิล
แสนเงียบงำน้ำไหลยังได้ยิน
จากซอกหินไหลไปชื่นใจฟัง
ตะวันลอยคล้อยต่ำลาลับฟ้า
เหล่า สกุณาพากันหันกลับหลัง
เสียงเรไรกู่ก้องร้องเพลงดัง
ส่งเป็นพลังกังวานในลานไพร
ท้องฟ้ามืดตะวันดับลาลับกัน
มี แต่จันทร์ทอแสงแฝงเงาไม้
ส่องระยิบระยับจับอยู่ ณ ดอกใบ
เหมือนส่องใจให้ลึกซึ้งอารมณ์
มีธรรมชาติที่สร้างทาง ชีวิต
ที่ลิขิตนำทางความสุขสม
แต่วันนี้มีป่าเขาที่เศร้าตรม
เจ็บระบมล้มตายเพราะใครกัน
โอ้ชีวิตป่าไม้ในวันนี้
จะไม่มีให้เห็นเช่นวันนั้น
จะได้เห็นก็เพียงแค่ภาพเงาจันทร์
เพราะใครนั้นทำร้ายช่างอายจริง
ละอองฝน
อำนาจแห่งมูลนาย
ทำลายคนอย่างแนบเนียน
โชติช่วงดั่งดวงเทียน
แล้ววูบดับในวับเดียว
จุดยืนที่เจ้าหยัด
สะท้อนทัศนะเทียว
ค่อยกลืนค่อยกลมเกลียว
ค่อยงอกเกล็ดเผด็จการ
ปากว่าตาขยิบ
ประชาธิปไตยขาน
แท้ใจสิประจาน
ไม่รู้จักประชาจริง
แรงกดและแรงต้าน
เป็นสองด้านอยู่ยันยิง
ยังช่วงและยังชิง
เป็นด้านหลักใช่ด้านรอง
อำนาจอธิปไตย
แห่งประชาคือครรลอง
เผด็จการเข้าหาญครอง
ต้องค้ดค้านต้องเปิดโปง
ไม้ผุอันมีแผล
เพราะแห่หามผีตายโหง
ดังฤาจึงนายโรง
ไป่ปิดทองสยองหัว
ยิ่งพูดยิ่งผิดหนัก
กลายกงจักรเป็นดอกบัว
ช้างตายอยู่ทั้งตัว
ใบบัวปิดมิดชิดไฉน
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
เพียงเจ้าหรือหายไปในมหรรณพ
แพร่งพรายน้ำก็ไม่พบให้เสาะหา
ว่าอยู่ใดเป็นใดในชะตา
ดวงชีวาจะฟูฟ่องหรือล่องลง
กับกระแสสับสนคนบนโลก
ที่พร่ำเดินเผชิญโชคให้เลือนหลง
เข้าใจเจ้าหวั่นไหวไม่มั่นคง
ง่ายเป็นวงกระเพื่อมเสื่อมศรัทธา
คลายในความเป็นมนุษย์สุดที่รัก
น้อยหนึ่งลืมตระหนักคิดรักษา
ยิ้มอยู่ได้กับสาไถยใจมายา
แย่งเป็นมารกว้านหล้าสง่างาม
สนิทใจในโลกานุวัตร
ชอบวัตถุอุบัติระส่ำสาม
ปล่อยใจให้ได้ปลื้มหลงดื่มตาม
จนรู้ซึ้งถึงความล้มละลาย ฯ
จวบวันนี้ที่รู้สึกตัวอีกหน
ขอหนีไกลในมนต์แลขยาย
มาหวานกับกวีศรีพรรณราย
รักธรรมชาติง่ายง่ายใต้ร่มเงา
พินิจในย่างเท้าเหยียบเรียบง่าย
ยืดบทธรรมสอนไว้ไม่โง่เขลา
จะต่อวันเวลาที่รางเลา
ผนึกเอาความรู้สึกที่แท้จริง
แสน สิทธิธรรม
จักอดทนรอน้องปองมั่นหมาย
ทุกวันคล้ายสู้คอยพลอยหวั่นไหว
จากเย็นยันฟ้าสางสว่างไป
พี่เล่นไพ่เพียรกำหนดฝึกอดทน
รู้เถิดพี่รักล้ำธรรมชาติ
รักสัตว์โลกเสมือนญาติมิอาจหม่น
ยิ่งม้าแข่งยิ่งสงสารซ่านกมล
จึงเปรอปรนเข้าสนามด้วยความรัก
หากได้เคียงคู่น้องครองขวัญแล้ว
พี่จักแน่วจำนงตรงสมัคร
เลี้ยงเธอด้วยลำแข้งใช้แกล้งทัก
ด้วยใจภักดิ์เธอคงอิ่มปริ่มชีวิน
ขอสาบานเคียงนุชคนสุดท้าย
มิขอหน่ายหากคนดีมีทรัพย์สิน
หากไม่จริงดั่งคำพร่ำจากจินต์
ขอให้สิ้นใจสลาย..แก่ตายเอย
พจน์ เพื่อนขวัญ
กำเนิดจากท้องทุ่งไกลกรุงมาก
"ทม"จึงอยากไปสู่ความหรูหรา
มันเกลียดการหว่านไถทำไร่นา
เพราะมีค่าคล้ายทาสอนาถใจ
เรียนจบหกศกก่อน"ทม"นอนคิด
จะมีสิทธิ์เหมือนอย่างคิดบ้างไหม
ปริญญาค่าวิจิตรบัณฑิตไทย
"ทม"วาดไว้ในวิมานแห่งการรอ
กับชีวิตในกรุง"ทม"มุ่งมั่น
เพื่อสิ่งอันมีผลไม่ย่นย่อ
สวมเสื้อ ครุยวันใดสุขใจพอ
แม่กับพ่อคงยิ้มรับให้กับมัน
ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมพร้อมพร้อมเพื่อน
"ทม"ซึ่งเหมือนคนใหม่ก็ไหวหวั่น
จะผง ขาวหรือจะการพนัน
"ทม"ยึดมั่นยิ่งกว่าตำราเรียน
เงินของแม่ทุกบาทจากหยาดเหงื่อ
ตกเป็นเหยื่อการพนันความฝันเปลี่ยน
เรื่องยก พวกตีกัน"ทม"ชั้นเซียน
ชีพ"ทม"เวียนวกวนอย่างคนทราม
หัวใจ"ทม"จมเหวความเหลวแหลก
จึงไม่แปลกที่ต้องถูกมองข้าม
และ ไม่แปลกที่จะถูกประนาม
นั่นคือความปราชัยของ.."ไอ้ทม"
จุฬาลัย
ที่เขาเห็นพระสุพรรณกัลยา
นิมิตมาเป็นภาพจับใจ ยิ่ง
ให้เห็นตามความงามความเพริศพริ้ง
ล้วนเป็นสิ่งเศกสรรค์บันดาลดล
บันดาลขึ้นจากจิตที่คิดมั่น
พระสุพรรณกัลยา มาแต่ต้น
วีรกรรมคำเก่าเคล้าระคน
กระทั่งอยากได้ยลเหมือนได้ยิน
จิตจึงนึกจึงเห็นกลายเป็นภาพ
ให้ได้กราบได้ไหว้ เหือนใจสิ้น
เป็นตัวตนให้เคารพอบอุ่นอิง
ได้พึ่งพิงโภชประโยชน์ยาว
ภาพที่เห็นเห็นกันนั้นไม่จริง
แต่เป็นสิ่งให่ระลึก นึกสืบสาว
เกียรติประวัติวีรกรรมย้ำเรื่องราว
ประวัติศาสตร์ชาติคราวต้องร้าวรอน
คนมีสิทธิ์คิดได้คิดไปเถิด
คิดเพื่อ เกิดคุณค่าอุทาหรณ์
ให้เห็นเหตุเภทพาลทุกขั้นตอน
ให้เห็นผลที่สะท้อนสะเทือนตาม
อย่าหลงเพียงภาพฝันที่ชั้นวาด
นิมิตรมาดงามสง่าน่าเกรงขาม
อย่างมงายไสยศาสตร์อุบาทว์ทราม
จงแจ้งความจริงเท็จเถิดคนไท
"ที่เขาเห็นเห็นกันนั้นเห็น จริง
แต่ว่าสิ่งที่เห็นหาจริงไม่"
สังคมสิ้นสัจธรรมเหนี่ยวนำใจ
คนจึงใช้มายามายึดแทน
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
พ่อเป็นชายทั้งแท่งกายแกร่งแกล้ว
หน้าตาแจ่มแจ๋วถูกใจพี่
ยิ้มแย้มแก้มนวลดูยวนยี
เอ๊าะ เอ๊าะ อย่างนี้ซิเหลือทน
ใครจะคอยค่อนแคะแขวะฟาดได้
ก็ช่างเขาปะไรอย่าไปบ่น
เรารักกันนั้นใช่สัปดน
ในกมลเสรีที่ชื่นเชย
ทีโรคเอดส์ทำกลัวกันหัวหด
แต่โรคอดร้ายกว่าตีหน้าเฉย
ด้วยว่าโฉมองุ่นไม่คุ้นเคย
ต่อคำเอ่ยค่อนว่าจะเสียใจ
ก็ประกาศเปิดเผยใช่เลยละ
เป็นผู้ชายนะยะจะบอกให้
ดูเขายังงงงุนกันวุ่นไป
ไม่รู้จักหรือไรเราคือเกย์
โฉมเอยพ่อโฉมมะขามเทศ
แม้เป็นเพศเดียวกันไม่หันเห
พี่รักพ่อเนื้อแน่นนวลไม่รวนเร
เจ้าจงอย่าโย้เย้เร่รักใคร
สอ แย้มครวญ
สร้อยลำแสงแสวงหาสายตาจ้อง
เปล่งลำศรสีทองปองเป้า หมาย
กระทบดวงยวงหยาดก็กราดกราย
สว่างพลุ่งรุ้งพรายประกายกานท์
บัดนั้นแหละแกะรอยทยอยเกล็ด
ทุกพราว เม็ดเผล็ดสะพรั่งรังสีหวาน
โสตถิสวัสดิ์รัสมีรวีวาร
เทพประทานปานเทียมทัดวัชรา
ระยับร้อยพลอยเพชรเกล็ดมณี
มงกุฏแก้วแก่นวิถีกวีกล้า
แสวงถ้อยถนอมขวัญกัลยา
ประเทืองฟ้าบ่าฝันนิรันดร
สยบยอมน้อมประณตมรกตแก้ว
ซึ้งใจ แล้วแนวทางสร้างนุสรณ์
อักษราค่าล้ำประคำกลอน
รินอาภรณ์ภาษามาสังเวย
จงคงค่าคู่ควรประมวลคิด
นิรมิตวิจิตร กรรมร่ำเฉลย
อยู่คู่ฟ้าคู่ขวัญด้วยกันเลย
โดยโอ่อ่าผ่าเผยดังเคยเป็น
มหากาพย์โบราณมากรานกราบ
จารลงทาบบทกวี เท่าที่เห็น
กรรโชกลมขย่มซุ้มพุ่มกระเด็น
หยาดกระเซ็นลงพรูกลบลบทุกรอย
โสตถิเทพ แสวงประเทือง
ส่วนเรื่องพรรคแกนนำรัฐบาล
นำ เทปออกประจานอย่างโลดโผน
ตามสันดานจ้วงจาบชอบหยาบโลน
คุณนิกรฯ-ก็ตะโกนแล้วเหมือนกัน
ว่า-พรรคเราจะเอา เรื่องสอปอกอ
พฤติกรรมขี้ฉ้อของ"เทพ"ทั่น
มาลุยให้เป็นเทือก-เพราะรู้ทัน
ในสันดานกันและกันอยู่แล้วครับ
จะเรียง ร่วมรัฐบาลหรือร่วมเพศ
ย่อมจะชั่วย่อมทุเรศ- ถ้าสับปรับ
ที่ชั่วปัด-แต่ที่ดีนั้นรับ
นี้จะนับว่า "ร่วม" ได้อย่างไร
จนบัดนี้- นายกฯ ท่านยังยิ้ม
ปากแหลมแก้มอิ่ม-อยู่เห็นไหม
ดังนั้นฯ เราจะ "ร่วม" ท่วมต่อไป
ใครหน้าด้าน เรื่องของใคร เราไม่รู้ ?
อินถา ร้องวัวแดง
เงียบสนิทมโหรีดนตรีลูกทุ่ง
ลำประโดงทุกโค้งคุ้งถึงคราววิบัติ
กากเดนการพัฒนาสารพัด
เปลี่ยนแปลงวิวทิวทัศน์ทุกเถื่อนทาง
ทุ่งรวงทองเปลี่ยนมือคนถือสิทธิ์
บ้านจัดสรรพันยูนิตถูกผลิตสร้าง
นิคมอุตสาหกรรมสารพัดถูกจัดวาง
เช้าค่ำเสียงเครื่องจักรครางอยู่โครมครืน
ลุ่มนา และ สาวหนุ่มแห่งลุ่มนา
เหลือก็เพียงนิทานปรัมปราอันขมขื่น
เพลงผู้เฒ่ากล่อมหลานอยู่วานซืน
แผ่วเสียงร่ำกล้ำกลืนขมขื่นครวญ
ไร่นาเคยทำกินเสื่อมสิ้นยุค
เหมือนโรคร้ายลามรุกไปทุกส่วน
ท้องทุ่งและเสน่หหาบรรดามวล
ทิ้งอดีตให้ทบทวนแค่ในนิทาน ฯ
สุขุมพจน์ คำสุขุม
ยามเช้า
นั่งนิ่งนึกในความสงบ
เบื้องหน้าคือ สายน้ำ
แควใหญ่ที่ไร้สุ้มเสียง
ชีวิตไม่มากไปกว่าความว่าง
ความคิดของฉันคือท้องฟ้า
ที่โต๊ะห่างออกไป
เพื่อนๆของฉัน งดงาม
เหมือนดอกไม้ผลิบาน
ด้วยเสียงเพลงและสำเนียงกีตาร์แผ่วเบา
ลำนำแห่งมิตรภาพคือแดดแรกที่กำลังฉายฉาน
กาลเวลา ไม่รู้สิ้นสุด
ชีวิตของฉันช่างยาวนานในความสงบ
สมพงษ์ ทวี
ที่เป็นป่ากลับโปร่งโล่งตลอด
ที่เป็นคลองน้ำขอดพงรกแน่น
เขียวข้าวกล้าเคยสดจรดแดน
มีโรงงานขึ้นแทนข้าวในนา
น้ำเคยใสไหลเย็นเห็นชื่นฉ่ำ
กลับขุ่นดำกลิ่นคุ้งทุกท่า
คันโพงผุพลิกหงายอยู่ปลายนา
หอยปูปลาด่าวดิ้นปลิดวิญญาณ
นกเหยี่ยวแก่แรงล้าวนหาเหยื่อ
เห็นแต่เรือจอดท่าไร้ อาหาร
วันแล้ววันปีกผ่าวปวดร้าวราน
นานแล้วนานผอมแห้งหมดแรงบิน
ประชาชนส่วนใหญ่ยังไร้ยาก
ชาวนาไร่ส่วน มากมีหนี้สิน
สนามกอล์ฟกลับเฟื่องกังเมืองอินทร์
นี่คือดินแดนใดใครบอกที
ชำนาญ อำไพ
ก็แค่เพียงเคียงฝันไปวันหนึ่ง
ลึกซึ้งในจินตนาการกว้างใหญ่
สื่อสารก่อผลสะเทือนใจ
ด้วยภาษาแปลกใหม่อยู่อย่างนั้น
ขีดเขียนอะไรก็ไม่รู้
เชิดชูอยู่ได้หนอไฟฝัน
ลุ่มหลงดงภาษาตีค่ามัน
เป็นสวรรค์สว่างวาบอาบวิญญาณ์
***
ขีดเขียนทำไมก็ไม่รู้
ก็แค่เพียงฝันอยู่อย่างผู้กล้า
ใกล้ฝันไกลตีนไกลตา
เป็นบ้า กันแล้วหรืออย่างไร
พร่ำเพ้อละเมออยู่ไม่หยุด
ยิ่งฉุดยิ่งฝันกันไปใหญ่
ยิ่งโฉบปีกฉีกฟ้าหายไป
สู่หวังแห่งใจลึกนั้น
ตายเสีย เถิดผองกวีที่รัก
ตายลงในใยถักรักจะฝัน
ดับลงใน ตาข่ายกลางแสงจันทร์
บนเปลฝันที่เธอทอต่อต่อมือ
เสรี ทัศนศิลป์
อ้างว้างเหว่ว้าเมื่อลาถิ่น
เปล่าเปลี่ยวดาวจินต์นักหนา
ยากแค้นอดทนเรื่อยมา
หวังว่าสักวันจะกลับคืน
ราตรีมีเพื่อนคือกาพย์กลอน
กำ-ราบจิตใจให้ชื่น
วันนี้วันพรุ่งวันมะรืน
ฉันจะ ฝืนอยู่ได้ถึงวันใด
จากถิ่นพ่อถิ่นแม่ถิ่นคนรัก
ที่เคยพำนักอาศัย
อนิจจาฟ้าช่างจงใจ
ให้จากมาแสนไกลหนอเรา
มาเรียนมารู้อยู่ ห่าง
เพื่อเอาใบเบิกทางงี่เง่า
โธ๋เอ๋ยค่านิยมมัวเมา
จะให้เอาไปโอ้อวดใคร
กระดาษก็ยังเป็นเช่นกระดาษ
ใช้บ่งบอกความ ฉลาดได้แค่ไหน
เห็นคนหลายคนที่ได้ไป
ยังโง่เง่าจัญไรเช่นเดิม
สัญญา คำวงษา
ส ต รี มี ส อ ง ตี น
ไว้ป่ายปีนความใฝ่ฝัน
ยืนหยัดอยู่ร่วมกัน
มิหมายมั่นกินแรงใคร
ส ต รี มี ด ว ง ต า
เพื่อเสาะหาชีวิตใหม่
มองโลกอย่างกว้างไกล
มิใช่คอยชม้อยชวน
ส ต รี มี ด ว ง ใ จ
เป็นดวงไฟไม่ ผันผวน
สร้างสมพลังมวล
ด้วยเธอล้วนก็คือคน
ส ต รีี มี ชี ว ิต
ล้างรอยผิดด้วยเหตุผล
คุณค่าเสรีชน
มิใช่ปรน กามารมณ์
ดอกไม้มีหนามแหลม
มิใช่แย้มคอยคนชม
บานไว้เพื่อสะสม
ความอุดมแห่งแผ่นดิน !
๔ พฤศจิกายน ๒๕๑๖
ดึกนี้ลมร่ำลำเค็ญ
เผยสุขทุกข์ เข็ญ
ว่าเป็นฉะนี้นี่แล
ดีกนี้ดาวห่างร่างแห
คล้ายคลุมดวงแด
คล้ายดั่งดาวใจยามจร
คืนนี้เหงาในนาคร
เพียงแสง นีออน
พรมพร่างอยู่อย่างเงียบงัน
เหมือนแสงไฟลับดับฝัน
สู่ห้วงจาบัลย์
จะบอกจะเล่าใครดี
คืนนี้หนักธาตุในกวี
ร้อยร่ำ วลี
ระล้ำระลักรำพัน
มีเพื่อนเพียงแสงในจันทร์
มีดาราอัน
อิ่มเอมในอกกูเอง
แม้ว่าหวาดไหววังเวง
จักพลัน บรรเลง
บรรโลมบอกโลกบรรลือ
ดั่งว่าความฝันนั้นคือ
ดั่งมือสองมือ
พาโลกสู่ล้านอำไพ
แม้ใจเพียงใจหนึ่งใจ
แต่นึ่งลึก ใน
แสนใจล้านใจใจนั้น
คนจรเพ้อกับแสงจันทร์
อันนิ่งงเงียบงัน
ใยหนอยิ่งเศร้าเหงานัก
กานติ ณ ศรัทธา
ศิริพร แก้วกาญจน์
ลำภา มัคศรีพงษ์
พิเชษฐ์ แสงทอง
อันป่าไม้ มากมายในไทยนี้
สร้างสรรค์ดีปลูกป่าพื่อฟ้าใส
มีสัตว์เล็กสัตว์
ใหญ่ในพงไพร
คือสายใย ธรรมชาติสะอาดตา
ทั้งยามเช้า ยามเย็นเห็นสดชื่น
เป็นพันหมื่นล้านต้น คนปลูกป่า
ช่วยกันปลูกต้นไม้ ใจ
ศรัทธา
พัฒนา ชาติไทย..ให้งดงาม
รัชนู พิมพ์จักรแสน จ.ชลบุรี
16 ก.พ.2541
อุ่นใดเล่าห่มด้วยรักเท่าตักแม่
หาใครแลห่วงเราเท่าาแม่ขวัญ
เลือด
จากอกยอมพลีเลี้ยงชีวัน
คือแม่นั้น ยอมให้ทั้งกายใจ
แม้ใครอื่นหมื่นพันนั้นดุด่า
แม่ผวากอดร่างไม่ห่างหาย
ชี้ทางเดิน ให้เห็นมิเว้น
วาย
ไม่คิดร้าย ติฉิน ก่อนสิ้นลม
กลยุทธ กำแหล้
นครพนม 11 ม.ค.2542
ทำ แต่สิ่งดีไว้ไม่หลงผิด
ดี ย่อมติดคู่กายไม่หม่นหมอง
ได้ รับแต่สิ่งดีมี คนมอง
ดี สนองป้องภัยได้ผลดี
ทำ สิ่งชั่ว ชั่วก็สุมรุมทำร้าย
ชั่ว อาจทำให้เราตายกลายเป็นผี
ได้ แต่ทุกข์สุขรางเลือนไม่เหมือน ดี
"ชั่ว" คำนี้ ถ้าหลีกได้ไม่ทุกข์เลย
ครูจิ๊ก
ร.ร.บ้านสามบึงบาตร จ.พิจิตร
ดึกดื่นตื่นตาฟ้าห่ม
ผิวแผ่วเพลงลม
เพราะพริ้งดั่งทิพย์คีตการ
ขุน ศึกหลงลืมรำบาญ
ดื่มด่ำสำราญ
หลงใหลในห้วงอารมณ์
คนทุกข์ท่วมท้นระทม
น้ำค้างพร่างพรม
หัวใจพรายผ่องโดยพลัน
จุมพิตนวลแสงแห่งจันทร์
อบอุ่นเอื้อปัน
อวลไออิ่มรักรมณีย์
ย่อมปวงปรัชญาเมธี
แหละเหล่ากวี
ร้อยรสโศลกรำพึง
ขุนโจร ใจดิบด้านดึง
ดั่งมนตร์ตราตรึง
ลืมฆ่าเข่นเค้าชีพคน
คนล้าเหนื่อยนักจำนน
ฮึกเหิมอีกหน
ในห้อมแห่งราตรีงาม
ดึกดื่นดาว วาววาม
ให้เห็นนิยาม
หลากหลายเรื่องราวพราวฟ้า
คล้ายตาสบต้องดาวตา
คล้ายคู่สนทนา
สนิทแนบในห้วงดวงใจ
ปล่อย ฝันล่องลอยเรื่อยไป
สู่ฟ้าอำไพ
เพื่อพร้อม-พรุ่งนี้-ชีวิต ฯ
มาโนช นิสรา
ทั้งฟังเสียงคำปรึกษาไม่ว่าวอน
ควรมีเพื่อนควรเป็นเพื่อนเตือน สำนึก
ควรจักฝึกเป็นได้ใช่จักสอน
ฝึกแบ่งปันวาจาเพราะเหมาะทุก ตอน
ใครเดือดร้อนช่วยได้ให้ฝึกทำ
เสมอต้นเสมอปลายไม่หน่าย แหนง
จิตแจ่มแจ้งจริงใจใฝ่อุปถัมภ์
กตัญญูรู้คุณผู้หนุนนำ
เป็น เพื่อนย้ำยืนยั่งดังจำนง
สุรภา เดชะ
ทางเถื่อนเอือบน้ำชุ่มฉ่ำชื่น
ผ่านคืนผ่านวัน ฝันเก่าใหม่
รอยเกวียนหลุมเก่าทอด ยาวไกล
ลำห้วยเอื่อยไหลไปนาคร
เท้าย่างทางทอดคลอดหุบ
แดดหรุบควันไฟใคร ? สุมขอน
ตีนเขาไร่ใหม่คนหลับนอน
ยอด อ่อนข้าวเขียวด้วยเรียวมือ
ฯลฯ
มุ้งมิ้งสับสนเมื่อฝนสาด
ฟ้าฟาดเปรี้ยววับกลับมืดดื้อ
สรรพสิ่งพระพายไม่พัดพือ
คนถือมีด จ้องใกล้ห้องนอน
ราตรียืดยาวและข่าวร้าย
เสือหิวกระหายล่า, ไล่ต้อน
พยอมไพรกลีบช้ำพร่ำวอน
เกสรฉีกขาดเกลื่อนกลาดดิน
ต้นอ่อนพฤกษาหักคาต้น
แร้วบ่วง,คอกกลแสนโหดหิน
ค้างคาวผี,ว่ายฟ้าหากิน
หมอกลิ่นจำปูนโพ้นโพ้นพ้น
ฯลฯ
รอย เท้าย่ำเท้ายามเช้าตรู่
รับรู้ข่าวคราว-เศร้าหมองหม่น
หยาดน้ำโปรยฟ้า,น้ำตาคน
สัตว์หน้าขน ฉุดคร่าบุหงาดง
สุ เห ลิมปาน
อาชีพครู หมายถึงชีวิตที่จำเจ ซ้ำซาก..
และสังกัดกลุ่มที่มี รายได้ตำที่สุดในสังคมไทย..
เป็นการเสียสละที่เป็นรูปธรรม..
ทุกวันนี้..
เด็กส่วนใหญ่ถือการศึกษาเป็นเรื่องลงทุน ซึ่งก็เหมือนกับการลงทุนในธุรกิจทั่วไป..
คือซื้อถูกขายแพง..
พวกเขาถือหลักดูหนังสือให้น้อยเก็บคะแนนให้ มาก..
และเรียนให้จบโดยเร็วที่สุด..
เมื่อเป็นเช่นนี้..
เขาจะมาสนใจอะไรกับครูซึ่งต้องการสอนให้เขาคิด เป็น..
มองโลกกว้างไกล และมีสำนึกว่า..
ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของโลกทั้งหมด..
แต่โดยส่วน ลึก..
ครูเองก็ไม่แน่ใจเลยว่า..
ตัวเองกำลังเสียสละเพื่อส่วนรวม..
หรือกำลังหนุนช่วยให้คน บางกลุ่ม..
ให้มีฐานะเป็นผู้ได้เปรียบในสังคม..
ไม่แน่ใจว่าเป็นครูที่มีบทบาทจรรโลง สังคม..
หรือเป็นเพียงเครื่องจักรตัวหนึ่ง...
ในโรงงานผลิตปริญญา...
wissly_jack@thaimail.com
นึกระหว่างทางไต่ลงน้ำตก
เรากำลังลงนรกหรือไฉน
ทั้งเรียบลื่นสูงชัน ทุกบันได
หอบหายใจหาใดแทบไม่เจอ
แข้งขาสั่นสุดฝืนจะยืนไหว
เกาะราวไม้จนสุดราวจึงก้าวเก้อ
ยังลืมตาไม่ขึ้นมึนละเมอ
มองภาพเบลอบิดเบือนในเลือนลาง
ใครหนอ มาคลี่ม่านบานเต็มฟ้า
ขาวสะอาดบาดตาจาพร่าพร่าง
ลมโบยโบกสะบัดไหวไปทุกทาง
ควันลอยคว้างละอองกระเซ็นเย็นฉ่ำกาย
อลังการ์สง่างามเกินน้ำตก
นี่หรือคือเหวนรกอันโหดร้าย
ราวหมอกควันอัศจรรย์กระจัด กระจาย
รุ้งเสื่อมพรายยังยอมพรากจากฟากฟ้า
นี่หรือเหวนรกอันลือลั่น
เสียงครืนโครมโหมสนั่นลั่นหุบผา
ทุกเร้นสายไม่ขาดหายจาก สายตา
ลอยละลิ่วเริงร่ามาสำแดง
เหวนรกเย่อหยิ่งอย่างยิ่งใหญ่
เพียงธารใสไหลลัดเลาะเสาะแสวง
มาผสมกลมเกลียวจนเชี่ยว แรง
ก็แข็งแกร่งสูงส่งทรงพลัง
นึกระหว่างทางไต่บันไดเขา
วาสนาของเราช่างแสนสั้น
จะได้เห็นภาพนี้อีกกี่วัน
เขาจะกั้นทำเขื่อน เฉือนหัวใจ
เหวนรกจะเหลือเพียงเสียงเล่าขาน
เป็นตำนานให้ลูกหลานต้องร่ำไห้
เจ้าช้างป่าจะสูญพันธุ์ ณ วันใด
เราคงเห็น เขาใหญ่ อีกไม่นาน
วัน ณ. จันทร์ธาร
ลูเซียน บลาก้า
(2438-2504)
กวีเอกของโรมาเนีย
ตะวันขับ,แดดสาว-มาอาบฝัน
รุ้งหนุ่ม,วาดโค้ง ตะวัน-แย้มดวงหน้า
แดดสาว,โอบกอดรุ้ง-ชื่นชีวา
เที่ยวท่อง,ธารอิสรา-เริงรวี
เอื้อมดวง,โคงทอง-ผุดผ่องใส
ริ้วรุ้ง,พลิ้วไสว-ระบาย สี
แต้มแต่ง,เมืองสวรรค์-ชั้นดาวดี
เสียงเพลงปี่พากย์, ประโคมกลอง-ท้องวิมาน
โอ้..บรรเจิด,เพริศพราว-ชาวสวรรค์
เอิบอิ่ม,สุขสันต์-สวรรค์สะท้าน
ดูดดื่ม,กลืนกิน-ท้องถิ่นกันดาร
ห้วยคลอง,หนองหาน-ระเหิดหาย-,
แว่วเสียง,แดนสรวง-กระซิบสั่ง
เรืองรุ้ง, ฟุ้งหวัง-กลับพังพ่าย
โหยไห้,ดาวร่วง-ลงเรียงราย
สวรรค์ล่ม,จมหายแล้วเมืองฟ้า
เยี่ยม ทองน้อย
รุ่น "กูสอน" กลับไม่มีใครรับ
นั่งคอพับคอเอียง บ้างเลี่ยงหนี
สอนให้เห็นคุณธรรมภาษาคัมภีร์
กลับไม่มีคนติดใจคิดค้น
รุ่น "กูสอน" ใครใครกลับไม่ชอบ
ไม่ติดกรอบ ติดกักต่อมรรคผล
มองเป็นเรื่องสาธกที่วกวน
กลับไม่สนใจฟังซังกะตาย
รุ่น "กูสอน" จึงไม่มีใครเชื่อ
ของแท้แท้เนื้อ เนื้อกลับเบื่อหน่าย
ไม่เห็นทิศทางธรรมคำบรรยาย
ไม่ระคายผิวหนังฟังไม่รู้
รุ่น "กูเสก" "กูแสร้ง" รุ่น "กูสร้าง"
แม้หน ทางเส้นไกลยังไปสู่
ยิ่งรุ่นกรุแตกพังยิ่งพรั่งพรู
คนแตกกรูยื้อแยกเหมือนแตกรัง
รุ่น "กูสอน" จึงไม่สู้รุ่น "กูเสก"
ยิ่งลง เลขให้รู้รุ่น "กูขลัง"
ยิ่งได้เห็นปาฎิหาริย์อาจารย์ดัง
ก็ยิ่งคลั่ง ปิดครอบเลี่ยมกรอบทอง
คนทุกวันหลงเชื่อแต่เนื้อพระ
แตะกลับละคุณธรรมนำสนอง
เชื่อรุ่นเสกเดินสายกันก่ายกอง
ติดรุ่นของเคลือบขลังบังอุบาย
เราหลงติดหลงเชื่อแต่เนื้อ สร้าง
จนติดค้าง ติดคุณ เรียงรุ่นขาย
ติดน้ำมือ น้ำหมาก กากน้ำลาย
จนติดตายตายติดหลงทิศทาง
ธัญญา ธัญญามาศ
จาก The Book of Goals
จาก The Book of Goals
จาก The Book of Goals
จาก Emotional Qutient :
จากความฉลาดทางอารมณ์สู่สติและปัญญา
โดย นพ. เทอดศักดิ์ เดชคง
จาก The Book of Goals
จาก The Book of Goals
ความชื่นบานในชีวิตหาได้ไม่ยาก
ไม่ลำบากถ้าคิดจะไขว่ คว้า
สร้างฝันให้เป็นจริงเถอะ แข่งกับเวลา
และเผชิญหน้ากับความจริงสักที
ทดสอบความอดทนของหัวใจ
ปลดปล่อยความทุกข์ไปใน โลกกว้าง
แค่นี้แหละ ความเบิกบานจะมาแทนที่ความอ้างว้าง
แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นตามมาเอง
ถ้าเราสู้กับความจริงได้
ก็ทำใจให้เข้ม แข็งเข้าไว้อย่าอ่อนแอ
ถ้าก้าวผิดไปก็อย่ายอมแพ้
เมื่อคิดว่าเราแน่ ที่จะก้าวสู้ความจริงต่อไป
ปวีณา ดาวขาว
จาก The Book of Goals
เพียงจันทร์ พักตร์อำไพ
หยิบน้ำใจให้เพื่อนพ้องและน้องพี่
หยิบความ เมตตาอารีที่เสดสา
หยิบถ้อยวลีที่กระจ่างชัดด้วยสัจจา
มาเกื้อกูลประชาข้าแผ่นดิน
พันธกานต์ ตฤณราษฎร์
ใดสิ่งสวยงามวิเศษศิลป์ศึกษาสืบค้นในสัจจะ
คือคุณแก่แผ่นดินที่ดื่มด่ำ
ใดสิ่งหยาบช้าสาริยำ
กล
คือกรรมเวรแดนของแผ่นดิน
รู้ให้จริงเพื่อจารซึ่งสัจจะพินิจนิ่งวันหนึ่งข้างหน้านั้น
เป็นพันธะหน้าที่พึงมีอยู่
ภาระการสานสร้างเส้นทางปู
ไปสู่กาลเวลาอนาคต
ค่าคนคงที่ยังชีวิตเมื่ออยู่ย่อมมีหวังว่ายังอยู่
เป็นเส้นใยเมืองนิมิตอันก่อสาน
ใดจะเหลือเมื่อร่างลงแหลกราน
เพียงตำนานบอกเล่าก็เท่านั้น
ปัญญางามโดยทรรศนะความงามแฝงแง่มีปมเงื่อน
สร้างสิ่งสาระด้วยรู้ค่า
เป็นบัวสวยรับแสงสุริยา
พ้นปากเต่าปูปลาเสมอไป
กาลเวลาฆ่าสิ้นสรรพสิ่ง
แต่ความจริงไม่เคยให้ผู้ใดฆ่า
เมื่อความจริงความงามตามกันมา
ย่อมอยู่กับกาลเวลานิรันดร
พอโตขึ้นเติบใหญ่ได้อีกนิดมาบัดนี้ตัวฉันได้ฟันฝ่า
ก็เริ่มคิดสร้างสรรค์วันสดสวย
ฝันสักวัน
ฉันต้องครองความรวย
หวังจะช่วยเหลือชนคนพิการ
เดี๋ยวอยากโน่นเป็นนี่ไม่มีจุดมือนั้นกำปากนั้นกัดตีนนั้นถีบ
อยากจะรุดไปข้างหน้าท้า
ความฝัน
อยากจะเชิดชูหน้าเผ่าพงค์พันธุ์
ทนกัดฟันทนอาบคราบเหงื่อกาย
มีสองมือกับสองตีนเป็นอาวุธ
คือมนุษย์ผู้ประเสริฐเป็นเลิศเหนือ
มีสองสองตาและเลือดเนื้อ
ทนอยู่เพื่อคงศักดิ์ "นักสู้ "นาน
ลมโบกไม้ใบไหวระยับเกื้อกูลกรุณาน้อมสนอง
ดิบซับซาบน้ำเมื่อฉ่ำฝน
มณฑลรับ
แสงทองต้องมณฑล
เกิดโดยกลกฏแห่งการแบ่งปัน
จะโหดเหี้ยมห้าวหาญไปปานไหนจะหนักแน่นนิ่งได้หรือไรเล่า
ไม่มีเลยหรือใจหวั่นผวา
แม้น
รู้จักสัจจะธรรมดา
คงเห็นจริงสัจจาทุกดวงใจ
โลกนี้มิใช่อยู่เพียงภูผาวันใดแม้ดวงอาทิตย์ดับ
ฝุ่นธุลีนานาก็อยู่เนิ่น
ไม่มีภูผาใดไม่
เชื้อเชิญ
หมางเมินหน่ายหนีธุลีดิน
ไม่มีดาวฤาจะรู้ระยะฟ้าแม้สิ้นศรัทธาหาเหตุผล
ไม่มีหน้ามีหลังได้อย่างไรนั่น
ไม่มีดินเบื้องล่างให้ย่างยัน
จะ
ดึงดันเย่อหยิ่งกับสิ่งใด
เธอก้าวย่างทางฝันในวันนี้เธอก้าวย่างทางฝันในวันหน้า
ด้วยชีวีของผู้สู้ปัญหา
เก็บ
ความทุกข์ลบรอยคราบน้ำตา
ด้วยคุณค่าแห่งชีวิตคิดอดทน
เธอก้าวย่างทางฝันถึงวันนี้เธอมุ่งมั่นฝันใฝ่ใจบริสุทธิ์
เป็นเวลาสิบปีแล้วเธอจ๋า
ทางสีขาวที่เจ้าฝันสุดพรรณา
เต็มไปด้วยความระอาอ่อนล้าใจ
เถอะสักวันความฝันอันยิ่งใหญ่
จะสวยใสดั่ง
ธาราดุจห่าฝน
วันที่ฉันชนะใจใครบางคน
ฉันจะยิ้มอย่างอดทนปนน้ำตา
จะกดขี่บีฑาสารพัดเมื่อเป็นไม้ใหญ่หยัดขึ้นเยี่ยมฟ้า
เชิญขย้ำเชิญกัดตามประสงค์
เวลาเคลื่อนคงจะรู้
ใครอยู่คง
ใครที่จักปลิดปลงและเป็นไป
หรือมีอยู่ไม้ใหญ่ที่ยืนหยัดวันหนึ่งใครโค่นครืนลงครื้นครั่น
สืบต่อศตวรรษไม่คลอนเคลื่อน
มีหรือ
ใดอยู่ดีนับปีเดือน
อยู่เหนือเงื่อนไขงานกาลเวลา
ทุกครั้งคราวก้าวย่างไปข้างหน้าได้ก้าวตามต้นทางได้แต่ต้น
ก็รู้ว่ามีทางอยู่ข้างหลัง
ทาง
ที่ทอดเที่ยงทิศไม่บิดบัง
พร้อมคำสั่งสอนสู้ให้รู้ทาง
เห็นสีเขียวสีขาวทุกคราวคิดนำให้กล้าประกาศตนเป็นคนกล้า
มีความหมายในนิมิตว่าสูงส่ง
เชื่อว่า
เขียวขาวคู่จะอยู่คง
เป็นสีธงนำทิศในจิตใจ
กล้าหยัดขึ้นยืนค่าให้คนขาน
เพราะเลือดศิษย์ "สูงสุมาร ฯ" นั้นเข้มข้น
และ
ยังคงขลังเข้มอยู่เต็มตน
ในฐานะของคน "สูงสุมาร ฯ "
วันคืนขยับย่างไปข้างหน้าท้อแท้ครั้งหนึ่งขณะไหน
อยู่นิ่งกาลเวลาแล้วก้าวข้าว
แน่นอนอนาคต
ต้องงดงาม
ต้องมุ่งตามไปเห็นว่าเป็นจริง
ไฟดับเปรียบได้กับใจดับทุกข์เกิดทันใดถ้าใจทุกข์
มืดอับอึ้งอั้นมิฝันใฝ่
มีชีวิตที่เหลือ
เพื่ออะไร
ถ้าความฝันในใจนั้นไม่มี
วันคืนไม่เที่ยงเป็นฉะนั้น
เปลี่ยนคืนเปลี่ยนวันเปลี่ยนปีใหม่
เปลี่ยนปีกาลเวลา
เดินหน้าไป
อย่าเปลี่ยนใจที่เคยกล้านำหน้าปี
ผลจะดีจะร้ายอย่าพึ่งคิด"เกรด"มิใช่เครื่องตัดสินของ
ให้สะกิดเตือนตนแล้วแก้ไข
วันเวลาผ่านพ้นให้พ้นไป
วันพรุ่งที่สดใสยังรอเรา
สบสวยปองสิ่งประสงค์สวยสิ่งเสริมสวยส่งเสริมบำรุงเกษม
มือดึงด้วยดึงดันพาหวั่นไหว
หวั่นจะพลาดผิดหวังเพ้อคลั่งไป
ยิ่งเพิ่มไฟปรารถนาเผาอารมณ์
การสะสางมิหยุดลงสุดสิ้นมีความหมายหลายประการที่พานพบ
ย่อมโดดดิ้นรนหาเข้ามาใหม่
ที่เสร็จสางใช่เสร็จจริงเสร็จสิ่งใด
เมื่อเปลี่ยนวัยเปลี่ยนหวังทุกครั้งครา
มองเห็นความงามสิ้นว่าสวยสดมีศรัทธาสู้ทนอยู่พร้อมถ้วน
ปรากฏแห่งเหตุเสน่หา
บุกเบิกบากบั่นฝ่าฟันมา
หมายว่าจะได้ชัยชนะ
ฉันเห็นรุ้งทอดยาวตรงราวฟ้า
เหมือนเป็นทางนำพาสู่ฝันใหม่
ยามที่ฝันวันวานนั้นจางไป
จะข้ามรุ้งมุ่งไปไกลสุดตา
เอื้อมมือไปคว้าไขว่ในภาพฝัน
หลอกหัวใจว่าคืนวันนั้นหยุดนิ่ง
คิดว่าฝันที่วาดไว้กลายเป็นจริง
สุดท้ายเหลือเพียงสิ่งเดียวความเปลี่ยวดาย
| บวรวังรังสรรค์พรรณพิจิตร | นิมิตรไพสิฐศรีรุจีสวรรค์ |
| มหาสุรสิงหนาทปราสาทสุวรรณ | เกินรำพันโอภาสราชมณเฑียร |
| พระที่นั่งพุทไธสวรรย์ขัณฑ์ | แพราวอัพพันตร์พรรณรายพรายพาเหียร |
| เปลวช่อฟ้าท้าวิมานตระการเกียรติ์ | พิเศษเศียรนาคสะดุ้งพุ่งพริ้วลม |
| พระพุทธสิหิงส์สิงสถิตย์ | เจริดวิจิตรพุทธลักษณ์ประจักษ์สม |
| เรืองอร่ามวามกาญจน์เกินขานชม | พระพักตร์คมชัดงามองค์รามแล |
| ชวนรำลึกตรึกธรรมอำรุงจิต | จูงให้คิดน้อมนำธรรมกระแส |
| ว่าทุกข์ผองล่องจากเหตุเลศที่แท้ | เกิดแล้วแก่,เจ็บตาย ย้ายพรากกัน |
| กอปรกรรมใด,ผลกรรมนำสนอง | ธรรมประคองใจสงบพลกองขันธ์ |
| บ่มบุญเบิก,เพิกบาป,อาปจินต์วรรณ | พิสุทธิ์สันโดษสติดำริภาร |
| โบสถ์บวรสถานสุทธาวาส | เรืองวิลาสจตุรมุขสุกใสสถาน |
| ตะวันเช้าทอรังสีคลี่แก้วกาญจน์ | ทวารบานจำหลักทองทุกช่องเชิง |
| แผงเพ็ญบันไพพรรณสีทวีวาว | เพริศพรายพราวราวรุ้งรุ่งฟ้าเหลิง |
| เปลวช่อฟ้าใบระกานาคาเริง | ลักษณ์ดำเกิงไขราสุธากร |
| มุขสี่ต้นตระการแล้วแวววะวาบ | กระแหนะกาบกระหนกกาญจน์ผสานศร |
| รุ่งรังสีขจีฉายขจายขจร | ตะวันรอนย้อนส่องลำยองใย |
| จิตรกรรมผนังในแสนไกรเกริก | ภูมิภาพเบิกสุนทรีย์ศรีไสว |
| แพนผนังสิบสองบานซ่านหทัย | งามวิไลธงไชยช่างสร้างตราตรึง |
| จรูงพื้นจรดชายคาประดาภาพ | สมเป็นลาภมรดกตกทอดถึง |
| ใครมาเห็นไม่วายเว้นเน้นรำพึง | ครุ่นคะนึงซึ้งถวิลศีลธรรมพราว ฯ |
| แวววาวราวดั่งมณีรุ้ง | รังสรรค์ เทียวนา |
| แสงส่องยองใยบัน | ช่อฟ้า |
| งามจริงยิ่งพรหมขัณฑ์ | พรรณแจ่ม เจิดแฮ |
| พราวพร่างระวางวังจ้า | อ่องหล้าเลอสรวง แม่เอย |
| ผมร้อยกรองพจมานบรรสานศัพท์ | เชิงร้องรับบทกวีศรีสมัย |
| ยึดแบบอย่างทางครูผู้เกริกไกร | เขียนขึ้นใหม่หน้าโบสถ์โรจน์อารมณ์ |
อันความตาย ชายนารีหนีไม่พ้นอันทานศีล ภาวนา อย่าเลยละ
จะมีจน ก็ต้องวายตายเป็นผี
ถึงแสนรักก็ต้องร้าง ห่างทันที
ไม่วันนี้ ก็วันหน้า จริงหนาเรา
เมื่อเจ้ามา มีอะไร มาด้วยเจ้าอันยศลาภหาบไปมิได้แน่
เจ้าจะเอาแต่สุขสนุกไฉน
เมื่อเจ้ามามือเปล่าจะเอาอะไร
เจ้าก็ไปมือเปล่าเหมือนเจ้ามา
| อย่าโกรธโทษทั่วให้ | เทวา |
| อย่าโทษสถานพฤกษา | ย่านกว้าง |
| อย่าโทษท้าวพรหมา | เล็งโลก |
| โทษที่กรรมก่อสร้าง | หากให้เป็นเอง |
อกกลัดหนองเก็บจนเหน็บก่อบอกข้าสิความปริปวด
ทดท้อทุกข์โถมประโคมขม
ขื่นไข้ในภวังค์เพราะหวังตรม
หลับอยู่กลางสายลมอันเลอะเลือน
บอกข้าสิความเข็ญขื่นบอกข้าสิบอกข้าเถิด
ว่า-เมื่อกล้าฝ่าฝืนอย่าหวั่นไหว
ว่า-ระหว่างทางก้าวที่ยาวไกล
คนเดินด้วยดวงใจย่อมเจ็บร้าว
บอกข้าได้ไหมข้าเดินทาง
ว่านักฝันนั้นยากไร้-อนาถา
ว่า-ผู้ผ่านทางสายนี้ที่เห็นมา
ล้วนลำเค็ญชีวาไม่ผิดกัน
รุ่มร้อนและราวร้านล่องเรือในทะเล
บางครั้งหนาวจนอ่อนไหว
ชายฝั่งอยู่ทางใด
ช่างห่างไกลเกินสายตา
นาวาแห่งชีวิตทอดสมอเรือชีวิต
ลิขิตได้ด้วยใจคน
แต่ว่าพายุฝน
ห้ามไม่ได้ดังใจเรา
เรามาพร้อมกายใจเหมือนใครอื่น
เรายังตื่นมองโลกไม่กังขา
ทุกสิ่งอย่างเรารู้เห็นตลอดมา
ต้องรับว่าเขาก็เป็นเช่นอาตมา
แล้วใยเราต้องมาท้อแท้จิต
ใยต้องคิดติดลบจนหมองศรี
ใยต้องเศร้าเหงาใจให้ราคี
ใยต้องหนีความจริงสิ่งต้องเจอ
รีบเรียนรู้เผชิญสู่สิ่งใหม่
พร้อมเตรียมใจกล้าศึกษา
ทั้งตำราผู้คนและเวลา
จะสอนสั่งคุณค่าชีวิตเราวุฒิไกร บุญศรี