ขอเธอสถิต ณ
ใจฉัน
เป็นเกียรติประดับอยู่เป็นนิจนิรันดร์
เมื่อวันเวลามาพรากจากไป
เป็นเสียงเพรียกเพียงเธอที่ปลุกเร้า
เป็นเสียงเฝ้ากระซิบผู้ทน
โหย
มาบัดนี้ สวรรค์ก็มาพราก กลับมิโรย
เปล่งมนต์โปรยประทับไว้บนนาม (ไดอาน่า)
เปรียบประดุจยามนั้นเธอดั่งแสง
ที่ยั่วเย้า
กระเซ้าสายลมผ่าน
มิราถอยแม้ยามตะวันรอน
แม้เปียกปอนใต้ผ้ากระหน่ำฝน
ทิ้งรอยเท้าย่ำไว้ไปทุกที่
บนเนินเขียวขจีแผ่นดินแม่
และแม้แสงต้องแดงดับลับเพลา
แต่ปรารถนายังอยู่มิรู้คลาย
ปรารถนาปกปักษ์เพียงเอ็นดูรัก
ปรารถนาปกปักษ์เพียงแย้มสรวล
ปรารถนาเธอเป็นเช่นแสงนวล
ไว้ชูชวนนวชนสู่ความดี
แต่ความจริงที่ปรากฏ
ย่อมหยาดรดบนดวงใจที่ไห้หวน
มิอาจแสร้งกล่าวคำ
เช่นลิ้นลวง
มิอาจล่วงวาจาที่เศร้าใจ
ลาก่อน กุหลาบแห่งอังกฤษ
ด้วยชีวิตเธอนี้ดั่งลมไล้
ให้แผ่นดินนี้ มีชีวิตมีอุ่นไอ
เกินกว่า
ใครจะกล้ากล่าวให้เธอรู้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น