ให้เห็นเงาสาดส่อง ร่องภูผา
แสงสีทองส่องประกายบนหญ้าคา
หมู่นกกาบินถลาออกหากิน
ในยามสายสายหมอกออกจางจาง
แลป่า กว้างกว้างไกลหาใจถวิล
แสนเงียบงำน้ำไหลยังได้ยิน
จากซอกหินไหลไปชื่นใจฟัง
ตะวันลอยคล้อยต่ำลาลับฟ้า
เหล่า สกุณาพากันหันกลับหลัง
เสียงเรไรกู่ก้องร้องเพลงดัง
ส่งเป็นพลังกังวานในลานไพร
ท้องฟ้ามืดตะวันดับลาลับกัน
มี แต่จันทร์ทอแสงแฝงเงาไม้
ส่องระยิบระยับจับอยู่ ณ ดอกใบ
เหมือนส่องใจให้ลึกซึ้งอารมณ์
มีธรรมชาติที่สร้างทาง ชีวิต
ที่ลิขิตนำทางความสุขสม
แต่วันนี้มีป่าเขาที่เศร้าตรม
เจ็บระบมล้มตายเพราะใครกัน
โอ้ชีวิตป่าไม้ในวันนี้
จะไม่มีให้เห็นเช่นวันนั้น
จะได้เห็นก็เพียงแค่ภาพเงาจันทร์
เพราะใครนั้นทำร้ายช่างอายจริง
ละอองฝน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น