สยองหัว

อยู่สูงไม่มองต่ำ
สะดุดคะมำเป็นธรรมดา
กี่ครั้งและกี่ครา
ไม่จดจำเป็นบทเรียน

อำนาจแห่งมูลนาย
ทำลายคนอย่างแนบเนียน
โชติช่วงดั่งดวงเทียน
แล้ววูบดับในวับเดียว

จุดยืนที่เจ้าหยัด
สะท้อนทัศนะเทียว
ค่อยกลืนค่อยกลมเกลียว
ค่อยงอกเกล็ดเผด็จการ

ปากว่าตาขยิบ
ประชาธิปไตยขาน
แท้ใจสิประจาน
ไม่รู้จักประชาจริง

แรงกดและแรงต้าน
เป็นสองด้านอยู่ยันยิง
ยังช่วงและยังชิง
เป็นด้านหลักใช่ด้านรอง

อำนาจอธิปไตย
แห่งประชาคือครรลอง
เผด็จการเข้าหาญครอง
ต้องค้ดค้านต้องเปิดโปง

ไม้ผุอันมีแผล
เพราะแห่หามผีตายโหง
ดังฤาจึงนายโรง
ไป่ปิดทองสยองหัว

ยิ่งพูดยิ่งผิดหนัก
กลายกงจักรเป็นดอกบัว
ช้างตายอยู่ทั้งตัว
ใบบัวปิดมิดชิดไฉน

เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์