รถไฟสายสั้น

บ่ายวันแดด่อนล้าฤดูฝน
เด็กชายกับพ่อบนรถไฟสาย สั้น
เริ่มต้นการเดินทางอย่างเงียบงัน
ท่ามเสียงระฆังสนั่นสถานีเมือง

เด็กชายนัยน์ตาดูจึงตกตื่น
เดี๋ยวนั่งเดี๋ยวผลุดยืน กับเสียงเปรื่อง
เดี๋ยวชี้เดี๋ยวจ้องถามอยู่เนืองเนือง
กับหน้าต่างเริ่มเรื่องการเดินทาง

เริ่มจากบ้านแออัดหน้าสถานี
กับ แรงลมเริ่มมี- ทุ่งแผ่กว้าง
กับทิวเขาหลวงที่ทอดอยู่เลือนราง
ในหมอกฟ้าเวิ้งว้างด้านขวามือ

เขาถามว่า ทำไม ทุ่ง ต้นไม้
และเขาหลวงวิ่งได้กระนั้นหรือ
เขาถามว่านกยางปีกกระพือ
ลงกลางทุ่งนั้นคือของใครกัน

เขาถามว่าบ้านพ่ออยู่ ที่ไหน
และทำไมพ่อต้องไปที่บ้านนั่น
ทำไมพ่อต้องกลับไปหามัน
ในเมือเขาและพ่อนั้นต้องจากมา

เขาบอกว่าบ้าง เขาอยู่ภูเขาหลวง
และทุกสิ่งทั้งปวงมีคุณค่า
เขาบอกว่าบ้านเขาไม่มีทุ่งนา
แต่ เงาะ มังคุดและป่าบ้านเขามี

เขา บอกว่าบ้านที่อยู่เขามีทวด
แต่ทำไมทวด ต้องมีอยู่อีกที่
ทำไมบ้านคนจึงเรียกสถานี
และรถไฟจอดที่นี่อีกทำไม-

ธัช ธาดา