อหังการของชีวิต

"ซองอะไรนี่ครับ" ผมจับแยก
เป็นซองแทรกสอดใส่ในคำ ขอ
ใบม่วงแฝงซองหนักมากเกินพอ
ตัวเขาก็มองมาท่าพิกล

"มิมีอะไรหรอกครับรับไว้เถอะ"
ดูงะเงอะสองตาท่า ฉงน
คงคิดว่าตัวเราเขลาแผกชน
มาจากหนแห่งป่าวนาใด

ฉันยิ้มยิ้มสุภาพมิหยาบหยาม
แล้วบอกความให้สิ้นข้อ สงสัย
"ขอบคุณครับเชิญรับคืนกลับไป"
ไม่เป็นไรผมนี้มีเงินเดือน

มีหน้าที่บริการท่านแล้วครับ
รับไม่รับเงินท่านงานก็ เหมือน-
กันทุกท่านที่มามิช้าเชือน
ไม่บิดเบือนให้ประชาหน้าทุกข์ทน

เขาหายไปไม่นานถูกขานเรียก
มีโทร.เรียกให้ไป พบสบสับสน
นายใหญ่ต้องการตัวรีบพาตน
นายของคนซึ่งยื่นซองนั่งมองตา

อยู่ข้างโต๊ะนายใหญ่ใจของฉัน
เริ่มไหว หวั่นเป็นไฉนอย่างไรหวา
แนะนำแขกแล้วนายฉันจำนรรจา
ท่านถามว่าเรื่องนั้นเป็นฉันใด

ผมเรียนท่านอ่านตรวจทานแล้ว ครับ
เรื่องเสร็จสรรพมิบกพร่องทำนองไหน
"เออช่วยดู" นายตอบและ "ขอบใจ"
"ไม่มีอะไร" เท่านี้ที่เรียกมา

ขณะกลัว ฉันคิดพินิจเหตุ
เกิดอาเพศซองนั้นหรือคือปัญหา
ราชการงานเมืองเรื่องนานา
บุคลากรรัฐบอกชัดเจน

คนยังไม่ไว้วาง ใจในตัวเจ้า
อะไรเล่าพอจะเห็นเป็นโล่ห์เขน
จะคุ้มภัยในเราเหล่าอ้ายเณร
ความพิเรนทร์นั้นจึงไม่ถึงตน

ถ้านายดีมิรับ ซองต้องดีแน่
ถ้านายแย่ต้องส่งส่วยซวยคือผล
แต่ช่างเถิดเกิดอะไรไม่กังวล
ค่าของคนเกียรติศักดิ์รักของเรา

ไชย มงคล ปัญญ์ประทีป