กราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์สรวงสวรรค์
กราบกรานนรกานต์
โลกันต์
เทวัญภูติไพรในพิภพ
กราบโดยกลกลัวจึงก้มกราบ
สร้างภาพไว้ค้อมยอมสยบ
สร้างผีประจำเสาไว้เคารพ
สร้างเทพไว้
นอบนบอภิวันท์
ปล่อยใจให้ออกไปนอกร่าง
แผ้วทางกรุยสู่ประตูสวรรค์
สืบเชื่อเช่นนี้มานิรันดร์
และสืบช่วงเช่นนั้นเสมอมา
เมื่อใจไม่นิ่งโดยสนิท
แน่นอนดวงจิตหวาดผวา
ตามีมืดสนิทเหมือนปิดตา
แสวงหาซมซานลนลานไป
สวรค์ไหนหุบห้วงสรวงสวรรค์
โลกันต์ไหม้หมกนรกไหน
นรกสวรรค์นั้นมีอยู่ที่ใด
อยู่ที่ใจหรือว่าที่ฟ้าดิน
ดิ้นรนค้นหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์
อิ่มอาบภาพนิมิตมิสุดสิ้น
หลอนตนอาตมาเป็นอาจิณ
ชาชินเชื่อยิ่งว่าจริงแท้
อนาถหนักทรรศนะสงบนิ่ง
สิ้นสิ่งคิดสร้างหนทางแก้
ยุคสมัยวันเวียนกาล
เปลี่ยนแปร
ยังดักดานต้านกระแสที่แปรแปลง
หลงกากบูดเน่าหลงเถ้าถ่าน
หลงสิ่งสสารอันเสแสร้ง
มิเคยคิดว่าจะหวังระวังระแวง
จะเห็นแห่งหนทางได้อย่างไร
เมื่อศรัทธาหาเรื่องที่หลอกหลอน
จะรู้หนาวรู้ร้อนกระไรได้
ก้เห็นดีเห็นงามตามกันไป
มิใส่ใจจะ
เห็นความเป็นจริง
จุดธูปหมดไหม้ไปกี่ดอก
เถ้าธูปก็มิบอกแม้สักสิ่ง
เมื่อธุปไหม้ไฟลามเล่าความจริง
ใครเผาทิ้งคุณค่าปัญญาคน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น