อาจมิใช่บทกวีที่แสนหวาน

อาจมิใช่บทกวีที่แสนหวาน
เพราะขาดจินตนาการ ละเอียดอ่อน
แค่เก็บความในใจใส่บทกลอน
ทุกวรรคตอนเหล่านี้คือชีวา

ยิ่งมิใช่บทกวีเพื่อชีวิต
เพราะมืดมิดสัจธรรมที่ล้ำค่า
เป็นได้เพียงลำนำธรรมดา
ตามประสาคนที่มีหัวใจ

ประสาคนดื่มด่ำธรรมชาติ
จนมิอาจเก็บซ่อนความอ่อนไหว
รักสายน้ำขุนเขา ลำเนาไพร
รักดอกไม้ทุกดอกรักหมอกบาง

รักกระทั่งกิ่งไม้และใบหญ้า
รักลำแสงอุษาเมื่อฟ้าสาง
รักกรวดหินเม็ดทรายที่รายทาง
รักน้ำค้างทุกหยด รักบทกวี

แค่ฟังเสียงนกกาก็ว่าหวาน
เคลิ้มวิญญาณหลงไหลได้เต็มที่
เห็นแสงดาวพราวฟ้ายามราตรี
สวย กว่าแสงแห่งมณีเจียรนัย

และรักคนที่รักสิ่งเหล่านี้
เพราะว่ามีความคิดฝันร่วมกันได้
สบตากันเท่านั้นก็พอเข้าใจ
ต้องบอกไหมว่าฉัน นั้นรักเธอ

เสริมศักดิ์ เปลี่ยนภู่