บทกวี "ฝน" โดย ป่าค้างตะวัน

ก็แค่อยู่เดียวดายในห้องกว้าง
สายตา เคว้งคว้างไปในสายฝน
ก็แค่อยู่ เดียวดาย ไร้ผู้คน
มองสายฝนที่พรูพรั่งหลั่งโปรยปราย
            จากเม็ดแรกแทรกลงตรงที่พื้น
            เม็ดอื่นๆทยอยหล่นจนเป็นสาย
            เม็ดต่อเม็ดเย็นเกล็ดวาบตามพื้นทราย
            แล้วแทรกหายทรายซับดับเม็ดวาม
มองแล้วคิด คิดแล้วมอง ละอองฝน
ที่ร่วงหล่น เป็นสายใจคิดถาม
ว่าทำไมทิ้งฟ้าเล่าเจ้าฝนงาม
หรือฟ้าทำ เจ้าเจ็บช้ำระกำทรวง
            มีคำถาม อีกหลายหลากที่อยากถาม
            ทุกทุกยาม ที่เห็นฝนหล่นจากสรวง
            แต่ก็มีคำถามหนึ่งซึ่งในทรวง
            อยากถามทวงกับฝนที่หล่นพรำ
ฝนเจ้าเอ๋ยตกไปในทั่วหล้า
เคยเห็นหน้าคนซึ่งตาซึ้งขำ
ว่าเขาเป็นเช่นไรในงานทำ
หรือเขาช้ำหมองหม่นดั่งคนจร

25 มีนาคม 2537
"ป่าค้างตะวัน"
ฑิฆัมพร ชาลีกุล