ทำให้การขายเป็นภารกิจของทุกคน

จาก หนึ่งสมอง สองมือ
รวมบทสนทนา "ชีวิตธุรกิจ" พ.ศ. 2530
โดย ประสาร มฤคพิทักษ์

ลูกค้าอุตส่าห์โทรศัพท์ทางไกลจากเชียงรายเข้ามาหาซื้อสินค้า
ปรากฏว่าสายโทรศัพท์เข้าไปที่แผนกจัดซื้อ พนักงานบอกว่า
"ที่นี่แผนกจัดซื้อครับ คุณต้อง

โทรใหม่ ติดต่อฝ่ายขายโดยตรง"

ลูกค้าโทรใหม่เหมือนกันครับ แต่โทรไปหาคู่แข่งของบริษัทนั้น
เพราะกว่าจะต่อโทรศัพท์ทางไกลได้ครั้งหนึ่ง กินเวลาครึ่งชั่วโมงแล้ว

ลูกค้าเดินมาซื้อสินค้าถึงโชว์รูม ปรากฏว่าพนักงานขายกำลังไปห้องน้ำ
คนบริษัทที่เดินอยู่ที่โชว์รูมเป็นพนักงานบัญชีบอกกับลูกค้าว่า
"ต้องรอพนักงานขาย"

ผู้จัดการโรงงาน ขณะอยู่ที่นอกบริษัท มีลูกค้าถามหาจะซื้อสินค้า ก็บอกว่า
"ผมไม่รู้ราคา คุณต้องติดต่อกับฝ่ายขายโดยตรง"

เป็นอันว่าแต่ละคน ล้วนปฏิเสธไม่ยอมทำหน้าที่ขายแม้แต่นิดเดียว คือ
การปล่อยลูกค้าให้หลุดลอยไปนั่นเอง

การทำการค้าเขาจะถือกันว่า ทุกคนไม่ว่าตำแหน่งหน้าที่ไหน
นับแต่ประธานบริษัทลงมาจนถึงภารโรง
จะต้องถือว่าการขายเป็นภาระหน้าที่ของตนเอง

ลูกค้าอุตส่าห์โทรเข้ามา อุตสาห์เดินมาถึงที่
หรือเป็นฝ่ายเริ่มถามหาสินค้าก่อนเช่นนี้
เหมือนกับคดข้าวใส่จานตั้งไว้ตรงหน้าแล้ว เพียงแต่หยิบช้อนตักข้าว

เข้าปากเท่านั้นเอง

น่าเสียดายที่ฝ่ายบริหารมองไม่เห็นความสำคัญของลูกค้าพอ

ที่จริงพนักงานทุกคน ควรมีความรู้เรืองการขายสินค้านั้นๆบ้าง
เพื่อสร้างความพอใจให้ลูกค้าระดับหนึ่ง

โทรทางไกลเข้ามา ควรหาทางโอนสายให้ฝ่ายขายทันที
ถ้าฝ่ายขายไม่มีคนอยู่ก็ต้องบอกว่า "ขอโทษครับ ผมขอโทรศัพท์ของคุณไว้
จะให้ฝ่ายขายโทรมา

ภายในบ่ายวันนี้"

ลูกค้ากำลังเดินหาซื้อของอยู่ในโชว์รูม
ใครก็ได้ที่อยู่ในโชว์รูมนั้นเดินเข้าประกบเลยครับ ไม่ต้องรอพนักงานขาย

นี่คือการทำให้การขายเป็นภาระกิจของทุกคนไม่เกี่ยงว่าต้องให้ฝ่ายขายทำหน้าที่เท่านั้น

นี่เป็นอีกมุมหนึ่งที่บริษัทควรจะทำความเข้าใจกัน