แม่รสดินกลิ่นเหงื่อเจ้าเชื่อไหม
เราซึ่งต่างสายตามองหาไป
เห็นโลกเป็นสีใดก็สีนั้น
อยู่ในโลกคืออยู่ในความว่างเปล่า
ลอยคว้าไขว่ไปอย่างลิ่วคว้างขวัญ
เราซึ่งจำจับหามายืนยัน
ฉวยเชื่อใดเข้าพลันย่อมเป็นจริง
มีพระเจ้า หรืออีกที ไม่มีพระเจ้า
โลกสีดำ เทาเถ้า หรือขาวยิ่ง
จะมีหลักไร้หลักให้พักพิง
ก็ถูกเสียทุกสิ่งสำหรับตน
โลกไม่เคยโกหกให้เจ็บปวด
มีแต่เราร้าวรวดและสับสน
แถมแช่งด่าโลกบ้างเมื่อห่างตน
หวังอยู่ใกล้ใฝ่ผลประโยชน์พลาง
เราเคยไหมสำเหนียกว่าเรียกร้อง
กอบโกยความถุกต้องไปต่างต่าง
ทั้งที่โลกมีไว้ใช้ส่วนกลาง
แผ่กระจายทิศทางทั่วถึงกัน
มีชีวิต(หรืออีกทีใช้ชีวิต)
เราชอบวางไว้ชิดแท่นเชิงฝัน
แต่เมื่อยามลุกยืนขึ้นตื่นตะวัน
กลับหยิบฉวยใช้มันไม่เคยเป็น
สัมผัสโลกและสัมผัสในความเชื่อ
เรายังตกเป็นเหยื่อของความเห็น
ทะเลาะอยู่วุ่นวายหลายประเด็น
แล้วลำเค็ญสุดท้ายตายกันไป
กานติ ณ ศรัทธา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น