คืนนี้เดือนรุบหรู่ดูเงียบเหงา
ดาวอับเฉาแอบซ่อนตัวสลัวแสง
ยินแม้เสียงลมหายใจที่อ่อนแรง
กรีดแมลงเพียงดนตรีที่กลางไพร
เสียงละเมอเพ้อพกนกกลางคืน
คงจะตื่นตกใจไม่หลับไหล
เพรียกหาพวกพัดหายไปอยู่ไกล
คงอาลัยคิดถึงจึงคร่ำครวญ
เหงายะเยียบเงียบสนิทในจิตข้า ฯ
สุดปัญญาสุดจะเพรียกเรียกให้หวาน
สุดจะคิดสุดแก้ไขไม่สมคว
ต้องกำสรวลเดียวดายในค่อนคืน
ลมหายใจแม้ริบหรี่ชีวีอยู่
ต้องต่อสู้แม้ทุกข์ยากจำต้องฝืน
ร้อนหนาวกลับสลับเปลี่ยนใช่คงยืน
แรมหลายคืนเปลี่ยนเห็นเป็นเพ็ญจันทร์
เก็บความรักความเหงาเศร้าในจิต
เหมือนมืดมิดเดือนแรมกลับเฉิดฉันท์
ชีวิตยังมีค่านับอนันต์
เพื่อสร้างสรรค์จรรโลงโลกให้วิไล
รักดุจเพชรล้ำค่าน่าถนอม
รู้เก็บออมรักษาไว้ให้สดใส
เหมือนแสงทองส่องทั่วในหัวใจ
สว่างไกลบรรเจิดจ้าค่าควรเมือง
นงลักษณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น