คนกลางแดด

เช้าแล้วนิทรา
ลืมตาตื่นฝันรับวันใหม่
ดาวจะลาอุษาจะยิ้มแย้มอุทัย
น้ำค้างใสหยาดเม็ดร่วงเกล็ดพราวฯ

นางฟ้าเอาสายรุ้งมาตากรุ้ง
ที่โคนคุ้งขอบหล้า ก่อนฟ้าขาว
ราตรีจะเก็บอัจกลับดาว
กลับคืนห้องหาวก่อนอรุณฯ

ไก่แก้วแว่วมาว่าจวนสาย
ดอกบานเช้า ระเหยหายใกล้วายกรุ่น
ตลาดจะวายถนนจะชุลมุน
อาทิตย์กำลังอุ่นละมุนละไมฯ

วังเวงเหง่งหง่างระฆังแก้ว
เช้าแล้วบิณฑบาตเฉลิมสมัย
หุงข้าวหอมตักบาตรสะอาดใจ
รับขวัญวันใหม่ให้พลังฯ

แดดแจ่มตรู่เติบขึ้นเต็มฟ้า
เฝ้าก้มหน้าสู้ดินไม่สิ้นหวัง
สายตัวเกลียวเอ็นเป็นกำลัง
เก็บแดดไว้เต็มหลังทั้งทิวาฯ

คือชีวิตคนงานผู้กร้าน แกร่ง
หยาดแรงจึงเห็นงานตระการค่า
งามหยาดเหงื่อพราวของชาวนา
น่าบูชาราวบุรุษอัศจรรย์ฯ

กรำแดด แผดเผาได้เพลาพัก
ได้น้ำสักขันหนึ่งซึ้งใจนั่น
เห็นรวงทองก่องประกายหายเหนื่อยพลัน
นี่แหละทุ่งนาสวรรค์ ของคนดินฯ

ลมไล้ใบข้าวเหมือนสาวน้อย
อ่อนช้อยร่ายรำฉ่ำใจถวิล
หอมข้าวเบาดั่งสาวอบร่ำประทิน
เติม ชีวินให้ชาวนาคุณานันต์ฯ

แดดรอนอ่อนชายบ่ายคล้อย
เหงื่อย้อยหยาดเค็มเต็มหน้านั้น
เมื่อแดดแดงแรงก็รอน อ่อนปานกัน
ล้ากายแต่ใจพลันกลับบรรเทาฯ

พลบค่ำร่ำไรฟ้าใกล้มืด
ลมวืดหวิวไหวพาใจเหงา
ยิ้มหนึ่งจุด เจื่อนเปื้อนบางเบา
บอกว่าเพลาผ่อนคลายหายอาการฯ

ค่ำแล้วทิวา..
หลับตาเติมฝันเหมือนวันก่อน
เนตร ดาวตากดวงดอกอัมพร
จงพักผ่อนเอาแรงมุ่งเพื่อพรุ่งนี้ ฯฯฯ

,พระไม้