เอื้อมมือหยิบตัววุ่น
มาปั่นหมุนและไขลาน
ทั้งเดินวิ่งกลิ้งและคลาน
ดูวุ่นวายอยู่อลวน
ยักยึกดูยึกยัก
ตึกตึกตักในตัวตน
กลไกกลสับสน
สลับซ้ายและป่ายขวา
พอเผลอก็ล้มคว่ำ
หัวคะมำตีลังกา
จับใหม่ตั้งขึ้นมา
มันก็เดินอยู่กึงกัง
เอื้อมมือหยิบตัววาย
มาวางรายเรียงระวัง
ลำดับมิเผลอพลั้ง
ค่อยค่อยตั้งทีละตัว
หยิบไปมันก็หาย
สูญสลายเลือนสลัว
มืดมนแล้วหม่นมัว
เลื่อนไถลไปไกลลิบ
ลางลางอยู่ไกลไกล
เหลืออาลัยไม่อาจหยิบ
เรืองรองอยู่พรายพริบ
แล้วลับหายไม่เห็นเลย
เอื้อมคว้าเจ้าตัววุ่น
มาปั่นหมุนเหมือนอย่างเคย
กลไกกลก่ายเกย
จนลืมวายคลายกลตน
ไพลิน รุ้งรัตน์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น