วัยหนุ่มของข้าหายไป
ณ หนทางไกล
ที่เดินจากเด็กสู่ชรา
ใครหนอ มาแอบลักพา
เอาไปปิดตา
ขังไว้ในโลกมิดมน
เหลือไว้เพียงข้าสับสน
ลำบากลำบน
ร่ายกายขาดไร้เรี่ยวแรง
โรคร้ายกระทำสำแดง
ดั่งคอยจ้องแทง
ด้วยน้ำมือชั่วทุรชน
วัยหนุ่มของข้าอับจน
คงทุรายทุรน
ตายไปอย่างไร้มิ่งมิตร
โอ้ เจ็บร้าวทรวงดวงจิต
ดังข้าเดินผิด
หนทางแห่งกาลเวลา
โอ้เดินถูกแล้วมรคา
หนทางนี้มา
แต่ชั่วปู่ชั้นบรรพชน
ล้วนสุขล้วน เศร้าสับสน
เป็นผลิตผล
ความรักและไร้ในรัก
ตัวข้ารอล่มจมปลัก
เอียงโค่นพับหัก
หายไปอย่างไร้ร่องรอย
คิดมาเอ่อน้ำตา ปรอย
ปรี่ไหลไม่น้อย
โอ้หนอชีวิตเช่นนี้
คิดถึงวัยหนุ่มเหลือดี
ท่ามลมพัดวี
คิดว่างในว่างว้างเวิ้ง
กานติ ณ ศรัทธา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น