| วันหนึ่งฤดูหนาว | เล่าเรื่องราวร้าวดวงใจ |
| รังนกในต้นไม้ | มีแม่ลูกสี่ห้า ตัว |
| พ่อนกถูกยิงทิ้ง | ไร้พึ่งพิงจริงน่ากลัว |
| แม่นกนำตนตัว | หาอาหารงานต่อไป |
| สั่งเสียเดี๋ยวแม่กลับ | หาลาลับกลับถิ่น ไกล |
| อย่าซนสั่งลูกไว้ | ว่าเด็กดีชี้ชวนฟัง |
| สั่งเสียด้วยความ ห่วง | เหมือนดั่งบ่วงถ่วงใจหวัง |
| ทิ้งลูกตามลำพัง | สู่พงหญ้าหาหนอน มา |
| ลำบากไม่ปริบ่น | ยอมทุกข์ทนขนเหยื่อหา |
| คิดถึงพ่อนกนา | บินกลับรังไม่รั้งรอ |
| ทันใดมัจจุราช | เสียงเปรี้ยงปราดยิงถูก หนอ |
| ลูกจ๋าแม่ร้องขอ | ยกโทษให้ไปไม่ทัน |
| หัวใจแตก สลาย | มานอนตายหายไปพลัน |
| ลูกนกรอแม่นั้น | ถึงค่ำคืนขื่นขม ใจ |
| ว้าเหว่และหวาดกลัว | ปลอบน้องทั่วตัวพี่ใหญ่ |
| น้องจ๋าอย่าร้องไห้ | แม่จวนกลับพี่รับรอง. |
สุรภา เดชะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น