เดอนไปเถอะนะเพื่อนยาก
ความลำบากคือบทเรียนเพียรให้ถึง
และวันนี้ใช่ที่สุดความลึกซึ้ง
แต่เป็นเพียงวันหนึ่งซึ่งเผชิญ
เราเคยฝันถึงทุ่งกว้างทางดอกไม้
พลังใจของหนุ่มสาวยิ่งเขาเขิน
อุปสรรคทายท้าน่าเพลิดเพลิน
มองจุดหมายไม่เคยเกินจะก้าวไป
แล้วก้าวแรกของทุ่งกว้างคือทางหนาม
ทิ่มตำจนลุกลามเปนพิษไข้
เปล่าเปลี่ยวเหน็บหนาวร้าวหัวใจ
ไร้ดอกไม้แซมผมหรีดดมดอม
มองจุดหมายมืดมนจนทดท้อ
ไฟที่ก่อมอดมลายไม่หล่อหลอม
อยู่กับความเจ็บช้ำและจำยอม
แวดล้อมมายาฆ่าสัจธรรม
แต่จงเดินไปเถิด
ให้สมค่าที่ได้เกิดแม้กลืนกล้ำ
มิเพียงอยู่รกโลก ไปตามกรรม
ถึงฝันค้างอย่างซ้ำซ้ำจงทำใจ
ลุกขึ้น..เพื่อนยาก
เราจะถากถางทางสร้างฝันใหม่
ถึงเป็นเหยื่ออุดมการณ์คนต่อไป
เราจง"ให้" เพื่อจะ "ได้" ฝันกลับคืน
สานตะวัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น