จดหมายถึงเงาศิลป์

ยาดองน้องศิลป์พี่กินหมดแล้ว
เก็บไว้แต่แก้ววางข้างโหลเปล่า
น้องอยู่ในเวียงหรืออยู่บนเขา
น้องคงจะเหงาคิดถึงใครมั่ง

หรือน้องคงหนุกไม่ทุกข์ไม่ร้อน
ไม่เหมือนแต่ก่อนขอนแก่นคลายขลัง
อยู่เหนือคงหรอยน่าน้อยใจจัง
เย็นนี้พี่ยังนั่งริมหนองแวง

หามายใครสนคนจนคนจร
ไร้คนเคียงหมอนอ่อนใจไม่แหลง
ทนนอนทนดิ้นไปจนสิ้นแรง
รินกระทิงแดงใส่ในแสงทิพย์

ค่อยคลายเหนื่อยล้าโซดาเย็นจ้าน
ไร้เสียงหวานๆอยู่ช่วยฉวยหยิบ
ตักแกล้มแหนมยำส้มตำก้อยดิบ
นั่งตาปริบปริบหยิบกินคนเดียว

แดดสิ้นบินผ่านกลับบ้านหรือนก
พี่นั่งจ๊กหมกบ่มีไผเหลียว
นกยังมีรังสมหวังกลมเกลียว
ทาวเฮาส์เปล่าเปลี่ยวคือรังเรานอนฯ

ดร.วิโรฒ ศรีสุโร