ของคุณระยับบุญเสริญเลิศ "อัศนีย์"
เฉลยวจีออกพจน์เป็นบทกลอน
ประกาศเสี่ยงสาส์นควานหาคู่อันนวลน้องผ่องจิตติดอ่านสาส์น
เพื่อสมสู่ร่วมเรียงเคียงสมร
ผ่านวิทยาสารใช่รานรอน
แม้บังอรเอ็นดูสู้ตอบไป
ให้เสียวซ่านดวงจิตคิดสงสัย
เกรงพี่ไม่จริงจังดังหทัย
จะยากใจอกหักเพราะรักนาน
น้องอ่านแล้วตรองตรึกนึกละห้อยในวินาทีนี้เป็นสุดท้าย
ทุกคำถ้อยใจรักสมัครสมาน
เห็นว่าพี่จริงใจในดวงมาลย์
คงโปรดปรานน้องน้อยไม่พลอยจม
จะรักชายคนอื่นคงขื่นขม
จึงขอรัก "อัศนีย์" ได้ดีชม
ไม่ตรอมตรมถ้อยคำที่พร่ำวอน
โปรดอย่าหสว่าน้องต้องใจง่ายถึงโลกจะติฉินเที่ยวนินทา
เที่ยวรักชายถิ่นอื่นหมิ่นสถาน
คงจะเป็นด้วยต้องมนต์พี่บนบาน
จนนงคราญชั่งจิตมิคิดอาย
สู้หลับตาหูหนวกต่อพวกสหาย
จะกัดฟันทนไปทั้งใจกาย
ไว้ความอายเบื้องหลังไม่รั้งรอ
ขอเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกทิศทางแม้นข้าผิดคิดคดกบฏรัก
จะส่งนางบุญน้อยคอยร่วมหอ
เป็นพยานรักปักใจไว้เพียงพอ
จะซื่อต่อสัตย์จริงยิ่งชีวี
เทพารักษ์จงเห็นเป็นสักขี
ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในภพนี้
อย่าปรานลงโทษหรือโปรดปราน
ได้ยินหรือยังนี่พี่ระยับระยับขอโปรดเมตตานะคุณพี่
ทุกสิ่งสรรพว่าไว้ด้วยใจหาญ
เพราะรักพี่ไม่มีที่เปรียบปราน
ขอสาบานบอกพี่แต่นี้ไป
โปรดปราณีรับรักอย่าผลักไส
ทุกราตรีนุชน้องต้องตรอมใจ
ด้วยเหตุใดพรหมลิขิตช่างบิดเอา
ให้น้องอาภัพคู่และอยู่เดี่ยวคงเป็นโชคชะตาวาสนาน้อง
ต้องเปล่าเปลี่ยวแทบดับและอับเฉา
เพียงได้อ่ายสาส์นน้อยค่อยทุเลา
ที่โศกเศร้าพลันหายสลายลง
สาส์นจึงล่องสู่นุชแสนสุดหลง
คุณพระศรีรัตนะอย่าพะวง
ช่วยไสส่งบุญน้องให้ต้องใจ
แม้นได้คุณระยับกับ "อัศนีย์"ในด้านอาหารหรือการครัว
เป็นสามีร่วมสุขทุกข์ไฉน
จะปรนนิบัติพัดวีศรีวิไล
ให้สมใจปรารถนายอดสามี
มิต้องกลัวรับรองให้ผ่องศรี
น้องเจนจบการเรือนเหมือนสตรี
ยอดนารีพี่ระยับขอรับรอง
รับบรรจุเป็นครูอยู่มินานย่างเข้าสิบแปดปีนะพี่จ๋า
แปดเดือนผ่านทั้งนี้ใช่ปีสอง
ส่วนอายุที่เกิดกำเนิดน้อง
นับทั้งผองสาวรุ่นคุณ "อุดร"
ทั้งวาจาจริงหลอกไม่หลอกหลอน
เริ่มหัดสาส์นเผยพจน์เป็นบทกลอน
หากบังอรขาดตกยกอภัย
น้องรู้น้อยยังด้อยมิเด่นพจน์
ไม่ปรากฏเชิงกวีทั้งดีไฉน
หากแต่ว่าความรักมาชักไป
จึงจำใจคิดกลอนสุนทรมา
น.ส.อุดร วิจิตร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น