เรื่อง "ตรึง"
โดย ส.สวรรค์เสก
"อย่าถามความหมายจากผมว่างานศิลปะชิ้นนี้มีความหมายอย่างไร ผมไม่ได้สร้างมันขึ้นมาเพื่อให้มีความหมาย แต่ผมสร้างมันขึ้นมาเพื่อให้คุณรู้สึก" ถ้อยคำของศิลปินนามอุโฆษท่านหนึ่งดังก้องอยู่ในหัวของเขา ลีลาการตวัดพู่กันขนาดใหญ่ สาดสีดำลงบนผืนผ้าใบสีแดงอย่างดุดัน เพียงไม่กี่ครั้ง ก็เสกสร้างจะงอยปากอันแหลมคมแกร่งกร้าวของพญาอินทรีย์ ที่โฉบกางเล็บลงมาดุจจะขยุ้มเอาดวงใจของเขาออกมาฉีกกิน นั้นตราตรึงอยู่ในความรู้สึกบ่รู้แล้ว เขาเดินชมภาพผลงานของอัครศิลปินท่านนั้นไปเรื่อยๆ หลายห้วงที่รู้สึกอึดอัดกับกล้ามเนื้อของสัตว์ผู้ล่า มัดเนื้อเหล่านั้นซ่อนพลังอันเข้มแข็ง แสยะเขี้ยวจ้องมาราวกับว่าเขาเป็นเหยื่อซึ่งตกอยู่ภายใต้อำนาจครอบงำของคมเขี้ยวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทว่าท่ามกลางดงเขี้ยวเล็บ เศษเนื้อ คาวเลือด กลับผุดอยู่ด้วยใบหน้าของบุรุษผู้หนึ่ง หลับตาพริ้ม วางอุเบกขาต่ออสุภะสภาวะโดยรอบ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความรู้สึก แต่ก็เหมือนไร้แล้วซึ่งความรู้สึก เขาพยายามจะเข้าใจรู้สึกของใบหน้าเอิบอิ่มนั้น ริมฝีปากอิ่มเต็มยิ้มน้อยๆ เหมือนรู้แล้วซึ่งอะไรบางอย่าง ดูเหมือนสิ่งนั้นจะอยู่เหนือการปีนป่ายตามไปรู้ด้วยสติปัญญาของเขาด้วย --- เหมือนเขาจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ เหมือนเขาจะรู้ตาม แต่ก็ยังไม่รู้แจ้ง.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น