ชีวิตคุณอาจจะหลงลืมอะไรไปบ้าง

"มีคนส่งมาให้อ่านนานแล้ว เน้นว่าอ่านช้าช้า เผื่อว่าชีวิตอาจจะหลงลืมอะไรไปบ้าง"...


วัยพ่อแม่นี้ ขี้ใจน้อย เป็นยิ่งนัก
เมื่อลูกทัก ว่าทำผิด มันติดหู
นึกทีไร น้ำตาล้น จนร่วงพรู
จงเอ็นดู เถิดหนา อย่าบ่นเลย

เข่าก็อ่อน แรงก็ล้า ตามัวซ้ำ
ลูกช่วยค้ำ พยุงบ้าง อย่านั่งเฉย
ตอนลูกเล็ก ปีนขี่คอ พ่อยังเคย
อย่าละเลย ให้ชอกช้ำ ระกำใจ

ลูกพูดไป ฟังไม่ทัน อย่าหันหนี
พูดอีกที เถิดลูกรัก อย่าผลักไส
หูมันแก่ ฟังลูกเล่า ไม่เข้าใจ
จับความได้ กะพร่องกะแพร่ง ชี้แจงที

ตอนลูกเล็ก พูดซ้ำมา ดูน่ารัก
ตอนนี้พ่อแม่ แก่นัก ชักลืมถี่
พูดซ้ำซาก มากมาย ตั้งหลายที
ขอคนดี อย่าถือโทษ โกรธมากเกิน

ลูกงานหนัก พ่อแม่ก็รู้ อยู่ว่าหนัก
ขอลูกรัก พักคุยบ้าง อย่าห่างเหิน
อยู่กับลูก กับเมีย เสียจนเพลิน
ขอแค่เดิน มาถามไถ่ ในบางที

เรื่องสำลัก ข้าวปลา อาหารน้ำ
เกิดซากซ้ำ จนระอา น่าหน่ายหนี
ขอให้ลูก จงอดทน เถิดคนดี
แก่แล้วมี ปัญหา มาทุกคน

อีกไม่นาน หรอกหนา เวลาผ่าน
ความรำคาญ ทั้งหลายแหล่ แม้สับสน
คงไม่กลับ มาเกิดซ้ำ ทำเวียนวน
เมื่อผ่านพ้น พ่อแม่ลับ ดับชีวิต

ขอให้ลูก ได้อยู่เย็น และเป็นสุข
อันความทุกข์ จงหลีกไกล หายสนิท
อย่าแผ้วพาน ลูกของพ่อแม่ แม้สักนิด
ขอชีวิต ลูกพร้อมพรั่ง ดั่งใจเทอญ

จากพ่อแม่