ความทุกข์มีมาก เพราะมนุษย์โหดร้ายมากขึ้น

ถ้าความทุกข์มีหน้าตาก็กล่าวได้ว่า เขาคุ้นเคยรู้จักกับมันเป็นอย่างดี ชนิดเห็นหน้าก็ร้องทักกันได้ นั่นหน้าเขียวคล้ำ ทุกข์ซ่อนอยู่ในอก หายนะในชีวิตกำลังจะเดินทางมาถึง โน่นหน้าเหลืองซีด ทุกข์จากการป่วยไข้คงนอนทรมานอยู่ และนี่! หน้าตายับย่นไม่มีทุกข์อย่างอื่น นอกจากถูกใครซ้อมมา

ความทุกข์เหมือนลมที่พาเอาฝนมาด้วย มักเปียกปอนด้วยน้ำตา พร้อมคำพูดพรั่งพรูที่หลั่งระบายความออกมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้น แต่ เออ! ก็ไม่แน่เหมือนกัน ความทุกข์นั้นบางครั้งคล้ายลมแล้งแห้งร้อนที่มีแต่อัดอั้น ซึ่งรอวันระเบิด

ความทุกข์อย่างหลังนี้ปวดร้าวกว่ามากนัก ถ้าไม่ฆ่าตัวเองก็อาจฆ่าคนอื่นตาย

แต่อย่างไร ความทุกข์ก็ไม่มีฤดูกาล เขารู้เหมือนคนอื่นรู้ว่า ตราบที่ยังมีมนุษย์อยู่ ความทุกข์เศร้าโศกก็จะยังคงอยู่คู่ด้วยอย่างไม่รู้ว่าจะเกิดเมื่อไหร่ เกิดนานสักแค่ไหน แล้วเมื่อไหร่จะหาย ก็เช่นเดียวกับคำถามที่ว่า เมื่อไหร่มนุษย์จะเลิกกดขี่ข่มเหงซึ่งกันและกัน เลิกเอาเปรียบกัน โกงกัน และเลิกคิดถึงแต่ตัวเองเสียที มนุษย์มักจะทอดทิ้งกันเองราวกับเศษขยะ เหมือนกับว่า ไม่ใช่มนุษย์ด้วยกันอย่างนั้น

มนุษย์ยิ่งโหดร้ายมากขึ้นในยุคนี้ ความทุกข์จึงมีมาก หลั่งไหลมาหาเขาอยู่วันแล้ววันเล่า ชวนเบื่อหน่าย ชวนสิ้นหวัง บางครั้งเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่า บ้านเมืองมีตำรวจ มีโรงพัก มีทนายความ มีผู้พิพากษา และมีวัดไว้ทำอะไร และเพื่อใครกันบ้างนะ...

ที่มา ทุกข์ของลุง : อัศศิริ ธรรมโชติ