"...ความรักเป็นของมีอำนาจยิ่งยวด แม้บุรุษผู้ทรงไว้ซึ่งอำนาจก็ไม่พ้นความข่มขี่แห่งความรักไปได้ ชายบางคนมียศมีเกียรติมีทรัพย์ แลมีคุณความดีทุกประการ เป็นผู้ทรงไว้ซึ่งความเป็นไทแก่ตน จะประพฤติอย่างไรประพฤติได้ที่ไม่ผิดคลองธรรม จะทำอะไรทำได้ที่ไม่ผิดกฎหมาย
ชายเช่นนี้จะเลือกมิตรเลือกสหาย ก็เลือกได้ตามใจชอบ หรือเมื่อเลือกไม่ได้ดังนึก ก็คงจะเป็นด้วยฝ่ายโน้นปราศจากลักษณะที่จะเป็นเพื่อนสนิทกันได้ ไม่มีอันใดเป็นเครื่องเสื่อมเสียความเป็นไทแก่ตน
ชายที่มีอิสระเช่นนี้ เมื่อความรักเข้ามาครอบงำก็กลายหมด ความเป็นไทแก่ตนก็เสื่อมถอย เพราะหัวใจไปถูกมัดตรึงตราเสียแล้ว
แม้คนที่ไม่กลัวเทวดา แลไม่เกรงเดชพระอินทร์ เพราะไม่ได้ทำอะไรที่พระสวรรคบดีจะตำหนิโทษได้ ก็กลับมากลัวสตรีตัวนิดเดียว ซึ่งเป็นที่รักของตน
ไม่ใช่เพราะหญิงมีอำนาจวาสนายิ่งกว่าเทวดาแลพระอินทร์ เป็นเพราะตกเป็นทาสแห่งความรัก หัวใจถูกล่ามโซ่ไว้แน่นหนา ตัวเป็นไทใจเป็นทาสเสียแล้ว คติแห่งความรักมีเช่นนี้"
นิทานเวตาลเรื่องที่ ๘/น.ม.ส.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น