กลอนคำสอนของ พระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิต(ธมฺมวิตกฺโกภิกขุ)

เห็นเสือหมอบอย่าเชื่อว่าเสือไหว้ เผลอเมื่อไรเสือกินสิ้นทั้งขน
คนต้องเกรงเยงยำน้ำใจคน เขาถ่อมตนอย่าเหมาว่าเขากลัว

เขาไม่สู้อย่าเหมาว่าเขาหนี คชสีห์หรือจะสู้หมูชั่ว
วางตนสมคมประจักษ์ในฝักตัว ชาติคนชั่วลบหลู่อย่าสู้มัน

เมื่อน้ำไหลไหวเชี่ยวเป็นเกลียวกล้า เอานาวาขวางไว้ภัยมหันต์
เรื่องของคนปนยุ่งนุงนังครัน ต้องปล่อยมันเป็นไปใจสบาย

อวดฉลาดพูดออกบอกว่าโง่ ฟ้งเขาโอ้อวดอ้างอย่างขวางเขา
ขัดคอเขาเขาโกรธพิโรธเรา เป็นเรื่องเร่าร้อนใจไม่เป็นการ

ใครมีปากอยากพูดก็พูดไป เรื่องอะไรก็ช่างอย่าฟังขาน
เราอย่าต่อก่อก้าวให้ร้าวราน ความรำคาญก็จะหายสบายใจ ...

>>จากกลอนคำสอนของ พระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิต(ธมฺมวิตกฺโกภิกขุ) วัดเทพศิรินทราวาส กรุงเทพมหานคร..<<