ก้าวแรกคือการทำให้จิตคิดเดินได้
เมื่อพูดถึงคำว่า "ก้าวแรก" คนต้องนึกถึงขา
แต่ความจริงก็คือใจเป็นผู้ออกก้าว ไม่ใช่ขา
ตราบใดที่ใจยังไม่คิดเดิน
ก็จะไม่มีการก้าวขาออกไปเป็นอันขาด
นั่นหมายความว่า ทุกการเดินทาง
ไม่ว่าจะทางโลกหรือทางธรรม
การออกเดินหนึ่งก้าว
ไม่ใช่แค่มาไกลขึ้นหนึ่งก้าว
แต่ยังทำให้ใจคิดจะก้าว
ไม่ใช่เอาแต่ถอยหรือหยุดอยู่
จิตที่เกียจคร้านและจิตที่ไร้จุดหมายในชีวิต
คือจิตที่หยุดอยู่
และสิ่งที่ยากเย็นที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิตคนเรา
คือ ตั้งเป้าหมายของชีวิตไว้ให้ขยันเดินไปจนกว่าจะถึง
ถ้าการเดินทางมีร้อยก้าว ก้าวที่หนึ่งคือก้าวที่ยากที่สุด
ก้าวที่เหลือบางก้าวอาจเจออะไรที่ทำให้อยากถอย
แต่ไม่มีก้าวใดที่ทำให้อยากหยุดอยู่กับที่เท่าก้าวแรก
นั่นเพราะเป้าหมายใหม่หรือเป้าใหญ่ที่สำคัญ
มักมาพร้อมกับความกลัว
หรือไม่ก็ความลังเลไม่แน่ใจ
ความกลัวและความลังเลมักมีอำนาจกดให้เรานิ่ง
จิตเป็นจิตที่แช่แข็ง หมกจม หรือทอดอาลัยตายอยาก
ตอนเกียจคร้าน จมปลักอยู่กับอาการงอมืองอเท้า
คุณจะรู้สึกว่าชีวิตง่าย แต่ก็เป็นทุกข์สาหัส
ส่วนตอนขยัน คุณจะรู้สึกว่าชีวิตยาก แต่ก็เป็นสุขกับการได้สู้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเราอาจบอกตัวเองถูกว่า
ความรู้สึกยากลำบากนั่นแหละ
คือตัวทำให้แน่ใจว่าเรากำลังพยายามก้าวเดิน
ไม่ใช่หยุดอยู่กับที่หรือถอยหลังเข้าคลอง!
ดังตฤณ
มีนาคม ๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น