"ธรรมวันหยุด...แต่ไม่หยุดทำ..."

"ธรรมวันหยุด...แต่ไม่หยุดทำ..."
(ธรรม...ในที่นี้คือ ความรู้ตัวทั่วพร้อมทุกกิริยาบท)



ธรรมชาติของจิตเดิม..”ของเรา”..นั้นล้วนสะอาด ล้วนเป็นคนดี ล้วนเป็นกลาง ไม่มีสุข
ไม่มีทุกข์ ล้วนไม่ได้ต้องการที่จะกระหายความโลภ ความโกรธ..แต่อย่างใด ๆ เลย

เมื่อกาลเวลา...หมุนเวียนเปลี่ยนไป..ทำให้ธรรมชาติของจิตเดิม...”ของเรา”...
เปลี่ยนแปลงจิตของเราได้มีการสะสมบางสิ่ง...บางอย่าง ซึ่งมีทั้งสีขาว...สีดำ...
มีทั้งสุข...มีทั้งทุกข์

บางสิ่ง...บางอย่าง....ได้ยินที่หูแต่...รับรู้ที่ใจ แล้วค่อย ๆ สะสมสุข สะสมทุกข์
ทำให้เกิดสีขาวบ้างถ้าพอใจ ชอบใจ ทำให้เกิดสีดำบ้าง ถ้าไม่สมดั่งใจ...
สีขาว ในที่นี้คือ อยากปฏิบัติธรรม ความพอใจ มันก็เกิด “สุข”
สีดำ ในที่นี้คือ ความอยากได้ ความอยากมี ความไม่สมดั่งใจ มันก็เกิด “ทุกข์”

หยุด...นิ่ง นิ่ง แล้วค่อย...ค่อยพิจารณาว่าเมื่อมี สีขาว จึงมี สีดำ เมื่อมีสุข ทุกข์ก็เกิด
นี่มันปกตินะ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่มันเกิดขึ้น...เปลี่ยนแปลงไป..แล้วก็ดับลง..
เมื่อเราพิจาณาอย่างเข้าใจ และยอมรับความจริง...เรากำลังจะเห็น “ธรรม”

พระพุทธเจ้าสอนเรื่อง อิทัปปัจยตา คือ ”เมื่อสิ่งนี้เป็นปัจจัย...สิ่งนี้จึงเกิดตาม”

ฉะนั้น วันพระนี้...
ขอให้เธอทั้งหลาย “โอปะนะยิโก” คือ การน้อมเข้ามาปฏิบัติ ให้รู้ตัวทั่วพร้อม
ทุกอริยาบท (สติ) ตื่นเช้าก็รู้ (รู้ว่านอนท่าไหน) การเดิน การนั่ง การกิน การทำ การคิด
ทุก ๆ ทุกอริยาบท ช้าลงนิดนึง ช้าลง...เพื่อมีสติมากขึ้น บางครั้ง หลุดบ้าง ก็ให้เริ่ม
อีกครั้ง (ไม่เป็นไร) เมื่อเราน้อมกาย น้อมใจปฏิบัติอย่างจริงจัง เราจะค่อย ๆ เห็น...
ตัวของเราเองมากขึ้น ว่ามันมีสีขาวมาก หรือสีดำมากกว่ากัน เมื่อรู้แล้วก็ค่อย ๆ
ปรับให้พอดี...พอดี แล้วค่อย ๆ “วางเฉย...อย่าวางทิ้ง...”

นี่แหล่ะ >"...ธรรมวันหยุด...แต่ไม่หยุดทำ...”