…โลกที่พร่องธรรมชาติใกล้ขาดใจ... โดย สำราญ รอดเพชร

จากน้ำหลากน้ำท่วมเคยเป็นมิตร
กลายเป็นมหาวิกฤตแห่งยุคสมัย
อุทกธารซ่านกระเซ็นเข่นฆ่าไทย
อนาถใจอนาถจิตอนิจจา...

แท้จริงคือเศษเสี้ยวความวิปริต
แห่งผลผลิตมนุษย์โลกกะโหลกหนา
บนเส้นทางสายใหญ่...การพัฒนา
ทุนนิยมเงินตรา..ทุนสามานย์...

เปลี่ยนแปลงแย่งยื้อธรรมชาติ
สูบแร่ธาตุ ทุบภูผาภักษาหาร
ล้มป่าเขียวล้างลำแควชลธาร
เปลี่ยนทางผ่าน ถมที่อยู่ของคูคลอง

ผุดโรงงานล้านแสนแทนผักปลา
ไม่เยียวยาแยแสหยิ่งผยอง
โลกที่ร้อนย้อนฆ่า...น้ำตานอง..
โลกที่พร่องธรรมชาติใกล้ขาดใจ...

ไม่เคยเห็นก็ได้เห็น..เป็นเช่นนี้
ไม่เลือกสีเลือกหน้า..น้ำตาไหล..
เขื่อนประตูคันผนัง..หลีกทางไป
อภิมหาวิบัติภัยพิสูจน์คน...

แม้กระนั้น...ขอส่งใจมาถึงใจ...
ถึงเพื่อนไทยร่วมชะตาทุกแห่งหน
ร่วมฝ่าฟันวิกฤตการณ์อันทุกข์ทน
จะยากดีมีจน..มาช่วยกัน...

ร่วมเป็นหนึ่งกำลังใจให้รัฐบาล
พิสูจน์ “ปูรณาการ” ให้ผ่านผัน
พลิกวิกฤตเป็นโอกาสไว้ฟาดฟัน
สู้กับวันต่อๆ ไปให้ถูกทาง

แผนแม่บทร้อยแผนอยู่หนใด
อยู่ที่ใครใคร่คิด-คิดไม่ขัดขวาง
อยู่ที่ใครใคร่ทำ-ทำได้ทุกทาง
นี่คือโจทย์ต้องสะสางเพื่อสร้างไทย...

จากน้ำหลากน้ำท่วมเคยเป็นมิตร
กลายเป็นมหาวิกฤตแห่งยุคสมัย
เป็นยิ่งกว่าสัญญาณการเตือนภัย
เพราะนี่คือ..ความเป็นไป อันเป็นจริง…

อาจเป็นปรากฏการณ์เกือบสุดท้าย
ถ้าชาวโลกยังโหดร้ายกับทุกสิ่ง..
ธรรมชาติถูกดัดแปลงถูกแย่งชิง
ถูกทากปลิงทุนนิยมถล่มทลาย...

โอม...เพี้ยง!! อย่าให้ปีสอง-ห้า-ห้า-ห้า
เป็นปีการอำลา...โลกสลาย..
ตามชนเผ่า “มายา” ท้าทำนาย
ว่าเป็นวันสุดท้ายปฏิทิน...!!??

samr_rod@hotmail.com