ลูกจงจำไว้ว่า....

ลูกจงจำไว้ว่า.....

การไม่ต่อสู้ในบางกรณี

กลับเป็นวีรกรรมที่ยิ่งใหญ่ กว่าการต่อสู้

อย่างเอาเป็นเอาตาย



ลูกจงอย่าโกรธคนไม่ดี

ที่จริงเขาก็อยากดีเหมือนกัน

แต่เขาไม่เข้าใจว่า

อะไรเป็นความดี...อะไรคือไม่ดี



ลูกพ่อต้องเป็นคนแข็งแรง...ไม่แข็งกระด้าง

ลูกพ่อต้องเป็นคนเรียบง่าย...ไม่มักง่าย

ลูกพ่อต้องเป็นคนอ่อนโยน..ไม่อ่อนแอ



ลูกจงโอนอ่อนผ่อนตาม

อย่างฉลาดและสุขุม

การพ่ายแพ้ด้วยศิลปะ

ดีกว่าการชนะด้วยอารมณ์



ความกล้าหาญต้องประกอบด้วยสติปัญญา

ถ้าลูกกล้าโดยไม่มีสติปัญญา

เขาเรียกว่าคนบ้าบิ่น



ปลายทางสุดท้ายของความไม่พอ

คือ...ความทุกข์



ลูกจงจำไว้ว่า...

ผู้ที่ไม่มีใครให้อภัยผู้อื่น

คือผู้อ่อนแอทางจิตใจ

การให้อภัยศัตรู คือการ สร้างมิตร



ลูกควรจำสิ่งที่ควรจำ ลืมสิ่งที่ควรลืม

ทำสิ่งที่ควรทำ

และต้องรู้ว่า สิ่งใดควรทำก่อน

สิ่งใดควรทำทีหลัง



เมื่อลูกสังเกตดู จะพบว่า

ภายหลังเสียงหัวเราะ จะมีน้ำตา

ภายหลังเสียน้ำตา จะเห็นแสงธรรม

คือความจริงของชีวิต

หกล้มเราเพราะก้าวเดินไปข้างหน้า

ยังดีกว่าลูกยืนเต๊ะท่าอยู่กับที่

เพราะถ้าลูกยืนไม่ดี...ก็จักมีคนมาถีบให้ล้มอยู่ดี



ลูกจงหาความสุขกับปัจจุบัน

อย่าใฝ่ฝันถึงอนาคต

อย่างหมกมุ่นอยู่กับอดีต

จะทุกข์



ลืมอะไรก็ลืมได้ แต่อย่าลืมตัว

เสียอะไรก็เสียได้ แต่อย่าเสียคน

ผิดอะไรก็ผิดได้ แต่อย่าผิดศีลธรรม



ลูกจงจำไว่ว่า...

ธรรมชาติไม่เคยให้อภัยใคร

ใครทำอย่างใด ต้องได้รับอย่างนั้น

แต่ธรรมชาติก็ให้โอกาสทุกคนเสมอ

แต่คนเรา...โดยส่วนมาก

ไม่ค่อยยอมรับโอกาสนั้น



ลูกจงจำไว้ว่า

คนเห็นแก่เงิน คบยาก

คนเห็นแก่งาน คบยาก

คนเห็นแก่ผู้อื่น คบสบาย



ผู้กล้าหาญ คือผู้ที่สามารถบังคับตัวเองได้

ถ้าลูกจักปลูกต้นไม้ ต้องบำรุงราก

แต่ถ้าปลูกจิตใจ

ต้องบำรุงด้วยศีล ด้วยธรรม



การโกรธ เป็นวิสัยของปุถุชน

การให้อภัย เป็นวิสัยของบัณฑิต

ลูกพ่อจะเป็นบัณฑิต จึงต้องฝึกการให้อภัย

ด้วยความมีเมตตา

เพราะเมตตาแก้ความโกรธได้



หน้าที่ของลูกควรปฏิบัติต่อผู้อื่น คือ

การมอบน้ำใจให้แก่กันและกัน



ลูกควรมองคนในแง่ดี

ให้มองว่าไม่มีใครจะเลวทั้งหมด

คนเราเป็นมิตรกันได้

แม้จะมีความคิดต่างกัน



เรือที่ออกทะเล

ปฏิเสธคลื่นลมไม่ได้ ฉันใด

ชีวิตของลูก

ปฏิเสธอุปสรรคไม่ได้ ฉันนั้น



บางส่วนจากเจ้าของบทความ:

จากหนังสือ ๖0 ข้อคิดบันทึกไว้จากใจพ่อ



อิกคิว ผู้คัดลอก