การตั้งเวทีรวมพลังปกป้องแผ่นดิน ที่สะพานมัฆวานรังสรรค์ั มีมาตั้งแต่วันที่ 25 ม.ค.2554 แต่หลายคนยังไม่เคยมาร่วมชุมนุมที่นี่ แม้จะมีเสียงเรียกร้องผ่านจอ ASTV แทบทุกวัน ให้ออกมา ออกมา หรือใรการนัดรวมพลังในบางครั้ง แต่หลายคนยังคงนั่งอยู่หน้าจอ เฝ้าดู ASTV เช่นเดิม
หลายคนที่ยังไม่เคยมา บอกว่า ไม่รู้จะเริ่มยังไง ไม่รู้จะไปยังไง ถ้าไปแล้วจะต้องทำตัวยังไง จะไปอยู่ตรงไหน ดูจะเป็นความกดดัน กลัวไปหมดทุกอย่าง....
หลังจากที่ลังเลอยู่หลายสัปดาห์ พี่ชายซึ่งมาเป็นการ์ดอาสากฌโทรมาบอกน้องชายให้ขึ้นรถมาที่มัฆวานได้เลย บอกเส้นทาง รถโดยสาร + รถเมล์ที่จะต้องขึ้น อย่างละเอียดทุกอย่าง ในที่สุดน้องชายของการ์ดอาสาก็เดินทางมาถึงสะพานมัฆวานในเย็นวันหนึ่ง เพื่อมาร่วมชุมนุมและพักกับพี่ชาย แต่พอมาถึงมัฆวาน หาโทรศัพท์ไม่เจอ นึกขึ้นมาได้.... ลืมไว้ที่บ้าน !!
ทำเอาน้องชายเครียด ไม่รู้จะติดต่อกับพี่ชายได้ยังไง มองดูในที่ชุมนุมก็เห็นผู้คนแปลกหน้าแต่่อุดมการณ์ตรงกัน เดินไปเดินมาบ้าง บางคนนั่งบางคนยืน จ้องมองไปที่เวที น้องชายเลยมายืนดู มาฟังการปราศรัยบนเวที ยืนร่วมชั่วโมงจนเมื่อย เลยมาหาที่นั่ง
สังเกตรอบๆตัว เห็นคนไปเข้าแถวรับอาหาร ก็ไปเข้าแถวบ้าง เดินตามผู้คนจนได้น้ำดื่มและรู้ทางไปห้องน้ำ น้องชายคุ้นเคยมากขึ้น เลยนั่งฟังการปราศรัยอย่างต่อเนื่อง
เวลาผ่านไปจนดึกดื่น ผู้คนบางส่วนเริ่มทยอยกลับ ผู้คนเหลือน้อยลง น้องชายได้แต่นั่งมองซ้ายมองขวา เพราะไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน จะติดต่อกับพี่ชายได้ยังไง เลยนั่งฟังปราศรัยไปเรื่อยๆ เห้นหลายคนปูพลาสติกรองนั่งเอนตัวลงนอน น้องชายไม่รู้จะทำยังไง แต่คงต้องนอนกลางถนนล่ะ ยุงเยอะเหลือเกิน....
หันซ้ายหันขวา ก็มองเห็นผู้ชายคนหนึ่ง อายุไล่เลี่ยกัน นั่งอยู่คนเดียวเหมือนกัน น้องชายจึงหันมองเขาคนนั้นเรื่อยๆ ดูว่าเขาคนนั้นจะทำยังไงต่อไป จะไปไหนต่อ หรือจะนอนที่นี่ มองไปมองมา จนอีกฝ่ายคงรู้ตัว เลยสบตากัน ยิ้มให้กัน แล้วอีกฝ่ายก็เลื่อนมานั่งใกล้ๆ ได้พูดคุยทักทายกัน ซึ่งเขาก็มาชุมนุมเป็นครั้งแรกเหมือนกัน มาจากต่างจังหวัด ไม่รู้จะทำยังไง ไปไหนเหมือนกัน คิดว่าจะนั่้งอยู่จนเช้า
จนกระทั่งเวทีปิด หลายคนล้มตัวลงนอน หลายคนเข้าเต็นท์ หลายคนเดินกลับบ้าน มีผ้าพลาสติกปูรองนั่งถูกทิ้งอยู่บนถนน มิตรใหม่เลยลุกไปหยิบมาปูพื้น พูดคุยกันแล้วก็ปูพลาสติกนอนตรงบริเวณนั้น โชคดีที่คนนอนอยู่ไม่ห่างนัก เอายาทากันยุงยื่นให้ 2 หนุ่ม
ครั้งแรกกับการนอนบนถนน พื้นแข็ง ใช้กระเป๋าสะพายหนุนแทนหมอน ทั้งคู่นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมา เลยคุยกันจนสว่าง ช่วงที่ลุกมาเข้าห้องน้ำ น้องชายเดินมาเจอพี่ชายที่มาเข้าห้องน้ำเช่นกัน พี่ชายบอกว่าอยู่ตรงสี่แยกมิสกวันตลอด และถามไถ่น้องชายด้วยความเป็นห่วงว่า ไปนอนที่ไหน น้องชายยิ้ม บอกว่า เขาได้เพื่อนใหม่แล้ว คุยกันจนสนิท เป็นเพื่อนคู่หูกันแล้ว
"ทีนี้ผมจะมาชุมนุมบ่อยๆ นัดกับเพื่อนคู่หูของผมไว้แล้วล่ะ"
+ + + + + + +
ในบางครั้ง ชีวิตก็มีจังหวะเวลาของมันเอง หลายสิ่งหลายอย่าง หากได้มาสัมผัสและค้นพบด้วยตัวเอง สิ่งนั้นจะเป็นความประทับใจ และอยู่ในความทรงจำมิรู้ลืม โดยเฉพาะประสบการณ์ครั้งแรก ที่ผ่านความกดดัน ความกลัวในสิ่งที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
ไม่่ว่าสิ่งเล็กๆหรือเป็นสิ่งที่ใหญ่โต สำคัญมากสักแค่ไหน ย่อมมีส่วนเติมเต็มชีวิตให้สมบูรณ์มากยิ่งขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น