เขาเป็นเด็กกำพร้าที่รับจ้างเลี้ยงวัวไปวันๆ
เขายากจนถึงขนาดต้องแบ่งขนมปังที่ได้รับเป็นค่าจ้างเก็บไว้กินในวันถัดไปด้วย
แม้นาจา จะมีชีวิตลำบากแต่เขากลับมีจิตใจที่ประเสริฐ
ชอบช่วยเหลือคนที่อดอยากและลำบากกว่า ความดีของนาจาเป็นที่กล่าวขานไปทั่ว
จนวันหนึ่งมีนักบุญท่านหนึ่งเดินทางมาตามหานาจา
และต้องการรับนาจาเป็นศิษย์เพื่อสอนวิชาต่างๆ ให้
เพื่อที่เขาจะได้นำไปใช้ให้เกิดความก้าวหน้าในชีวิต
เมื่อ นาจาร่ำเรียนวิชาความรู้จากอาจารย์ จนหมด
ก็ถึงเวลาที่อาจารย์ต้องปล่อยให้ลูกศิษย์อย่างนาจานำวิชาความรู้ที่ได้
ร่ำ เรียนมาไปใช้ให้เกิดความเจริญก้าวหน้าแก่ชีวิตของตนเอง
ก่อนไปอาจารย์มอบกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีตัวเลข ๑๐ ให้แก่ศิษย์รัก และให้พรว่า
"ในแต่ละเดือน ขอให้นาจามีรายได้ไม่น้อยกว่า ๑๐ เหรียญทอง
เพื่อที่นาจาจะได้แบ่งเงินไปช่วยเหลือคนอื่นๆ
ได้เหมือนก่อนโดยที่นาจาไม่เดือดร้อน"
วันหนึ่งมีนักบุญคนหนึ่งเดินทาง ผ่านมา
นาจาเห็นนักบุญท่านนี้ก็อดที่จะนึกถึงอาจารย์ของตนไม่ได้
จึงเชิญท่านนักบุญท่านนี้เข้าบ้านและจัดหาอาหารมาให้รับประทานจนอิ่มหนำ
เสร็จแล้วนักบุญก็ถามนาจาว่าทำไมถึงชอบช่วยเหลือคนยากจน นาจาตอบว่า
"เพราะเขาเคยยากจนมาก่อน และเข้าใจว่าความหิวโหยเป็นอย่างไร
จึงอยากให้คนที่เป็นเหมือนเขาได้รู้จักคำว่าอิ่มท้องกับเขาบ้าง"
รวมไปถึงเรื่องพรจากของอาจารย์ที่ได้มอบกระดาษที่เขียนเลข ๑๐ ไว้ให้ด้วย
หลังจากฟังจบนักบุญก็ขอดูแผ่นกระดาษแผ่นนั้น
พร้อมกับเขียนเลขศูนย์เพิ่มไปอีกหนึ่งตัว
อีกไม่กี่วันต่อมานาจาก็มีลูกค้าเข้ามาให้เขาทำงานเป็นจำนวนมาก
เมื่อมีรายได้มากขึ้นนาจาก็มีเงินแบ่งปันให้กับคนยากจนได้มากขึ้นเช่นกัน
แต่เพราะความร่ำรวยที่เข้ามาหานาจาไม่ขาดสาย
ทำให้นาจาเริ่มหลงลืมแก่นแท้ของตนเอง เขาเริ่มไม่ใส่ใจคนยากจน จนวันหนึ่ง
ผู้เป็นอาจารย์ได้เดินทางมาเยี่ยมศิษย์รัก
และได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของลูกศิษย์ไปในทางที่ไม่อาจรับได้
เขาจึงขอกระดาษแผ่นนั้นจากนาจาแล้วก็เขียนอะไรบางอย่างลงไป
เมื่อนาจารับกระดาษแผ่นนั้นมาดูก็ตกใจแทบสิ้นสติ
เพราะแทนที่อาจารย์จะเขียนเลขศูนย์เพิ่มให้
แต่กลายเป็นว่ากระดาษแผ่นนั้นเหลือเพียงเลขศูนย์ตัวเดียว นับจากนั้นนาจา
ก็กลายเป็นคนยากจนอีกครั้ง เพราะงานที่เคยมีคนมาจ้างให้ทำก็ไม่มีใครมาจ้างอีก
ทรัพย์ สมบัติที่เคยมีก็ถูกโกงไปจนหมด
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คงเป็นเรื่องยาก
ถ้าเราจะทำตนให้เป็นเหมือนเมื่อตอนที่เรายังไม่มีอะไรเลย
ชื่อเสียงเงินทองล้วนเป็นกิเลสที่หลอกลวงให้เราลุ่มหลงอยู่กับความเป็นมายา
และละทิ้งตัวตนของเราได้ง่าย ดังนั้นอย่า หลงลืมตน
อย่าลืมชาติกำเนิด อย่าลืมสิ่งที่เราเคยเป็น
เพราะการลืมตัวจะลบคุณค่าความเป็นคนของเราออกไปทีละน้อย
จนสุดท้ายก็เหลือแค่เลข ๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น