ตื่นจากห้วงปรารถนาที่เปื่อยเน่า
จากห้วงกาลแห่งค่ำเคยงำเงา
จากบทเพลงบทเก่า..เคยเมามาย
แล้วเขาก็ไถ่ถาม..
เสาะหาสิ่งสวยงามซึ่งสูญหาย
จากภาพสีชีวิตที่ร่วงราย
ครั้งปิดตายทั้งดวงใจ ทั้งนัยน์ตา
แล้วเขาก็ตื่นใจ..
ต่อดอกไม้ดอกเก่า เขาเคยฆ่า
ต่อสายฝนดนตรี นาฏลีลา
ต่อคลื่นหญ้า ต่อความจริง เขาเคยชิงชัง
แล้วเขาก็ลงมา..
ปลดอัตตาเหวี่ยงทุ่มลงหลุมฝัง
ย่องเท้าย่าง,กลัวฝุ่นผงส่งเสียงดัง
เกรงว่าโลกหนหลังจะรั้งไว้
แล้วเขาก็ออกมา..
จากหมอกม่านมายา ทักฟ้าใหม่
ขับขานเพลงกล่อมตัว กล่อมหัวใจ
กล่อมดอกไม้ดอกใหม่ในแสงตะวัน
แล้วเขาก็ร้องไห้..
ราดรดห้วงดวงใจ แล้งไร้ฝัน
ดับมายาไฟฟืน เคยยืนยัน
ไล่ตีจันทร์ ณ วันเก่า เขาเสียใจ
แล้วเขาก็ทักทาย..
รางธารใสไหลสาย ดอกไม้ไสว
"ชีวิตข้าขอดเขินจนเกินไป
ขอเถิดโลก สักหยาดใส ให้ใจชรา"
"ชีวิตข้า ขัดสนจนเกินไป
ขอเถิดโลก,สักหนึงดอกไม้ ให้ชายชรา"
ศิริวร แก้วกาญจน์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น