เจ้าเดหนื่อยนักทุกข์ทนก่นต่อสู้
ทั้งปัญหาหนักเบาโถมพรั่งพรู
เจ้ามิรู้ร้องอุทธรณ์เพียงอ่อนใจ
ทั้งตรากตรำลำบากยากในจิต
เพราะความคิดติดตัณหามิผลักไส
คือความอยากเกิดมีอยู่ร่ำไป
สนองให้ใจเสนอเป็นเกลอกัน
ทนทรมานผลาญเวลาของชีวิต
เพื่อพิชิตความหวังได้ดังฝัน
แม้ผิดหวังซบเซาเศร้ารำพัน
โอ้ใจนั้นจะเหนื่อยล้าสักเพียงใด
หากหยุดยั้งพักคิดสักนิดหนึ่ง
จะซาบซึ้งเหตุผลมิสงสัย
ทุกชีวิตเกิดมาเพื่ออะไร
ถึงดิ้นรนมากไปก็ป่วยการ
แค่เพียงมีชีวิตไม่ลำบาก
ไม่อดอยากยากเข็ญน่าสงสาร
ไม่เจ็บไข้ร่างกายพิกลพิการ
ไม่ทรมานด้วยโรคร้ายหายห่างไกล
เพียงแค่นี้ชีวิตก็เลิศล้ำ
จงถามเถิดสร้างความดีที่ตรงไหน
อย่าถามว่าตัวข้าจะได้อะไร
สังคมไซร้ยึดอยู่ด้วยช่วยเหลือกัน
แม้กอบโกยสะสมทั้งชีวิต
ใช่จะติดมือไปเป็นแม่นมั่น
ท้ายที่สุดถึงคราตายวายชีวัน
สองมือนั้นว่างเปล่าเหมือนคราวมา
นงลักษณ์ สุทธิวัฒนพันธ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น