แล้วเธอละ่ เธอละ่ เธอรู้ไหม
ความรักคือสายหมอกเลือนดอกไม้
ให้พร่าไหว ไหวอยู่บนภูดอย
คือเรื่องราวมิอาจผ่นการบอกเล่า
คือความเศร้าความงามความเหงาหงอย
จะว่าใกล้ก็ไกลเหมือนให้คอย
จะว่าคว้างก็คล้อยลงคุ้นเคย
ทั้งมิอาจเห็นได้ในการจ้อง
เพียงแค่มองผาดผาดก็อาจเผย
เหมือนความฝันครั้นตื่นยังชื่นเชย
แล้วร้างเลยลับหายในชั่ววัน
แล้วความรักเคยให้อะไรเล่า
ให้ความเศร้าความงามหรือความฝัน
ความเป็นจริงที่เห็นอยู่รู้รู้กัน
เธอกับฉันต่างซึมซาบภาพมายา
คงกฤช ไตยวงศ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น