เห่กระเช้าสีดาอยู่หนไหน
นอนฟังเสียงนกร้องก้องไพร
หรือเดินท่องน้ำไหลอยู่ลำพัง
ข้าเจ็บสารภี พิกุลแก้ว
ร้อยมาลัยให้แล้ว ด้วยความหวัง
ข้าเล่าเรื่องของเจ้าให้ดาวฟัง
ทะนุถนอมความหลังอย่างงดงาม
ฝากความห่วงใยไปกับฟ้า
ยามเจ้าฟันฝ่าขวากหนาม
อุปสรรคมากมายติดตาม
กำลังใจจงวับงามความงามดาว
คิดถึงมิ่งมิตรแห่งใจข้า
สุขทุกข์ไม่มีเวลาบอกกล่าว
บนเส้นทางเดียวดายสายยาว
ขมหวานปวดร้าวเป็นธรรมดา
จึงเหลือถ้อยคำเพียงน้อยนิด
อยากบอกมิ่งมิตรแห่งใจข้า
"ยังรักเจ้าเท่าที่ผ่านมา
ท่ามกลางเวลาที่เปลี่ยนแปลง "
วันรวี รุ่งแสง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น