| ข้อความต่อจากนี้ไป เป็นการนำข้อเขียนของครูน้อย ศศิพร ผู้ที่มักจะเข้ามาคัดเลือกบันทึกใน mblog ไปให้เด็กนักเรียนของเธอได้อ่านเพิ่มพูนประสบการณ์ และสัปดาห์นี้ เธอมีโอกาสได้ชมรายการ Only the lonely แบบสดๆเป็นครั้งแรก ในวันอังคาร และวันพุธที่ 27-28 พ.ย.2550 ผ่านมา
นี่คือ ข้อความที่เธอฝากมาให้นายบอนช่วยพิมพ์เผยแพร่ใน Mblog ให้ดังนี้ครับ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เพราะรักจึงเขียนออกมา
- - - - - - - - - - - - - - - - -
สวัสดีทุกท่านค่ะ
หลังจากที่ฉันไม่ค่อยได้เขียนอะไรใน mblog เลย ได้แต่เข้ามาอ่าน และเลือกบันทึกดีๆไปแบ่งปันให้เด็กๆได้อ่านด้วย เมื่อวันอังคารที่ 27 พ.ย. ฉันมีโอกาสได้ดูรายการ Only the lonely เป็นครั้งแรกที่บ้านของน้องคนหนึ่งที่ติดเคเบิลทีวี ที่บอกว่าเป็นครั้งแรก เพราะฉันมักจะนอนแต่หัวค่ำ เพราะต้องตื่นแต่เช้าไปทำหน้าที่ของคุณครูที่โรงเรียน ตั้งใจอยากจะดูหลายครั้ง เพราะเห็นนายบอนเขียนถึงรายการนี้บ่อยๆ ฉันก็เคยดูแต่คลิปวิดีโอที่นายบอนอัดมาให้ดูแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง
ความจริงฉันก็ติดตามรายการนี้เหมือนกันนะ แต่เป็นการฟังจากที่น้องเอามาเล่าให้ฟัง เพราะน้องกำลังเรียน ปวส.การบัญชี สามารถนอนดึกและตื่นสายได้ แค่ฟังยังสนุกไปด้วย พอได้มาดูแบบสดๆ ชอบมากๆ
วันอังคาร เป็นการคุยกันเรื่อง รักยิ่งใหญ่จากใครคนหนึ่ง คุณพี่ฮอลล์และ ดร.ปุ้ยจัดรายการได้ดีมากๆค่ะ ส่วนวันพุธ กับประเด็น เพราะรักจึงเขียน ที่สัมภาษณ์คุณโกล้วง ดูแล้ว เกิดแรงบันดาลใจ เลยเขียนบันทึกนี้ฝากนายบอนมาเผยแพร่ ใน mblog คุณฮอลล์น่าจะคุยในประเด็นนี้บ่อยๆนะคะ คุยในประเด็นที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจแบบนี้บ่อยๆ
รายการของคุณจัดดึกมากๆ ฉันดูได้แค่ 2 วัน แล้วต้องตื่นแต่เช้าๆ ตอนนี้ที่กาฬสินธุ์ยิ่งอากาศหนาวอยู่ด้วย ทำให้ฉันไม่สบายเสียแล้ว แต่ฉันคิดว่า คุ้มค่าที่ได้ดูรายการสดๆ และรู้สึกเสียดายที่ไม่สามารถดูได้ทุกๆวัน เพราะฉันนอนดึกไม่ได้ ต้องเตรียมการสอน ตรวจการบ้านด้วย 2 วันที่ฉันดูรายการของคุณ ฉันนอนตอนตี 3 ตื่นตี 5 ครึ่ง แทบแย่เหมือนกันนะคะ
ความจริงฉันอยากดูรายการในวันที่จัดเกี่ยวกับความหลากหลายทางเพศ เพราะหมู่บ้านที่ฉันอยู่ มีคนกลุ่มนี้อยู่ด้วย พวกเขาถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ ทำให้พวกเขาพยายามแยกตัวออกจากสังคม แต่เมื่อพวกเขาได้ดูรายการของคุณในวันที่เกี่ยวกับความหลากหลายทางเพศ พวกเขามีความมั่นใจมากขึ้น ปรับตัวอยู่ในสังคมได้ แต่เสียดายที่รายการมาดึกมากๆ ทำให้ฉันไม่ได้ดูกับพวกเขาได้ทุกวัน เพราะพวกเขามักจะมาคุยกับฉันบ่อยๆ ฉันก็อยากจะพูดคุยกับพวกเขาในสิ่งที่พวกเขาติดตามดูไปพร้อมๆกับเขา แต่ฉันไม่สามารถนอนดึกได้จริงๆนะคะ
ฉันอ่านที่นายบอนเขียนถึง only the lonely บ่อยๆ พอมาได้ดูสดๆ ฉันว่า คุณพี่ฮอลล์ปากจัด ตรงไปตรงมาดีนะ ส่วน ดร.ปุ้ย ดูเป็นสาวมั่นในแบบ หมอพรทิพย์จริงๆ ทีแรกฉันก็งงๆเหมือนกันว่า ทำไมนายบอนถึงดูรายการนี้ด้วย แต่ดูแล้วก็ต้องยอมรับว่า ฉันก็ชอบทั้งคุณพี่ฮอลล์และ ดร.ปุ้ยเหมือนกัน โดยเฉพาะตอนคืนวันพุธที่คุณทั้งสองพูดคุยแซวกัน เห็น ดร.ปุ้ยหัวเราะตัวสั่นเหมือนเด็กๆแล้ว ดูโลกยามดึกสดใสขึ้นเยอะจริงๆค่ะ
ดูคุณโกล้วงมาพูดในรายการแล้ว ทำให้ฉันอยากเขียนบันทึกนี้ออกมา ทั้งที่แต่ก่อนฉันก็ชอบเขียนนะ แต่เขียนใส่สมุดบันทึกส่วนตัวของฉัน และอยากจะเขียนใน mblog บ่อยๆเหมือนกัน คิดว่า หากหมดเทอมนี้ และฉันลาออกจากการเป็นครูที่นี่ ฉันคงมีเวลาเข้ามาเขียนใน mblog ของฉันมากขึ้น แทนที่จะต้องฝากข้อความผ่านนายบอนอยู่บ่อยๆ รู้สึกเหมือนกับยืมจมูกคนอื่นหายใจจริงๆนะ
ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องราวใน mblog ของหลายๆคน และเลือก save ไปแบ่งปันให้เด็กๆได้อ่านด้วย หลายคนใน mblog คงรู้จากที่นายบอนเอามารายงานบ้างแล้ว แต่ท่ามกลางความสุข ก็แฝงความปวดร้าวอยู่ด้วย เพราะเพื่อนครูหลายคนมักจะมองว่า ฉันสอนพิเศษกับเด็กๆ คงได้เงินมากขึ้น ทำไมไม่ยอมใช้หนี้สินที่ยืมมาให้หมดเสียที ซึ่งความจริงแล้ว ฉันไม่ได้เงินจากการนำบันทึกใน mblog ไปให้เด็กๆได้อ่านเลยแม้แต่นิดเดียว เสียเงินเพิ่มมากกว่า ทั้งค่าเช่าเครื่องในร้าน internet และค่าเดินทางอื่นๆ รวมทั้งเบียดบังเวลาส่วนตัวของฉันอีกด้วย แต่ก็ถือว่าเป็นความสุขเล็กๆของฉัน เหมือนดังหยดน้ำเย็นที่หยดลงบนพื้นดินที่แตกระแหงยามหน้าแล้งของภาคอีสาน
เมื่อดูรายการนี้ได้ 2 ตอน ฉันอยากจะเป็นครูที่ดูมีความสุขแบบ ดร.ปุ้ยจริงๆ แต่เสียดายที่บทบาทของครูตัวเล็กๆอย่างฉันคงสิ้นสุดลงในเทอมนี้ ความจริงฉันรักอาชีพนี้มากนะ ถ้าฉันมีโอกาส ฉันก็อยากจะเรียนต่อปริญญาโทเหมือนกัน เห็น ดร.ปุ้ยแล้ว อยากไปเป็นลูกศิษย์ด้วย คืนวันพุธฉันได้นั่งดูรายการห้องพ่อแม่ของ ดร.ปุ้ย ด้วยนะคะ คุณคงเป็นคุณครูที่สอนได้สนุกและเร้าใจมากๆ แต่เมื่อนึกถึง "บางมด" ที่เป็นมหาวิทยาลัยนอกระบบ ความอยากที่ว่าคงเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้น
นายบอนเคยเขียนแซวฉันว่า อาจจะพาฉันไปให้คุณพี่ฮอลล์และ ดร.ปุ้ย สัมภาษณ์ในรายการ ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวฉันจะมีอะไรที่น่าสนใจมากแค่ไหน ชีวิตความรักความสัมพันธ์ไม่ค่อยจรรโลงใจสักเท่าไหร่ ออกแนวเศร้าๆมากกว่า อาจจะทำให้รายการของคุณทั้งสอง ไม่น่าดูเลยก็ย่อมได้ แต่ช่วงวันหยุดฉันจะลองเขียนบันทึกเล่าเรื่องราวฝากมาให้นายบอนเผยแพร่ใน mblog ดูบ้าง อาจจะเป็นอย่างที่คุณพี่ฮอลล์พูดในรายการว่า ชีวิตของแต่ละคนมีค่ามีความหมายทั้งนั้น บางทีพี่ๆอาจจะมองเห็นคุณค่าจากฝุ่นผงกองนี้บ้างนะคะ
ช่วงกลางปีหน้า 2551 ฉันคาดว่า ฉันจะมีเวลาเขียนบันทึกใน mblog มากขึ้น ได้เขียนข้อความในบ้านของคนอื่นๆอย่างที่อยากเขียนบ้าง โดยเฉพาะบ้านของ Sazzie, kim, C ฯลฯ ค่ะ
น้อย ศศิพร
29 พ.ย.2550
 นี่คือแผงขายดอกไม้ในตลาดสดของเมืองกาฬสินธุ์ กับบรรยากาศในยามสายๆก่อนเที่ยง
ซึ่งบรรยากาศในตลาดยังคงคึกคักไปตลอดทังวัน
วันนี้คุณซื้อดอกไม้ไปถวายพระหรือยัง
|
|
|
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น