เมื่อยังไม่ได้เจอกันเสียที - แฟนพันธุ์แท้วิทยากร เชียงกูล กับประตูผู้ที่เชื่อมโยงตัวอักษรกับความเป็นจริง


จะมีสักกี่คนที่อ่านหนังสือ ชื่นชอบผลงานเขียนของนักเขียนในดวงใจ และติดตามผลงานเขียนมาหลายต่อหลายเล่ม
จากช่วงต่อระหว่างวัย ตั้งแต่วัยแสวงหาตัวตน จนถึงวันทำงาน
ยังคงติดตามผลงาน - ซึมซัม สะสม หนังสือผลงานเขียนของนักเขียนในดวงใจไว้อย่างไม่เสื่อมคลาย
มีน้อนคนนัก ที่จะได้มีโอกาสได้พบกับ นักเขียนในดวงใจ และวันหนึ่ง ยังมีโอกาสได้ช่วยเผยแพร่ผลงานของนักเขียนในดวงใจ
ออกสู่สาธารณะมากขึ้น

คุณนิด แฟนพันธุ์แท้ของวิทยากร เชียงกูล จากบุรีรัมย์ มีโอกาสได้พบกับความฝันที่เป็นจริง จากการช่วยเหลือของ คุณต้อม สุขพงศ์ คหวงค์อนันต์
บรรณาธิการและนักเขียนจากสำนักพิมพ์สายธาร - วิญญูชน
ติดต่อประสานกับ อ.วิทยากร จนสาวน้อยจากบุรีรัมย์ ได้พบกับ อ.วิทยากร เชียงกูลสมดังใจ
และยังมีโอกาสได้พบเป็นครั้งที่ 2 , 3 และ ต่อมาอีกหลายครั้ง

ที่สำคัญ เธอยังได้มีส่วนช่วยเหลือ เผยแพร่ผลงานของ อ.วิทยากร เชียงกูล ผ่านระบบ internet โดยสร้าง blog ชมรมศึกษาผลงานวิทยากร เชียงกูล
อยู่ที่ http://witayakornclub.wordpress.com รวบรวมบทความและผลงานของ อ.วิทยากร เชียงกูล เผยแพร่ในเวบไซต์อย่างต่อเนื่อง

ซึ่งทาง อ.วิทยากร เชียงกูล และเลขานุการ คุณเหมียวได้ส่งข้อมูลให้เธอทางอีเมล์อย่างต่อเนื่อง
จากวันที่เริ่มต้นสร้างเวบไซต์ และเผยแพร่ข้อมูลอย่างต่อเนื่อง
วันนี้ มีคนคลิกเข้าไปอ่าน ค้นหา ดาวน์โหลดบทความของ อ.วิทยากร เชียงกูลในเวบไซต์ของชมรมฯ
เกินกว่าหมื่นครั้งเข้าไปแล้ว
จำนวนมากกว่าคนที่ติดตามอ่านหนังสือเลยทีเดียว

เมื่อมองกลับไปถึงวันวาน
การที่คุณนิด อฟนพันธุ์แท้ของวิทยากร เชียงกูล จะมาถึงวันนี้ได้นั้น
ต้องอาศัยประตู ที่พาเธอก้าวออกจากความฝัน มาพบกับความจริง
พบกับตัวจริงเสียงจริงของ อ.วิทยากร เชียงกูล

แต่เมื่อเธอเดินผ่านประตูนั้นมาแล้ว
ไม่น่าเชื่อว่า เธอกลับยังไม่เคยเห็น ไม่เคยสัมผัสว่า ประตูบานนั้น เป็นอย่างไร
เพียงเพราะเธอเดินผ่านบานประตูที่เปิดให้เข้ามาสัมผัสกับบุคคลที่เธออยากพบ
ผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว
และคนที่เปิดประตู ก็ยืนมองเธอด้วยรอยยิ้ม ชื่นชม ยินดี
ยินดี และไม่ผิดหวังที่เอื้อมมือไปเปิดประตูให้เธอเดินเข้ามา

"ถ้าไม่มีผู้เปิดประตูให้เธอก้าวเดินเข้ามา เธอคงไม่มีวันที่จะได้พบกับบุคคลที่เธออยากพบได้เร็วถึงเพียงนี้...."

มองกลับไปที่บานประตูที่เธอเดินผ่านเข้ามา
คุณต้อม ยังคงยืนยิ้มอยู่ที่ประตูบานนั้น
ควงถึงเวลาเสียทีที่เธอจะเดินไปหาคนที่เปิดประตูให้เธอเดินเข้ามา
ถึงแม้ว่า ที่ผ่านมา เธอจะมีโอกาสได้พูดคุยกับคนเปิดประตู ผ่านทางโทรศัพท์ และอีเมล์
แต่ยังไงก็ไม่เหมือนกับการที่มีโอกาสได้พบกับตัวจริงเสียงจริง

หากมีโอกาสได้พบเจอตัวจริงเสียงจริง
ชายผู้ที่ยืนอยู่ที่ประตูบานนั้น ย่อมมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เธอจะได้ค้นพบอีกมากมาย
นอกจากเขาจะเปิดประตูให้เธอได้พบกับความหมายที่หลากหลายจากป่าอักษรแล้ว
เขายังเปิดประตูให้กับคนอื่นๆ
และเปิดประตูให้กับตัวเอง เข้าไปยังห้องแห่งความหมายอีกมากมายหลายห้องอักษรแห่งโลกใบนี้

คราวนี้ ต้องคอยดูว่า เธอจะเปิดประตูเข้าไปค้นพบสิ่งใดอีก