เธอหยังเห็นดวงดาวพร่างพราวไสว
เธอบิกเขาทั้งจิตกระจ่างใจ
นั่นอย่างไร สีขาวแสนคมคาย
เขามองแล้วหมกมุ่นอย่างครุ่นคิด
เขาพินิจพิสมัยในแดดฉาย
เขาหยั่งเห็นดวงดาวพราวพร่างพราย
เกิดประกาย ปัญญาพลันพรั่งพรู
เขาบอกว่านี่สีขาว !
โอพระเจ้า พระทรงเป็นพยานอยู่
สีขาว สีขาว นี่เธอดู
โธ่ ดวงใจ เธอมองรู้อย่างไรกัน
เธอว่า เอ๊ะ! ไหนสีขาว
เขาช่างอ้างพระเจ้าไม่สร้างสรรค์
สีขาวชัดชัด เธอจำนรรจ์
เขาฟั่นเฟือนเลือนเลอะหรืออย่างไร
ฉันผ่านมาพบทั้งสอง (และมัน)
ฉันจ้องมอง(สิ่งนั้น) สว่างไสว
ฉันเกิดความกระจ่างข้างใน
บอกเขาไป สีขาว ช่างวาววาม
เขาและเธอมองฉันอย่างขุ่นเคือง
"ดวงตาคุณขุ่นมัวหรือ" เธอถาม
สีขาวชัดชัด ที่วาววาม
เถิดเชื่อตามเธอแต่โดยดี
ฉันบอกเขาทั้งสอง บ้า!
ฉันร้องท้าวิญญาณพยานผี
เขาสองคน-สี่ตา ถั่วสิ้นดี
ขยี้ตาดู นี่สีขาว ดู!
เราทั้งสามจึงถกเถียง
ล้วนลำเลียงแต่ละคนเหตุผลสู้
สีขาว สีขาว สีขาว เอ้าดู!
ดูให้รู้ ดูกันทั้งวันคืน
เราต่างเห้นแต่สีขาวของตน
เราต่างคนมิเห็นสีขาวคนอื่น
เราถกเถียงกันทั้งวันคืน
เพื่อหยัดยืนสีขาวของตัวเอง
วาด รวี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น