บันทึกรักจากชายคนหนึ่ง : หงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจที่อยากอยู่เงียบๆกันสองคน

หลายครั้งที่ความเข้าใจไม่ตรงกัน
ทั้งๆที่หัวใจเดียวกัน

ชายคนหนึ่ง รับรู้ว่า เธอเครียดจากที่ทำงานจนต้องลาหยุดมาที่บ้านเกิด
เขาก็เคลียร์เวลา มาอยู่ใกล้ๆเธอแทบจะทุกวัน
เธอหยุด 5 วัน เขาอยู่กับเธอ 4 วัน
วันแรกพาไปเที่ยวชมงานขบวนแห่บุญบั้งไฟ
วันที่สอง ไปอยู่เป็นเพื่อนทำบุญกับรุ่นพี่ที่สนิทสนมคุ้นเคยกับเธอ
วันที่สาม พาเธอแวะไปเยี่ยมรุ่นพี่ที่ห้องทำงานสนับสนุนนิสิตพิการ
วันที่ 4 อยู่กับเธอราวๆ 4 ชั่วโมง ก่อนส่งเธอขึ้นรถเดินทางกลับไปทำงาน

สองวันแรก เธออารมณ์ดี
แต่สองวันหลัง เธอหงุดหงิดมากๆ เมื่อเวลาเหลือน้อยลง
เวลาที่จะอยู่ด้วยกัน สองต่อสอง
ทำให้เธอหงุดหงิด ไม่พอใจที่เขาช่างไม่รู้ใจเธอบ้างเลย

แต่ชายคนหนึ่ง อยากให้เธอใช้ชีวิตให้คุ้มค่า
ในแต่ละวัน ได้สัมผัสกับหลายสิ่ง หลายรสชาติ หลายบรรยากาศ
บรรยากาศที่หลากหลาย ทั้งสถานที่ เหตุการณ์ แต่ละอย่างย่อมเกิดความทรงจำระหว่างกันมากมาย

ในช่วงเวลาที่ชายคนหนึ่งอยู่กับเธอ เขาอยากสัมผัสกับความมีชีวิตชีวาของตัวเธอ
นั่นคือเสน่ห์ที่หลากหลาย เมื่อเธอได้พบกับคนที่รู้จักคุ้นเคย
มีการแสดงออกที่ต่างกันไป
สิ่งนี้ ทำให้เขารักเธอ

ในบางเวลา เธอก็ใจร้อน หงุดหงิดเหลือเกิน
เมื่อได้รู้จักและสัมผัสกับหลายสิ่ง หลายบรรยากาศของเธอ
ชายคนหนึ่งรู้สึกน้อยใจเหมือนกัน
กับคนรู้จักคนอื่นๆ เธอมักจะพูดจาดีๆ รักษามารยาทที่งดงาม ถนอมน้ำใจเสมอ
แต่กับเขา...คนที่รักเธอ
มีหลายครั้งที่เธอพูดจาต่อว่าแรงๆ
จากการมาพบเธอล่าช้า หรือพาเธอไปพบคนอื่นๆมากมาย
ทั้งๆที่เธออยากมีเวลาอยู่กับเขาสองต่อสองเท่านั้น


เขาพยายามที่จะดูแล ถนอมหัวใจของเธอ แม้จะพบกับอุปสรรค พบกับความล่าช้าในการเดินทางมาบ้าง
แต่จุดหมายอยู่ที่เจอเธอ..

แต่ดูเหมือนเธอจะคิดต่างจากเขาในจุดนี้
ในบางจังหวะเวลา เมื่อเธอเกิดไม่พอใจ เธอจะต่อว่า พูดแรงๆใส่เขาหลายครั้ง
บางจังหวะ เมื่อไม่พอใจ ก็ชะงักไป และวางสายโทรศัพท์ แอบไปร้องไห้ เสียใจ น้อยใจ คิดมาก
ในบางจังหวะ ที่เขาเครียด แต่หากไม่รับโทรศัพท์จากเธอ เธอจะไม่พอใจอีก
ต้องรับโทรศัพท์ ทั้งที่ไม่อยากจะรับ เพราะเกรงจะรักษาจิตใจให้สงบนิ่ง ไม่ให้ความเครียดหลุดออกมาได้
แต่ชายคนหนึ่ง เป็นเพียงคนธรรมดา ไม่ใช่บุคคลพิเศษที่มีคุณธรรมสูงส่ง หรือดีเลิสประเสริฐแต่อย่างใด
เป็นคนที่มีรัก โลภ โกรธ หลง เหมือนคนทั่วไป
แต่จะควบคุมการแสดงออกที่ไม่สมควรหรือไม่ อยู่ที่แต่ละคน

ชายคนหนึ่งกังขาเช่นกัน
ทำไมกับคนรู้จักคนอื่นๆ ถึงได้พูดจา รักษาน้ำใจได้ตลอด
แต่กับ เขา คนที่เธอบอกว่า รัก
ทำไมในบางเวลา จึงมักจะพูดจาทำร้ายจิตใจ
หรือเธอเกิดน้อยใจ ไม่พอใจเสียเฉยๆ....

เขาไม่รู้จะทำอย่างไรที่จะทำให้เธอพูดดี แสดงออกแต่สิ่งที่ดีๆกับคนที่เธอบอกว่ารักเช่นคนพิเศษ
แต่กับเพื่อน คนรู้จักทั่วไป
หลายครั้ง การแสดงออก คำพูดและการรักษาน้ำใจ ดูเหมือนเธอจะแสดงออกดีกว่า กับคนที่เธอรัก....
...ในยามที่เธอหงุดหงิด ไม่พอใจเสียอีก...

ชายคนหนึ่งได้แต่เก็บกดเอาไว้ใจใน เพราะไม่อยากให้เธอไม่สบายใจกับสิ่งที่เธอแสดงออกมา
ได้แต่บอกว่า ไม่เป็นไรหรอก
ทั้งๆที่ความจริงกลับตรงกันข้าม

ทำไมนะ คนที่รักกัน ต้องทำร้ายจิตใจกันบ่อยๆครั้ง
หรือความรัก คือ การดูและทำดีต่อกัน สลับกับการทำร้ายกันไปเรื่อยๆเช่นนี้...
สลับกันไปอย่างไม่รู้จบ ????