ก้าวแรกที่ผมได้สัมผัสกับอนาเขตของโรงเรียน คือความสงบร่มเย็นของร่มไม้สองข้างทาง บรรยากาศของโรงเรียนเหมือนกับบรรยากาศของวัดป่า เหมือนกับหลุดจากนรกคอนกรีตมาสู่ป่าสวรรค์ใจกลางเมือง อาคารที่ผมเห็นเป็นอาคารสองชั้น ลักษณะเหมือนร้านอาหารที่ตกแต่งเป็นแนวคันทรีผสมไทยโบราณ มองเห็นเด็กนักเรียนกลุ่มแรกเดินผ่านไปก็ต้องแปลกใจที่ไม่เห็นชุดยูนิฟอร์มเป็นแบบที่เราเห็นกันชินตา เด็กบางคนก็ใส่ชุดเหมือนกับชุดปกติที่ใส่อยู่บ้าน บางคนก็ใส่เสื้อเชิตสีขาวกางเกงขายาว ดูทันสมัยเหมือนโรงเรียนอินเตอร์ไฮสคูลไม่มีผิด หญิงวัยกลางคนยืนอยู่บริเวณใต้อาคาร ท่านใส่ชุดไทยแบบเรียบง่าย ผ้าถุงเสื้อม่อฮ่อม ดูใจดีและน่าเคารพ หลังจากท่านทักทายมา ผมจึงค่อยแน่ใจว่าเป็นคุณครู จึงได้คุยธุระที่ทำให้ผมต้องเดินทางมาที่นี่
หลังคุยธุระเสร็จจึงได้ลาท่านกลับ ระหว่างเดินกลับออกมาด้วยใจที่สับสนกับสิ่งที่ตนครุ่นคิดนั้น สายตาก็มองไปเห็น ต้นไผ่ริมทางเดินซึ่งมีทางเท้าเล็กๆแยกออกไปต่างหาก เหมือนกับทางเดินจงกรมของวัดป่าไม่มีผิด ทำให้ผมอดใจไม่ได้ที่จะเดินตามเส้นทางนั้น ใบไผ่และขุยไผ่ที่หลุดร่วงลงสู้พื้น ถูกกวาดไว้บริเวณโคนต้นอย่างสวยงาม ริมทางเดินมีแปลงเพาะกล้าไม้ ที่เตรียมไว้สำหรับปลูกรอบบริเวณ ใจผมที่กำลังสับสนก็ค่อยๆสงบลง 
บรรยากาศบริเวณโรงเรียนและภาพของเด็กนักเรียนที่ผ่านสายตามา ทำให้คิดย้อนไปถึงวัยเด็กของตนบ้าง รู้สึกเสียดายระคนกับความชื่นใจที่ได้เห็นว่าเด็กๆสมัยนี้โชคดีมากที่มีโรงเรียนวิถีพุทธอย่างโรงเรียนรุ่งอรุณ
หลังจากเดินไปสักระยะหนึ่ง ก็เห็นเพิงพักริมทางข้างสระน้ำ รู้ทันทีเลยว่าเป็นผีมือของเด็กนักเรียนช่วยกันสร้าง เพราะหลังคาที่ใช้มุงเพิงพักนั้นถูกทำขึ้นด้วยใบไม้ใบโตๆที่นำมาเย็บต่อๆกัน สมัยเด็กๆหากบ้านใครเป็นบ้านสวนและอยู่ต่างจังหวัด คงจะซนเหมือนผมแน่ๆ ที่ชอบสร้างเพิงพัก(:บ้าน:)หลังเล็กๆไว้นั่งเล่นกันกับเพื่อนในสวน แม้จะสร้างออกมาแล้วคล้ายกับเพิงหมาพักก็เถอะ แต่ก็รู้สึกภูมิใจและสนุกที่ได้ร่วมกันสร้างกับเพื่อนรักสมัยนั้น
เดินมาถึงบริเวณสระน้ำ หยุดมองออกไปสักครู่ก็รู้สึกเย็นกายเย็นใจ ในใจอยากจะเดินชมต่อให้ทั่วบริเวณโรงเรียน แต่เนื่องจากเวลาและภาระที่รออยู่ ทำให้ต้องตัดใจเดินทางกลับที่พัก
สักวันหนึ่งฉันจะกลับมาที่นี่อีก.........สักวันหนึ่ง.. โรงเรียนรุ่งอรุณ
ขอบคุณผู้ให้กำเนิดโรงเรียนวิถีพุทธ ที่การเกิดขึ้นตรั้งแรกต้องฟันฝ่าอุปสรรคมากมาย และมีผู้ใหญ่หลายท่านไม่เห็นด้วย และคิดว่าเป็นความคิดเพี้ยนๆ.. ขอบคุณสำหรับผู้ที่ช่วยผลักดันกงล้อแห่งธรรมจักร ให้หมุนไปอย่างยั่งยืน...และหวังว่าอนาคตต่อไปข้างหน้า โรงเรียนวิถีพุทธ จะขยายไปทั่วประเทศ และสิ่งดีงามนี้จะเกิดขึ้นและดำรงอยู่อย่างยั่งยืนด้วยกำลังของพวกเราทุกๆคน
ที่มา http://gotoknow.org/blog/moralproject/94198
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น