กำลังใจยามท้อ ความพยายามที่ยังไม่สิ้นสุดในวันที่เริ่มโดดเดี่ยว

การศึกษาต่อในระดับปริญญาโทของคนที่ทำงานแล้วหลายคน ดูจะเป็นเรื่องหนัก โดยเฉพาะคนที่อายุเลย 35 ปีไปแล้ว สมองและความจำย่อมสู้เด็กวัย 20 ต้นๆไม่ไหว

หน้าที่การงาน ภาระทางครอบครัว เป็นอุปสรรคสำคัญที่ทำให้การเรียนต่อไม่ราบรื่นนัก ต้องจัดสรรเวลาที่มีอยู่น้อยนิดให้ลงตัวให้มากที่สุด

พี่พยาบาลท่านหนึ่งแห่งโรงพยาบาลมหาสารคาม เรียนต่อปริญญาโทสาธารณสุขศาสตร์ จนเพื่อนร่วมรุ่นทยอยจบไปคนแล้วคนเล่า หลายคนก็ถอดใจลาออก, ทิ้งเรื่องเรียนไปเฉยๆ เพราะปัญหาและอุปสรรคหลายอย่าง

แต่พี่พยาบาลท่านนี้ ยังคงยืนยันที่จะทำตามความตั้งใจตั้งแต่แรกเริ่มให้สำเร็จ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่พยาบาลท่านนี้ คอยดูแลช่วยเหลือประสานงานให้กับเพื่อนร่วมรุ่นที่อยู่ต่างจังหวัด ทั้งเรื่องการลงทะเบียน การส่งเอกสารติดต่อกับทางมหาวิทยาลัย จนเพื่อนเรียนจบได้เพราะการช่วยเหลือของเธอคนนี้ แต่เมื่อถึงทีของเธอเอง กลับไม่มีใครช่วยเหลือเลย

คนจุดตะเกียงจึงพยายามแวะเวียนไปกระตุ้น + ให้กำลังใจเท่าที่จะทำได้
นับเวลาตั้งแต่เริ่มเรียน ก็เป็นเวลา 5 ปีแล้ว แต่เธอมีความตั้งใจที่จะไปให้ถึงจุดหมายที่ฝันไว้

หลายคนมีเวลาเรียนหนังสืออย่างเต็มที่ มีเวลาว่างเหลือเฟือ ใช้เวลาทำหลายสิ่งตามอำเภอใจ แต่เวลาสำหรับพี่พยาบาลคนนี้ ช่างมีน้อยเหลือเกิน เวลา 24 ชั่วโมงต่อวันที่มีเหมือนกับทุกๆคน ดูเหมือนจะไม่พอเพียงเสียแล้ว

ถึงแม้แต่ละย่างก้าวในการเดินสู่จุดหมายทางการเรียน จะช้ากว่าใครๆ แต่เธอยังคงเดินต่อไป จนใกล้จะถึงเส้นชัยในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้านี้ครับ