กระดาษเปล่ารวดร้าวหาคำพูด
ในหัวใจข่วนขูดรอยบาดแผล
เป็นดอกไม้ไร้ค่าต่อตาแล
ความคิดอันอัดแอแพ้อารมณ์
ดังเรือน้อยหลงทิศพิชิตฝั่ง
ใกล้แตกพังกลางเกลียวคลื่นขื่นขม
เห็นนางนวล เยาะหยันในสายลม
เห็นตัวตนซานซมเคว้งคว้างลอย
ในคึนนี้ไม่มีบทกวี
ไร้คำหวานมาลีร้อยสายสร้อย
ก้อนหินมิอาจเจียระไนเป็น เพชรพลอย
แสงหิ่งห้อยสุดท้ายจวนลับตา
กระดาษเปล่าสะท้อนได้แต่ว่างเปล่า
มองดวงเดือนนิ่งเนาอยู่บนฟ้า
ค่ำคืนนี้สิ้นไร้กลิ่น ผกา
ใจอ่อนล้าราโรยอย่างเงียบงัน
วิชาดา ศ.มอร์ริสัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น