ฉันก็ว่า ประสาฉัน
มีนักเขียนที่ไหนกันไม่กิน ข้าว
กวีหรือจะเอมอิ่มเพราะชิมดาว
ดื่มแสงพราวต่างน้ำ พร่ำพรรณนา
ตัวหนังสือทุกคำ คือคำข้าว
มันปวดร้าวยาก เข็ญแทบเป็นบ้า
เขียนถ้อยคำเลือกเฟ้นเป็นปรัชญา
เขียนอัตตา,อนัตตา เขียนหาเงิน
เขียนอย่างนั้น เขียนอย่างนี้ เขียน ชีวิต
เขียนความคิด ขมขื่นอาจตื้นเขิน
บางเวลายามกลัดกลุ้มก็ดุ่มเดิน
ใครจะมอง ใครจะเมินก็เหมือนกัน
นักเขียน และกวี มีชีวิต
แต่เขาอาจวิปริต ที่คิดฝัน
ฝันลมๆฝันแล้งๆ ฝันแบ่งปัน
แบ่งทุกข์สุขกันและกันให้เท่าเทียม
ฉันก็ว่า ประสาฉัน
มีนักเขียนกี่คนกัน ที่คิดเขียม
เห็นกวีแก้มตอบหน้ากรอบเกรียม
โปรดไปเยี่ยมและฝากเขา ข้าวสักคำ
ฟอน ฝ้าฟาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น