บ้านผู้เฒ่า

กลับมาบ้านหลังเก่าเงียบเหงาหงอย
ไม่มีคนเคยคอยให้คบหา
ดวง ไม้แย้มในคราวก่อนก็โรยรา
กล้าไม้ใหม่พึ่งแตกตายังไม่โต

ณ รอยล้อวกวนเวิ้งที่หวามไหว
หมุนแปรไปเป้นเปลี่ยนและผกโผ
เมล็ด พันธุ์หว่านเพาะในมโน
แต่คนโซกลับเก็บกินก่อนผลิใบ

*****

แก้วสระบัวขุ่นมัวเป็นฝ้าฉาบ
ไม่น่าอาบ ทั้งแต่ก่อนชุ่มเย็นใส
ไร้ บัวแย้มปลาแหวกว่ายคล้ายซึมไป
ไยหนอไยมิเป็นอยู่เมื่อวันวาน

รวงน้ำผึ้งรวงเก่าก็แห้งเหือด
อัปเรณูก็ดับเดือดความหอมหวาน
ไผ่ ชราสีเสียดกอเมื่อลมพาน
ก็ถึงกาลสะพรั่งดอกเหมือนบอกลา

เกราะกระดิ่งกรุ่งกริ่งฉิ่งสนิท
กระดาษติดเป็นแผ่นเคยล้อลมผวา
ก็ปลิด ปลิวพลิ้วหายไปไกลตา
ทิ้งเส้นเชือกให้เหว่ว้าเกาะกระดึง

บ้านหลังนี้ บ้านหลังนั้น ชราแล้ว
แผ่นกระดาษล้วนแฝงแววความคิดถึง
ทุก ต้นเสาเก็บความหลังหลั่งคำนึง
บานหน้าต่างโบกลมปึงไร้คนแล

ไม้หนึ่ง ก.กุนที