เฝื่อน

ทอดตกลงตรงนี้เพื่อนที่รัก
แล้วรู้จักมักคุ้นกับขุนเขา
เสียงเสนาะลำลำ แห่งลำเนา
ดูสีเทาทาบกรอบตัดขอบฟ้า

ที่ลาดลงเบื้องต่ำคือลำห้วย
น่ำใสสวยระริกรินเซาะหินผา
ระเรื่อยเลาะละเมาะแมกงามแปลก ตา
ดอกไม้ป่าประดับใบยังไม่ช้ำ

แล้วผินมองทางโน้นเขาโล้นเกลี้ยง
พร้อมฟังเสียงสนั่นเกิดระเบิดหน่ำ
เศษหินร่วงละอองปลิวเป็นริ้ว ลำ
นั่นไงโศกนาฏกรรมอันซ้ำซ้อน

ด้านหนึ่งหรูดูดีเรียกรีสอร์ต
ซุกอ้อมกอดป่าเขาคล้ายเงาหลอน
สัมปทานท่านเธอทัศนาจร
มา เล่นซ่อนหากันวันว่างงาน

นั่นที่ยังเหลืออยู่ให้ดูต่อ
ทิวแถวตอไม้ผุเหมือนสุสาน
ไม่จารึกชื่อชัดผู้ตัดราน
มันเกินการณ์กู่ให้ต้นไม้ คืน

ภาพคมชัดตัดต่อบนจอภาพ
ละเอียดหยาบในสำนึกทั้งลึกตื้น
เก็บภาพความทรงจำไว้กล้ำกลืน
ยิ้มเผื่อนฝืนยืนไว้อาลัย มัน

ทวีสุข ทองถาวร