ฉันหันหลังเดินทางจากแผ่นดินเกิดนานกว่ายี่สิบปี
พเนจรร่อนเร่ เหมือนนกอิสระ
พบแผ่นดินอื่นที่แปลกตาไปกว่าแผ่นดินเกิด
แผ่นดินเกิดที่มีเพียงทะเลเวิ้งว้างและเรือร้างริมหาดทราย
รอยเท้าของฉันได้ ตราประทับไว้บนผืนแผ่นดิน
เคี่ยวกรำประสบการณ์ผ่านตัวอักษร
จากที่โน่น ที่นั่น และที่นี่
บางครั้ง เหงา ดั่งกระทิงเปลี่ยวกลางไพรกว้าง
บางครั้งอ้างว้างอยู่บนสถานีสายดอกไม้
บางครั้งเดียวดาย กลางสายแดดร้อน
เวลาผ่านล่วงเลยจนลบเลือนภาพแผ่นดินเกิด
มา บัดนี้...
นกแปลกหน้าหวนคืนกลับสู่บ้านเกิด
ได้พบสายตาเด็กในหมู่บ้านจ้องมองฉันอย่างหวาดระแวง
ความเปลี่ยนแปลงของหมู่บ้านทำ ให้ฉันเศร้าซึม
ป้ายปากทางเข้าหมู่บ้านเขียนบอกว่า...
"หมู่บ้านใหม่พัฒนา" มิใช่ "บ้านห้วยน้ำริน" ดังแต่ก่อน
ฉันรู้แล้วว่า อ้อมแขนของ ฉันไม่ได้โอบกอดแผ่นดินเกิด
แผ่นดินเกิด จึงปฏิเสธที่จะกางอ้อมแขนเข้าโอบกอดต้อนรับ
วันที่ฉันเดินทางกลับบ้าน...
เดือนแรม ประกาย เรือง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น