เจ้าดอกบานเย็น
เร้นกายหายไปหนไหน หนอ
เย็นแล้วนะเจ้าข้าเฝ้ารอ
เจ้าเบ่งบานชูช่อชุบโลกงาม
หวิวลมไหวไถ่ถามด้วยความรัก
ริ้วแดดทักทายถึงซึ่งคำ ถาม
แมลงปอห่อปีกฉีกฟ้าคราม
สะอื้นร่ำพร่ำถามความเป็นไป
ผีเสื้อน้อยว่อยวนจนเหนื่อยอ่อน
ไร้เรี่ยวแรงเริงร่อนวะ ว่อนไหว
น้ำตาตกหมกทั่วเต็มหัวใจ
ถลาร่างแรงไร้ลงรอ..รอ
กอหญ้าซบหน้าแน่นกับแผ่นพื้น
ไห้สะอื้นอักอั้นรันทด ท้อ
ก้อนดินตาแดงก่ำน้ำตาคลอ
กรวดเม็ดน้อยคอยล้อก็เงียบงำ
วิปริตผิดกระบวนที่ควรเกิด
โลกเคยงามหรูเลิศทะลึ่ง คว่ำ
ดอกไม้ชูช่อไหวร่ายระยำ
หยุดลีลาท่ารำแล้วร่ำลา
สายแดดส่องผ่องผุดก็หยุดสาด
ไม้เคยวาดไหวว่ายกลับส่าย หน้า
ผีเสื้อน้อยม่อยหลับลงอัปรา
แมลงปอตกธาราน้ำตาตาย...
พิเชฐ แสงทอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น