ฝัน

นอนหลับจับปากกา
ฝันไปว่าหนึ่งนาที...
เขียนได้บทกวี
งามเจ็บ ปวดถึงหัวใจ

บรรณาธิการเห็น
พลันกระเด็นกระดอนไกล
เป็นลมล้มพับไป
ตื่นขึ้นเสียสติพลัน

เพื่อนกวีเมื่อได้ข่าว
ก็ ปวดร้าวอยู่แดยัน
ไยหนอไอ้นี่มัน
เก่งเป็นเทพอยู่เหนือกู

คนอ่านแทบทั้งหมด
ตะลึงรสจนเกินดู
เข้าห้องหับประตู
ขาด ใจตายไปตามกัน

ทวยเทพและเทวา
ยังถามหาจากสวรรค์
ไหบทกวีอัน
เนรมิตด้วยมิ่งมนต์

เมื่อพบก็สบเคราะห์
ด้วยคำ เพราะนั้นเกินทน
ตกจากฟากฟ้าบน
มาต้ำผางลงกลางดิน

สุดที่พระนารายณ์
ทรงเยื้องย้ายลงธรณิน
ฝากอาสน์กับองค์อินทร์
มาน้อมเรียนเขียนกวี

นอนหลับจับปากกา
ไฉนหนาจึงฝันดี
เมื่อตื่นอยู่ทุกที
มันแสนเหนื่อยอนาถใจ

บทกวีที่ร้อยถัก
อัปลักษณ์แทบบรรลัย
บรรณาธิการน้ำตาไหล
แล้วขอร้องให้เลิกเขียน

เพื่อนกวีก็เก็บกด
เหลือจะอดจนอาเจียน
สถาบันผู้แก่เรียน
มาหมองหมดเพราะตัวมึง

ผู้คนพอได้อ่าน
วิ่งกลับบ้านกันตึงตึง
อายปิดประตูดึง
อายไปถึงเทพเทวา

โอ้อกกวีหนุ่ม
มันร้อนรุ่มเสียแทบบ้า
อยากกัดกินปากกา
แล้วขี้รดหัวใจตน

ฝากรักให้โลกแล้ว
แต่ไร้แก้วเป็นสินบน
ห่อนได้ไปเยี่ยมยล
อกคนยากจึงยับเยิน

ฝากรักกาพย์กลอนแล้ว
ไร้คำแก้วก็ยากเกิน
จะก้าวกวีเดิน
ไปดับทุกข์ที่ปลายทาง

กานติ ณ ศรัทธา