พระพุทธ

เที่ยงตรงแดดเผาเอาเหงื่อผุด
ปาดเหงื่อหยุดเหลียวหันพลันเงียบ เหงา
แต่โบสถ์ร้างข้างหน้าตื่นตาเรา
เอียงทอดเงาผุพังทิ้งร้างรก

ก้าวข้ามยืนพื้นอิฐแยกปริแตก
รากโพธิ์แทรกกำแพง แผ่ใบปรก
แหงนฟังนั่นนกใกล้ไม่เห็นนก
เงี่ยฟังอกใจเต้นไม่เห็นใจ

เวลากินกลืนลับสรรพสิ่ง
ทั้งความนิ่ง ต่างเหมือน ความเคลื่อนไหว
แม้ต้นโพธิ์โตแทรกตั้งแตกใบ
แตกเท่าใดเกลื่อนกล่นหล่นเท่านั้น

เห็นหน้าต่างข้างหน้าเปิดอ้าอยู่
ฉันอยากรู้สิ่งใดข้างในนั่น
กลับลมร้อนย้อนแย้งรุนแรงดัน
ปิดปังพลันแน่นไว้ไม่ให้พบ

ภายในอกชนะแพ้ ดีและโทษ
ภายในโบสถ์มีสิ่งนิ่งสงบ
ภายในโลกสุขเศร้าหลอกเราคบ
ไม่รู้จบเวียนวนจนคุ้นเคย

พอเอื้อมดึงหน้าต่างกว้างจนเห็น
สว่างเป็นพระพุทธพระพักตร์เผย
พระเนตรแย้มโอษฐ์พริ้มยิ้มตรัสเปรย
โลกเจ้าเอยสอนมนุษย์จนหลุดพ้น

กะพริบตาปรากฏ พระพุทธหาย
ฝุ่นฟุ้งรายหยากไย่อยู่สับสน
ฉันผลักปิดหน้าต่างอย่างรีบรน
ในอกตนปิดร้างลืมนานแล้ว !

โกศล กลม กล่อม