อาจต้องเสียน้ำตากว่าจะถึง
อาจทุรนทุรายจนรำพึง
กว่าจะซึ้งอาจจะซมตั้งนมนาน
บนเส้นทางเดียวกันที่มั่นมุ่งไม่มีมิตรไม่มีเพื่อนเหมือนวันก่อน
เพื่อความฝันวันพรุ่งแสนหวาน
กว่าจะพบทางสายดอกไม้บาน
อาจล้มลุกคลุกคลานจนครวญคราง
ไม่มีความเอื้ออาทรส่องสว่าง
ไม่มีรอยยิ้มริมทาง
มีเพียงสายตาถากถางอย่างเลือดเย็น
อาจจะไร้เดียงสากว่ารู้สึกบนทางสายดอกไม้บานของวันนี้
ริษยาซ่อนลึกไม่อาจเห็น
มารยาเสแสร้งแกล้งให้เป็น
ความจริงใจหลีกเร้นเหลือหลอกลวง
ความเหงาเข้าแทนที่ทุกท่าท่วง
ถ้าปลอบโยนคนห่วงหาอย่าถามทวง
อาจอ้างว้างเกินทักท้วง..เป็นห่วงใจ
"สำเนียง วิลามาศ "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น