ขอคำแนะนำจากคนอื่น

', '

จาก หนึ่งสมอง สองมือ
รวมบทสนทนา "ชีวิตธุรกิจ" พ.ศ. 2530
โดย ประสาร มฤคพิทักษ์

จากความเป็นจริงที่ว่า คนแต่ละคนไม่มีใครเก่งไปเสียทุกด้าน
โดยมากคนเรามักเก่งอย่างใดอย่างหนึ่ง หรืออาจ 2-3 อย่าง เป็นอย่างสูง

นี้เองที่ทำให้การขอคำแนะนำจากคนอื่นเป็นเรื่องจำเป็น
นักบริหารบางคนเห็นว่า การขอคำแนะนำจากคนอื่นแสดงถึงความอ่อนแอให้ปรากฏ

แต่มีนักบริหารบางคนที่ยอมรับว่า
ในที่ทำงานของตนเองมีคนที่มีสติปัญญาเฉียบแหลมกว่ารอคอยที่จะให้คำปรึกษาอยู่
ทั้งสามารถให้คำปรึกษาในปัญหาที่ยุ่งยากได้ด้วย

ผู้จัดการคนหนึ่งครับ เมื่อต้องการข้อมูลหรือคำแนะนำ
แล้วเห็นว่าใครจะให้คำแนะนำในเรื่องนั้นๆได้ เขาจะตรงรี่ไปที่คนนั้นทันที
โดยไม่สนว่าคนๆนั้น จะมีตำแหน่งสูงหรือต่ำกว่า หรือระดับเดียวกัน
เขามีนโยบายเปิดประตูต้อนรับตลอดเวลา

ผู้บริหารบางคนบอกกล่าวทั่วไปว่า เปิดประตูกว้างเพื่อต้อนรับทุกคน
แต่เวลาพบจริง กลับหน้านิ่วคิ้วขมวด บันดาลโทสะอยู่เรื่อยๆ
ถึงจะแขวนป้ายต้อนรับสีทองตัวใหญ่แค่ไหน ก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ครับ
เพราะเขาใจไม่กว้างพอในความเป็นจริง

ผู้จัดการคนแรกนอกจากจะเป็นคนที่เสาะแสวงหาความรู้และคำแนะนำจากใครต่อใครแล้ว
ยังแสวงหาคนดีมีฝีมือมาร่วมทีมงานด้วย
ซึ่งนั่นจะเป็นการเสริมความเป็นผู้นำของเขาให้โดดเด่นขึ้นไปอีกที่มีทีมงานที่ดี
และแข็งแกร่ง

นักบริหารบางคนไม่ต้องการคนดีคนเก่งมาร่วมงาน เพราะห่วงว่า
เด็กรุ่นหลังจะมาเหนือกว่า แล้วจะทำให้ตนเองด้อยค่าลงไป

นี่เป็นโรคจิตชนิดหนึ่งของนักบริหารคือโรคหวาดผวา

คนอ่อนน้อมถ่อมตัวและน้อมใจศึกษาจากผู้อื่น
จะไม่มีวันหวาดผวาและไม่เคยอับจนหนทางเลยครับ